Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

47.000 ευρώ ''Πρόστιμο Πολιτισμού''

Κι έρχεται η ώρα όπου η Πολιτεία επιβραβεύει την εθελοντική πολιτιστική δράση με τον καλύτερο τρόπο, επιβάλλοντας πρόστιμο 47.000 ευρώ για ΜΗ κερδοσκοπικό σωματείο πενταετούς δράσης με συνολικό - και ανταποδοτικό - κύκλο εργασιών περίπου 60.000 ευρώ!

Λίγα χρόνια μετά τη διάλυσή του εντέλλεται έλεγχος από τη Δ.Ο.Υ. Τρίπολης και παρά την καλόπιστη προσκόμιση όλων των οικονομικών και διοικητικών στοιχείων (δηλώσεις Φ.Ε. ανά έτος, τιμολόγια, αποδείξεις, Βιβλίο Δ & Ε, Καταστατικό,Πράξεις,κλπ) γίνεται προσωρινή εγγραφή προστίμου για τυπικές και όχι ουσιαστικές παραβάσεις, επί των οποίων το σωματείο αφού τις αμφισβητεί καλείται να απαντήσει εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας, προκειμένου η εγγραφή προστίμου να οριστικοποιηθεί.  
Αυτές αφορούν σε περιπτώσεις ''μη έκδοσης τιμολογίων'' ( μη επιτηδευματίες ή αρνούμενοι την έκδοση) και στην μη υποβολή στοιχείων (τιμ) για μηχανογραφική διασταύρωση!
Αυτά σε λεπτομερή αντιπαραβολή με το Βιβλίο Δ&Ε καλύπτονται από αποδείξεις πληρωμής με μικροποσά σε μέλη που εργάζονται επί του σκοπού (εκδήλωσης, κλπ) ώστε να μην επηρεάζεται καν ο Φ.Ε. των ιδίων και δυο μάλλον περιπτώσεις πληρωμής σε παρόχους στο πέρας εκδήλωσης για λόγους τάξης και εσωτερικού ελέγχου, μέχρις να προσκομίσουν τιμολόγιο.

Η περίπτωση μας είναι δηλαδή κάτι αντίστοιχο με την ανακάλυψη της μαύρης τρύπας της ελληνικής οικονομίας...λές κι ήμασταν καμιά ΜΚΟ που πήρε εκατομμύρια επιχορηγήσεων για τη μελέτη του στρες των παπαγάλων στο Αν.Τιμόρ... Είναι και καλοκαίρι, ζέστη κλπ, αλλά και η διαμαρτυρία κατά του παραλόγου θα ήταν απαραίτητη και ''λογική'' όταν θα υπήρχε η στοιχειώδης επικοινωνία και συνεννόηση.

Σημειώνω μόνο πως ο παραλογισμός είναι ασυγχώρητος κυρίως σε δυο περιπτώσεις.
Στις επιθέσεις κατά αδυνάτων και στις επιθέσεις κατά του πολιτισμού.

Διάγοντας τον Χρυσό αιώνα της Νέας Ελλάδας πρέπει κανείς να ξανασκέφτεται για την χρεία ή μη του ελληνικού - λέει - αυτοπροσδιορισμού και για το ...αν θα πρέπει να αναζητήσει πατρίδα εντός των τροπικών παραλλήλων.
Γιατί αν θυμάμαι καλά φόρους, πρόστιμα και λοιπά ...αναπτυξιακά με αναδρομική ισχύ, είχε εφαρμόσει μόνον η ''ανεπτυγμένη'' Ουγκάντα επί χρόνων Amin Dada.
Άρα υπάρχει προηγούμενο, οπότε θα βρεθεί ''μια κάποια λύσις'' και όλοι θα χειροκροτήσουμε το άψογο και αδιάφθορο της τυπολατρικής και φοροεισπρακτικής νοοτροπίας της χώρας μας που είναι σε ...μόνιμη κρίση. 

Γεγονός ακόμη παραμένει πως όσο υπάρχει ρούμι και συμφέροντα, η ζωή θα συνεχίζεται στον πλανήτη με τον ίδιο όμορφο ρυθμό της μοντέρνας πολυεστερικής ευτυχίας, αλλά όσο θα υπάρχει σε αφθονία και το μίγμα βλακείας και φθόνου τόσο θα κινδυνεύει κανείς από την εγκληματική του επίδραση... 

Σχετικά με τον φορέα:  
http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_7928.html                         
http://kamararc.blogspot.gr/2013/07/8o-river-party.html
http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_7677.html
http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_5404.html


Για τη συνέχεια,
φυσικά και συστήθηκε μια άτυπη επιτροπή πρώην μελών του τέως Συλλόγου που απαντά στην αρμόδια υπηρεσία με ικανά αντεπιχειρήματα ζητώντας την απαλοιφή του προστίμου.
Αλλά ακόμη κι αυτό ανήκει στο τυπικό μέρος της υπόθεσης.
Το ουσιώδες όμως είναι τεράστιο κι αφήνει κατάλοιπα καχυποψίας, δυσφήμισης και πικρίας. Πλήττει δηλαδή τη φήμη του σωματείου ενέχοντας τιμωρητικό χαρακτήρα για αυτονόητες τυπικότητες.

