Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Πα να μας

Ζούγκλα comrade... A trillion dollars είναι ο φετινός προϋπολογισμός των ΗΠΑ για το πρόγραμμα Stars War που αφορά στα νέας γενιάς πυρηνικά με δορυφορική διαχείριση. Και τα όπλα κατασκευάζονται για να σκοτώνουν... Όταν οι οικονομικές κρίσεις χωρών είναι μοντέλα διεθνούς επιχειρηματικότητας και οι εμφύλιες συρράξεις εφαρμοσμένες πολιτικές…  Κι εμείς δεν τολμήσαμε. Κι εμείς, οι έλληνες της γης - που πα να πει οι θαρρετοί κι οι μυαλωμένοι της - δεν τολμήσαμε με ένα νόμο να καταργήσουμε τα μνημόνια comrade.  Τώρα…

Pray for Paris… Αλλά σε μας… κατάσταση Παναμάς. Παρότι χρεοκόπησε το μουράτο Πόρτο Ρίκο. Που πα να πει πως Παναμάς @αμήσουν, που έγραφε και το σύνθημα στον τοίχο…  Αλλά ω άνδρες  εταίροι και δανειστές, η λάμψη της Global Community είναι και θα παραμένει γαλανόλευκη, όσο κι αν αποκτά σκιές από την οικονομική τυραννία το πρωτότυπο δικό μας εθνικό σύμβολο.
Σκιές που όσο κι αν φτιασιδώσει κανείς λεκτικά, η ουσία τους λέει ξεκάθαρα στην ούγια πως ακόμη είμαστε χρεοκοπημένοι, ωραίοι και υποτελείς. Τελεία και παύλα. Σαν αυτή του παλμογράφου που λέει πως το υποκείμενο απέθανε αν δεν συνέλθει με καναδυό ηλεκτροσόκ αναδανεισμού και φορολαίλαπας. Ρο.

Αλλά εμείς οι ωραίοι ως έλληνες συνεχίζουμε να ζωγραφίζουμε κι αποθαμένοι. Να καμαρώνουμε για την πασοκοαριστερίζουσα κυριαρχία κι ανεξαρτησία μας επί παντός γηπέδου, αποδυτηρίου, βράχου και νησίδας και ελαιοπερίβολου πέραν της γκρι πλατείας συντάγματος. Χωρίς να ρωτήσουμε τα περιστέρια της και τα ψάρια στο Αιγαίο αν έχουν την ίδια άποψη και σιγουριά με τόσα που ‘χουν δει τα ματάκια τους. Αχ Ευρυώπη γερμανική εσύ μας μάρανες! Να ανηφορίζουμε το βράχο του Σίσυφου οι αμαθείς, αντί να τον αφήσουμε να πέσει στην ξεροκέφαλη κεφάλα σου μπας και λογικευτείς ποτέ. Αφήνοντάς σε να βάλεις την Τουρκία στην ΕΕ έχοντας βγάλει εκτός Ευρώπης εμάς, ώστε να φανεί η γύμνια του ατλάντιου βασιλιά σου…

Αλλά έχε χάρη. Που η χώρα μας αιώνες τώρα έχει αποκτήσει ανοσία στην αρχαία μαλθακία κι επιβιώνει. Δεν εξηγείται αλλιώς η παλαβομάρα μας. Που πριν νοικοκυρέψουμε όσα μας έφτασαν εδώ, μπας και πάρει μπρος η πατρίδα να ξαναλειτουργήσει, φωνάξαμε (νομοθετώντας) στους μουσουλμάνους της γης ελάτε, λιαστείτε στις πλατείες μας ή περάστε ελεύθερα προς τη γη της επαγγελίας του Ράιχ, μαζί με κείνα τα καμένα  του προφήτη που ανατινάζονται για να πάνε στον παράδεισο, παίρνοντας μαζί τους όσους αθώους μπορούν σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ήθελε λογική και τσαγανό να τους επιστρέφαμε με παπόρια απέναντι και πάλι καταγράφοντας κι ελέγχοντάς τους - αφού καταργήσαμε τα κέντρα κράτησης και ελέγχου, αντί να οδυρόμαστε μετά με στόμφο δημοσιογραφικής συγκίνησης και ψεύτικο δάκρυ για τα παιδάκια που ανεύθυνα πνίξαμε κι εμείς, οι αδιόρθωτοι εμμονικοί, μιας επιλεκτικής  ευαισθησίας που αγγίζει αδέσποτα, κελεμπίες κι εγκαταλελειμμένα όνειρα. Έτσι όπως κατευθύνει τις ευαισθησίες μας η τηλεθέαση και η μπουρζουαζία. Μην υπολογίζοντας το αθώο αίμα του Παρισιού και ότι ακολουθήσει...

Αγνοώντας την ίδια ώρα προκλητικά το διπλανό συμπολίτη, τον έλληνα που πεθαίνει ξεχασμένος στα σκαλιά της πλατείας συντάγματος, ρωτώντας τον πεσόντα στρατιώτη γιατί παραμένει άγνωστος... Γιατί η δική του, η δική μας, η εθνική μας αθλιότητα μυρίζει λιγότερο από τη μπόχα του καθωσπρεπισμού της εκάστοτε πολιτικής μας. Μιας πολιτικής που και πάλι εξαργύρωσε επιλεκτικά την εθνική αξιοπρέπεια των εξαθλιωμένων συμπολιτών με δελτία σίτισης, όταν την ίδια ώρα χορηγεί …''τροφεία'' σε δημόσιους υπαλλήλους. Μικρά τα ποσά, αλλά οι συμβολισμοί αξεπέραστοι. Εγκαταλείποντας κι εδώ, την αιδώ της αριστεράς παρακαταθήκης comrade. Κι απ’ αυτόν που τα ‘δωσε κι απ’ αυτούς που τα δέχτηκαν. Επαναλαμβάνοντας το ιστορικό λάθος του μαρξισμού που αφέθηκε στη νομενκλατούρα της ανευθυνότητας, θερίζοντας προσδοκίες, οράματα και λαούς που συντάχθηκαν με την ελπίδα της δικαιοσύνης και της ευδαιμονίας, χωρίς ποτέ να δικαιωθούν.

Γιατί comrade αν περιμένεις έτσι να σηκώσουμε τον ήλιο της πατρίδας ψηλά, απλά θα βουλιάξουμε μαζί του και γρήγορα. Γιατί η πολιτική της ελπίδας δε γίνεται να εκφραστεί από αναίσθητους και δήθεν. Ούτε αντέχει τα χρονοδιαγράμματα. Θέλει μορφωμένους αγιάννηδες που έχουν νιώσει στο πετσί τους τ’ ανθρώπινα κι έχει θεριέψει η ψυχή τους με το όραμα της προσφοράς και της δημιουργίας για το κοινό όφελος και όχι για το τομάρι τους. Να σχεδιάζουν και να υλοποιούν άμεσα και ριζοσπαστικά, κατά το γράμμα της θέλησης και της δύναμης του έλληνα όπου γης και όχι των αγορών και των ημετέρων.

Και πώς - θα μου πεις - να σωθείς τώρα πια και να σώσεις το όραμα από το φιλοτομαρισμό και τη βλακεία comrade. Πώς να διαχειριστείς χαρακτήρες κι ανθρώπινες συμπεριφορές σε μια ανορθόδοξα παιδεμένη Γραικία, που αντί να ζει από το φως του πολιτισμού σα σχολειό του κόσμου και από το φως του ήλιου σαν χώρα - πηγή ενέργειας, ζει σαν κουτοπόνηρος λαθρεπιβάτης ενός πήγασου που ποτέ δεν κατάλαβε το πέταγμά του. Για να μεσουρανήσει στη γης.

Και να ‘μαστε πάλι εδώ, ν’ αναμοχλεύουμε με ρεαλισμό λέει τις στάχτες για την ελπίδα που λέγαμε. Για την ελπίδα μιας σπίθας που θα βάλει φωτιά και θα κάψει την ύβρη του ψεύτικου και του δήθεν. Αλλά, αφέθηκε στις ελληνικές καλένδες. Αφέθηκε όπως κι ο φοίνικας του δικού μας μύθου που αφήσαμε σε άσχετους. Αφέθηκε για την επόμενη γενιά που ήδη δεν αντέχει την ανεπάρκεια και την αδράνειά μας. Αφέθηκε για κείνον τον Έφη(οι)βο που θα σκοτώσει το φαιό Πύθωνα του μύθου πριν φτάσουμε στον Υδροχόο, όπως λένε κι οι χαρτορίχτρες της γειτονιάς.

Γιατί είπαμε. Όταν σαν έθνος που γέννησε την αττική τραγωδία, δε μπορείς ή ακόμη χειρότερα δε σου συνιστά ο λαός σου,  να επιλέξεις τη λυτρωτική εθνική Τραγωδία, θα επιβιώνεις με συνεχή μικροδράματα που θα σου ορίζουν οι εξουσιαστές της Γης, συμβιβαζόμενος με τη μετριότητα των βολεμένων ηλιθίων. Μπας και καταφέρεις να αλώσεις από μέσα την Τροία, αφού το έθνος ξέμεινε από Αχιλλείς…
Κι αυτή comrade είναι η χειρότερη  διαπίστωση που μας βουλιάζει σε εθνική κατάθλιψη και κατήφεια. Ο μπροστάρης ο ήρωας των Δαναών δείχνει απονεκρωμένος και ποιος να σύρει πλέον νεκρό κουφάρι του εχθρού μας, έξω απ’ τα τείχη των Πριαμιδών…

Σαν εκείνη η ελπίδα να μην υπήρχε εξαρχής comrade, χαμένη στη βαριά σκιά της νεοταξικής επέλασης των Τιτάνων, τώρα που όλοι βάλθηκαν να ξανανοίξουν τις Πύλες... Σαν τούτος ο κρυφοανατολίτης ο λαός να προτιμάει ακόμη την εύκολη σκλαβιά, από το ρίσκο της ματωμένης λευτεριάς του. Μιας λευτεριάς που κατάντησε να χωράει και να μετριέται στην τσέπη του. Για αξίες να μιλάμε τώρα που δεν επιδέχονται τιμής?

Σαν εκείνη η ελπίδα comrade να είχε αποδημήσει προ πολλού σαν esperanca σε άλλους τροπικούς κι άλλα λιμάνια. Για αυτό σου λέω Παναμάς. Παναμάς και Πόρτο Ρίκο και serenidade na selva amazonica και …para mare Grecia, πριν μας τελειώσουν εντελώς.  Κι ας πάμε κι ένα χρόνο με κλειστά σύνορα και αυτάρκεια, όπερ και σημαίνει οβελίας και νέκταρ, πατριωτικώς, ατόκως και αφορολογήτως κι ανεβαίνοντας μετά μουσικής :
Το αμαρτωλό δανειάκι σου
                      Θα στο επιστρέψω ραβασάκι σου
                                                                     Mοutsatsa
Το αμαρτωλό ευρουδάκι σου
                      Δε με ξανακάνει ζητιανάκι σου

Ε! Θα την είχαμε τρελάνει, την τρέλα του Βορρά… Αλλά παρά τα όσα λογοτεχνικά κι ωραία είπαμε, τελικά με τα έργα μας ''δικαιώσαμε'' τον Αντόνιο ντε Σάμαρις τον καταυλακιώτη και μεσσήνιο παρότι αφάνισε τον ριζοσπαστικό κοινωνικό φιλελευθερισμό κι ακόμη ψάχνουν να τον βρουν οι γραβατομένοι … Οπότε μηδέν άγαν σύντεκνε. Ή μηδέν σκέτο. Απλά …pray for Paris and …Greece! Ειδικά τώρα που το νεοσουλτανικό θράσος κατέρριψε ένα Su 24 εκείνων που πάντα διεκδικούν την Πόλη σαν κληρονομιά τους απ’ τον καιρό της τσαρίνας του Ιβάν του τρομερού. Της Παλαιολογίνας. Την Πόλη και την Αγιά Σοφιά με τους μύθους που ξαναζωντανεύουν και τη βρέττα της... Για όσους ξέρουν. Εκείνων που εδώ και δεκαετίες είπαν ποτέ ξανά ψεύτικη επανάσταση comrade. Φαντάσου τι είδαν κι έπαθαν οι συνορθόδοξοι… 
Κι εμείς στα ίδια λάθη. Από ανάγκη θα μου πεις. Καταλαβαίνω, αλλά θα διαφωνώ στα πέραν της ανάγκης τώρα που γύρω μας αρχίζει ο χαλασμός. 

Κι όλοι οι στρατοί του κόσμου συρρέουν στη Μέση Ανατολή comrade. Στη σημαία του σκότους. Της έκλειψης ηλίου που οι κουτοί θαρρούν για μισοφέγγαρο. Λες και θέλουν να επαληθέψουν τις προφητείες των θρησκόληπτων. Λες κι είναι συντονισμένοι στο ίδιο παιγνίδι που λέγεται τρίτος παγκόσμιος. Που λέγεται τελική κρίση. Όλοι οι στρατοί. Κι εμείς? Εμείς, οι σπαρτοί της Γης comrade, κοιτάζουμε το χαλασμό από τη γωνιά του ανήμπορου… Που κανείς δεν του δίνει σημασία. Από τη γωνιά ενός ιερού τόπου με την άθλια μοίρα της σύναξης της ντόπιας και της πανισλαμικής αθλιότητας με ένα και μόνο σενάριο πιθανό κι ανείπωτο… 
Είπαμε και τι δεν είπαμε.
Είπαμε να προσέχεις την ελπίδα εξαρχής comrade, γιατί μετά υπάρχει μόνο το χάος των άκρων και της ακρότητας μπας και κεντράρουμε την πολιτική μας παλινωδία, που ότι και να ψηφίσουμε εμείς οι απλοί πολίτες πάντα μας ξεφεύγει σαν αγάπη περαστική. Αν και πλέον δε θα 'χει καμιά σημασία, γιατί όσα έρχονται σύντομα θα είναι κοσμογονικά για εσθλούς και σελλούς λυράρηδες τυφλωμένους ποιητές, από το φως που μπορεί να διατρέχει τους ουρανούς των ωκεανών...  
Τα μάτια σου ανοικτά comrade. Όχι στα σύνορα. Στη Δήλο...της αληθινής ιστορίας.