Κι αυτό ακριβώς είναι που αδυνατούμε να διαπραγματευτούμε. Γιατί η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στη φήμη.  Κι αντίθετα η σμικρότητα ανθρώπων και πραγμάτων στη συκοφαντία. Στην εύκολη και αβίαστη, στην μίζερη και κουτοπόνηρη, στην ποταπή, εμετική και χαμέρπουσα  εκείνη συνήθεια του ανθρωπάκου που αντικατοπτρίζει φθόνο, κόμπλεξ και ελαφρότητα - και δεν αναφερόμαστε φυσικά στην υπηρεσία, αλλά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ συκοφάντες και το γνωρίζουν.
Φθόνο από τον κακό, κόμπλεξ από τον μέτριο και ελαφρότητα από τον καθωσπρέπει ''ευυπόληπτο πολίτη'' και συνήθως ''καλό χριστιανό'' που θεωρεί πως οι ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι πλήρεις όταν διάγουν μια ανέμελη και συνήθως βολική καθημερινότητα. Δυστυχώς. Ή και ευτυχώς για να ορίζεται η διαφορά των ελαχίστων.

Πέρα κι απ’ αυτό, την προσπάθεια δηλαδή σπίλωσης αυτών που δεν μπορείς να ανταγωνιστείς, αναδεικνύεται η πραγματική ουσία του θέματος που είναι η ευθεία βολή κατά της ομαδικής προσπάθειας. Αυτής που θέλει να λέγεται πολιτιστική και κοινωφελής. Αυτής που θαρρεί πως έχει το δικαίωμα της δημιουργίας για το συνολικό καλό. Αυτής που τολμά να μετατρέψει σε πράξη τη θέληση για έναν καλύτερο τόπο και μια καλύτερη ζωή. Όχι ανέξοδα και εύκολα, αλλά ξοδεύοντας χρήμα και χρόνο. Κυρίως χρόνο. Χωρίς υστερόβουλες επιδιώξεις, χωρίς αριθμητικούς υπολογισμούς της ζημιάς. Γιατί όταν ασχολείσαι με τα κοινά μόνο ζημιά μένει. 

Γι αυτούς όμως που ''το έχουν στο αίμα τους'' μένει και κάτι άλλο. Η ανεκτίμητη απόλαυση του αποτελέσματος. Της δημιουργίας. Εκείνης που γητεύει προσωρινά την ανησυχία όποιου αισθάνεται έλληνας κατ’ επίθετο. Εκείνης της ικανοποίησης που προσυπογράφει στο βωμό της κοινής προσφοράς πως πρόσθεσες κάτι ελάχιστο δίπλα στην παρακαταθήκη της ευθύνης και του χρέους σου, απέναντι στην δική σου πόλη, στη δική σου κοινωνία, στη δική σου γειτονιά της ανθρωπότητας.

Κι αυτό δεν είναι καν αδιαπραγμάτευτο. Είναι απρόσιτη συνειδησιακή πεποίθηση που κανείς και τίποτα ανίερο δεν μπορεί ν’ αγγίξει.
Είναι η ίδια σου η συνείδηση που μεθέχει σε κάτι πέρα και πάνω από την φυσική κι ανθρώπινη ανεπάρκεια της πραγματικότητας.
Είναι ο τόπος που όσο κι αν αργήσει πάντοτε δικαιώνεται από τη Νέμεση του χρόνου. Γιατί είναι η ίδια η αλήθεια.
Κι όταν αυτό γίνεται κατανοητό, τότε αυτόματα τα υπόλοιπα καταρρέουν ως υποδεέστερα και αδιάφορα. Τότε παύεις ν’ ασχολείσαι προσπαθώντας να κάνεις διάλογο σε φωνασκίες επίμονων μονόλογων. Τότε σιγάς και μειδιάζεις. Γιατί ξέρεις πως είσαι πολύ ψηλά για ν’ακουστείς.       

Ανεξάρτητα λοιπόν από το αποτέλεσμα μιας ακόμη τυπικής διαδικασίας, η ουσία του θέματος είναι αλλού. Και θα πρέπει κάποτε κι αυτή η πολύπαθη χώρα να στέκεται με περισσότερη προσήλωση στην ουσία των πραγμάτων, μπας και πάψει ποτέ να κατασπαράσσει τα παιδιά της. Εκείνα που σε όλη την ιστορική διαδρομή της έκαναν το διαφορετικό, όχι γιατί επιζητούσαν καν μια ηθική δικαίωση σ’ ένα ευχαριστώ, αλλά γιατί είχαν βαδίσει ήδη στο δρόμο της πραγματικής ιερουργίας του έλληνα που περνά μέσα από τη δημιουργία για το κοινό όφελος. Αφήνοντας αυτοθέλητα τη μετριότητα να κατασπαράξει τις σάρκες τους.  Κι ας μην καταλάβαιναν ποτέ πως αυτή τη διαδρομή κάποιοι την έλεγαν θέωση με την ελληνική ετυμολογία του όρου. Δε χρειάζεται άλλωστε. Εκεί διαβαίνουν ''λίγοι και διαλεχτοί'' ή ''έρημοι και δυνατοί'' που έλεγε κι ο Λάκωνας. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να έρπουν…

Άλλωστε δεν είναι αυτό καθαυτό το θέμα που μας έκανε να το φέρουμε στη δημοσιότητα. Όχι βέβαια. Είναι εξαρχής η διαίσθηση πως μια άλλου είδους απειλή πλανάται πάνω από τη βομβαρδισμένη μας χώρα. Η απειλή κατά της έκφρασης. Της πολύμορφης έκφρασης. Και ξέρουμε πως όσοι χρειάζεται θα το κατανοήσουν. Οι υπόλοιποι μπορούν να σχολιάζουν απρόσκοπτα. Δε θα διακρίνουν ποτέ πως αυτό το Φ στο έμβλημα δεν είναι μόνον η Φαλαισία ως ερατεινός τόπος, αλλά και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου