Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

47.000 ευρώ ''Πρόστιμο Πολιτισμού''

Κι έρχεται η ώρα όπου η Πολιτεία επιβραβεύει την εθελοντική πολιτιστική δράση με τον καλύτερο τρόπο, επιβάλλοντας πρόστιμο 47.000 ευρώ για ΜΗ κερδοσκοπικό σωματείο πενταετούς δράσης με συνολικό - και ανταποδοτικό - κύκλο εργασιών περίπου 60.000 ευρώ!

Λίγα χρόνια μετά τη διάλυσή του εντέλλεται έλεγχος από τη Δ.Ο.Υ. Τρίπολης και παρά την καλόπιστη προσκόμιση όλων των οικονομικών και διοικητικών στοιχείων (δηλώσεις Φ.Ε. ανά έτος, τιμολόγια, αποδείξεις, Βιβλίο Δ & Ε, Καταστατικό,Πράξεις,κλπ) γίνεται προσωρινή εγγραφή προστίμου για τυπικές και όχι ουσιαστικές παραβάσεις, επί των οποίων το σωματείο αφού τις αμφισβητεί καλείται να απαντήσει εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας, προκειμένου η εγγραφή προστίμου να οριστικοποιηθεί.  
Αυτές αφορούν σε περιπτώσεις ''μη έκδοσης τιμολογίων'' ( μη επιτηδευματίες ή αρνούμενοι την έκδοση) και στην μη υποβολή στοιχείων (τιμ) για μηχανογραφική διασταύρωση!
Αυτά σε λεπτομερή αντιπαραβολή με το Βιβλίο Δ&Ε καλύπτονται από αποδείξεις πληρωμής με μικροποσά σε μέλη που εργάζονται επί του σκοπού (εκδήλωσης, κλπ) ώστε να μην επηρεάζεται καν ο Φ.Ε. των ιδίων και δυο μάλλον περιπτώσεις πληρωμής σε παρόχους στο πέρας εκδήλωσης για λόγους τάξης και εσωτερικού ελέγχου, μέχρις να προσκομίσουν τιμολόγιο.

Η περίπτωση μας είναι δηλαδή κάτι αντίστοιχο με την ανακάλυψη της μαύρης τρύπας της ελληνικής οικονομίας...λές κι ήμασταν καμιά ΜΚΟ που πήρε εκατομμύρια επιχορηγήσεων για τη μελέτη του στρες των παπαγάλων στο Αν.Τιμόρ... Είναι και καλοκαίρι, ζέστη κλπ, αλλά και η διαμαρτυρία κατά του παραλόγου θα ήταν απαραίτητη και ''λογική'' όταν θα υπήρχε η στοιχειώδης επικοινωνία και συνεννόηση.

Σημειώνω μόνο πως ο παραλογισμός είναι ασυγχώρητος κυρίως σε δυο περιπτώσεις.
Στις επιθέσεις κατά αδυνάτων και στις επιθέσεις κατά του πολιτισμού.

Διάγοντας τον Χρυσό αιώνα της Νέας Ελλάδας πρέπει κανείς να ξανασκέφτεται για την χρεία ή μη του ελληνικού - λέει - αυτοπροσδιορισμού και για το ...αν θα πρέπει να αναζητήσει πατρίδα εντός των τροπικών παραλλήλων.
Γιατί αν θυμάμαι καλά φόρους, πρόστιμα και λοιπά ...αναπτυξιακά με αναδρομική ισχύ, είχε εφαρμόσει μόνον η ''ανεπτυγμένη'' Ουγκάντα επί χρόνων Amin Dada.
Άρα υπάρχει προηγούμενο, οπότε θα βρεθεί ''μια κάποια λύσις'' και όλοι θα χειροκροτήσουμε το άψογο και αδιάφθορο της τυπολατρικής και φοροεισπρακτικής νοοτροπίας της χώρας μας που είναι σε ...μόνιμη κρίση. 

Γεγονός ακόμη παραμένει πως όσο υπάρχει ρούμι και συμφέροντα, η ζωή θα συνεχίζεται στον πλανήτη με τον ίδιο όμορφο ρυθμό της μοντέρνας πολυεστερικής ευτυχίας, αλλά όσο θα υπάρχει σε αφθονία και το μίγμα βλακείας και φθόνου τόσο θα κινδυνεύει κανείς από την εγκληματική του επίδραση... 

Σχετικά με τον φορέα:  
http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_7928.html                         
http://kamararc.blogspot.gr/2013/07/8o-river-party.html
http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_7677.html
http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_5404.html


Για τη συνέχεια,
φυσικά και συστήθηκε μια άτυπη επιτροπή πρώην μελών του τέως Συλλόγου που απαντά στην αρμόδια υπηρεσία με ικανά αντεπιχειρήματα ζητώντας την απαλοιφή του προστίμου.
Αλλά ακόμη κι αυτό ανήκει στο τυπικό μέρος της υπόθεσης.
Το ουσιώδες όμως είναι τεράστιο κι αφήνει κατάλοιπα καχυποψίας, δυσφήμισης και πικρίας. Πλήττει δηλαδή τη φήμη του σωματείου ενέχοντας τιμωρητικό χαρακτήρα για αυτονόητες τυπικότητες.

Κι αυτό ακριβώς είναι που αδυνατούμε να διαπραγματευτούμε. Γιατί η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στη φήμη.  Κι αντίθετα η σμικρότητα ανθρώπων και πραγμάτων στη συκοφαντία. Στην εύκολη και αβίαστη, στην μίζερη και κουτοπόνηρη, στην ποταπή, εμετική και χαμέρπουσα  εκείνη συνήθεια του ανθρωπάκου που αντικατοπτρίζει φθόνο, κόμπλεξ και ελαφρότητα - και δεν αναφερόμαστε φυσικά στην υπηρεσία, αλλά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ συκοφάντες και το γνωρίζουν.
Φθόνο από τον κακό, κόμπλεξ από τον μέτριο και ελαφρότητα από τον καθωσπρέπει ''ευυπόληπτο πολίτη'' και συνήθως ''καλό χριστιανό'' που θεωρεί πως οι ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι πλήρεις όταν διάγουν μια ανέμελη και συνήθως βολική καθημερινότητα. Δυστυχώς. Ή και ευτυχώς για να ορίζεται η διαφορά των ελαχίστων.

Πέρα κι απ’ αυτό, την προσπάθεια δηλαδή σπίλωσης αυτών που δεν μπορείς να ανταγωνιστείς, αναδεικνύεται η πραγματική ουσία του θέματος που είναι η ευθεία βολή κατά της ομαδικής προσπάθειας. Αυτής που θέλει να λέγεται πολιτιστική και κοινωφελής. Αυτής που θαρρεί πως έχει το δικαίωμα της δημιουργίας για το συνολικό καλό. Αυτής που τολμά να μετατρέψει σε πράξη τη θέληση για έναν καλύτερο τόπο και μια καλύτερη ζωή. Όχι ανέξοδα και εύκολα, αλλά ξοδεύοντας χρήμα και χρόνο. Κυρίως χρόνο. Χωρίς υστερόβουλες επιδιώξεις, χωρίς αριθμητικούς υπολογισμούς της ζημιάς. Γιατί όταν ασχολείσαι με τα κοινά μόνο ζημιά μένει. 

Γι αυτούς όμως που ''το έχουν στο αίμα τους'' μένει και κάτι άλλο. Η ανεκτίμητη απόλαυση του αποτελέσματος. Της δημιουργίας. Εκείνης που γητεύει προσωρινά την ανησυχία όποιου αισθάνεται έλληνας κατ’ επίθετο. Εκείνης της ικανοποίησης που προσυπογράφει στο βωμό της κοινής προσφοράς πως πρόσθεσες κάτι ελάχιστο δίπλα στην παρακαταθήκη της ευθύνης και του χρέους σου, απέναντι στην δική σου πόλη, στη δική σου κοινωνία, στη δική σου γειτονιά της ανθρωπότητας.

Κι αυτό δεν είναι καν αδιαπραγμάτευτο. Είναι απρόσιτη συνειδησιακή πεποίθηση που κανείς και τίποτα ανίερο δεν μπορεί ν’ αγγίξει.
Είναι η ίδια σου η συνείδηση που μεθέχει σε κάτι πέρα και πάνω από την φυσική κι ανθρώπινη ανεπάρκεια της πραγματικότητας.
Είναι ο τόπος που όσο κι αν αργήσει πάντοτε δικαιώνεται από τη Νέμεση του χρόνου. Γιατί είναι η ίδια η αλήθεια.
Κι όταν αυτό γίνεται κατανοητό, τότε αυτόματα τα υπόλοιπα καταρρέουν ως υποδεέστερα και αδιάφορα. Τότε παύεις ν’ ασχολείσαι προσπαθώντας να κάνεις διάλογο σε φωνασκίες επίμονων μονόλογων. Τότε σιγάς και μειδιάζεις. Γιατί ξέρεις πως είσαι πολύ ψηλά για ν’ακουστείς.       

Ανεξάρτητα λοιπόν από το αποτέλεσμα μιας ακόμη τυπικής διαδικασίας, η ουσία του θέματος είναι αλλού. Και θα πρέπει κάποτε κι αυτή η πολύπαθη χώρα να στέκεται με περισσότερη προσήλωση στην ουσία των πραγμάτων, μπας και πάψει ποτέ να κατασπαράσσει τα παιδιά της. Εκείνα που σε όλη την ιστορική διαδρομή της έκαναν το διαφορετικό, όχι γιατί επιζητούσαν καν μια ηθική δικαίωση σ’ ένα ευχαριστώ, αλλά γιατί είχαν βαδίσει ήδη στο δρόμο της πραγματικής ιερουργίας του έλληνα που περνά μέσα από τη δημιουργία για το κοινό όφελος. Αφήνοντας αυτοθέλητα τη μετριότητα να κατασπαράξει τις σάρκες τους.  Κι ας μην καταλάβαιναν ποτέ πως αυτή τη διαδρομή κάποιοι την έλεγαν θέωση με την ελληνική ετυμολογία του όρου. Δε χρειάζεται άλλωστε. Εκεί διαβαίνουν ''λίγοι και διαλεχτοί'' ή ''έρημοι και δυνατοί'' που έλεγε κι ο Λάκωνας. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να έρπουν…

Άλλωστε δεν είναι αυτό καθαυτό το θέμα που μας έκανε να το φέρουμε στη δημοσιότητα. Όχι βέβαια. Είναι εξαρχής η διαίσθηση πως μια άλλου είδους απειλή πλανάται πάνω από τη βομβαρδισμένη μας χώρα. Η απειλή κατά της έκφρασης. Της πολύμορφης έκφρασης. Και ξέρουμε πως όσοι χρειάζεται θα το κατανοήσουν. Οι υπόλοιποι μπορούν να σχολιάζουν απρόσκοπτα. Δε θα διακρίνουν ποτέ πως αυτό το Φ στο έμβλημα δεν είναι μόνον η Φαλαισία ως ερατεινός τόπος, αλλά και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό…

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Μήπως?

Στο σύμπαν επικρατούν ταυτόχρονα η τάξη και το χάος. Το αρμονικό και το τυχαίο ή απροσδιόριστο. Αυτοί οι κανόνες επικρατούν στην παρατηρούμενη  πραγματικότητα, αλλά και στην επιστημονική θεωρία. Κάθε είδους θεωρία, από κοσμολογική έως και κοινωνική. Οι ίδιες οι ανθρώπινες ζωές καθορίζονται παράλληλα από αυτές τις δυο αρχές. Έτσι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αύριο με τη σιγουριά των δεδομένων, ει μη μόνον εάν δεν παρέμβει το τυχαίο, το απροσδιόριστο, που προκαλεί συνήθως αυτό που λέμε εξαίρεση στον κανόνα.

Για τον ίδιο λόγο και σύμφωνα με τα μέχρι τώρα επιστημονικά δεδομένα, εδώ και 1.000.000 χρόνια δεν έχει συμβεί η περιοδική αναστροφή του γήινου μαγνητικού πεδίου, παρότι συμβαίνει κάθε 260-360 χιλιάδες χρόνια περίπου, με μέσο όρο διάρκειας της καταστροφικής μεταβολής τα 100 χρόνια. Βέβαια το ηλιακό μας σύστημα άρχισε να διαβαίνει τον ισημερινό του γαλαξία και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά εάν αυτή η αναμενόμενη αναστροφή δεν έχει ήδη ξεκινήσει αργά και ανεπαίσθητα, προκαλούμενη πάντοτε από έναν συνδυασμό κοσμολογικών δεδομένων που έχουν σχέση με τη θέση μας στο γαλαξία.

Το παραπάνω που αποτελεί την επιτομή της κυκλικότητας του χρόνου και των περιόδων ζωής, αναφέρεται επειδή αποτελεί τον έσχατο ίσως φόβο της ανθρωπότητας. Αν όμως το ανάγουμε στον άγνωστο και απροσδιόριστο κίνδυνο καταστροφής, τι είναι άραγε αυτό που σήμερα απειλεί με σιγουριά την ανθρωπότητα με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα?
Οι άμεσες απειλές είναι δυο :
·         Η κλιματική αλλαγή στον πλανήτη και
·         Η προσπάθεια επιβολής της νεοταξικής παγκόσμιας δικτατορίας

Χωρίς αμφιβολία σήμερα το κλίμα της γης έχει αποσταθεροποιηθεί με την αλόγιστη ανθρώπινη παρέμβαση στους πόρους της. Γεγονός που προκαλείται από την ανταγωνιστική τάση δημιουργίας χρήματος, χωρίς κανόνες για την επιβίωση του περιβάλλοντος και του πλανήτη. Αυτή η αυτοκαταστροφική ανηθικότητα απέναντι στη φύση είναι ικανή να μας αποβάλλει από αυτή ως παράσιτα.
Η ζωντανή και αυτορυθμιστική Φύση θα μπορούσε να το κάνει με πολλούς τρόπους :
·         με ένα μεγαλύτερο κύμα πλάσματος από τον ήλιο
·         με την πρόσκρουση ενός μετεωρίτη
·         με τη διάβασή μας από έναν γαλαξιακό κρατήρα καταστροφής
·         με μια αναστροφή του γήινου μαγνητικού πεδίου
·         με την πλημμυρίδα της θανατηφόρας ηλεκτρονικής ομίχλης
·         με έναν τυφλό / τυχαίο πυρηνικό πόλεμο
·         με την πανδημία ενός ανεξέλεγκτου ιού κλπ
ακολουθώντας τις γνωστές Permian και Ordovician περιόδους εξαφάνισης της ζωής στον πλανήτη ή τις πάμπολλες μη ολοκληρωτικές ανά περιόδους που αφορούν απλά τη θέση και την απόστασή μας από τον ήλιο. Κάτι που ήδη συμβαίνει στο διπλανό μας πλανήτη Άρη. Και όλα τα παραπάνω με την προϋπόθεση ότι οι αστέρες ακολουθούν σταθερές τροχιές στο διάστημα. Τελευταία όμως η επιστήμη διαπιστώνει πως ούτε αυτό συμβαίνει απόλυτα.

Παράλληλα με τα παραπάνω, ο δεύτερος άμεσος κίνδυνος είναι η προσπάθεια επικράτησης μιας παγκόσμιας δικτατορίας πριν τη φυσιολογική και ώριμη επίτευξη ενός παγκόσμιου πλανητικού πολιτισμού. Όσοι δεν την πιστεύουν θα πρέπει να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως:
·         γιατί κατασκευάζονται κάθε είδους καταφύγια, ακόμη και από vip
·         γιατί απομειώνεται ο ανθρώπινος πληθυσμός με πολέμους, με μεταλλαγμένα τρόφιμα, με μολυσμένες πόλεις και πόσιμα νερά, με νέες ασθένειες, με δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα, με κατεστραμμένο περιβάλλον, με πλανήτη σκουπιδότοπο, κλπ
·         γιατί διώκονται ολόκληροι λαοί με το πρόσχημα της τρομοκρατίας
·         γιατί εντείνεται η αναζήτηση νέων πλανητών
·         γιατί ήδη σχεδιάζονται πολυδάπανες αποστολές εποίκησης
·         γιατί γίνεται ανεξέλεγκτη η ηλεκτρονική ομίχλη συχνοτήτων
·         γιατί θέλουν να μεταλλάξουν τα είδη ζωής και κυρίως τον άνθρωπο
·         γιατί όλο και περισσότεροι μιλούν για διεθνή συνομωσία

Ο πολιτισμός μας έχει λίγες χιλιάδες χρόνια ζωής με μυθικές μόνον αναφορές σε προηγούμενους που αφανίστηκαν. Κι ας σημειώσουμε εδώ ότι οι αρχαίοι έλληνες ονόμαζαν έναν πλήρη κύκλο πολιτισμού με διάρκεια 26.000 ετών περίπου, Μέγα Ενιαυτό. Αυτόν τον θεωρούσαν θείο και άρρητο (ανείπωτο) και γι αυτό δε μας άφησαν σχετικές πληροφορίες.
Τελικά μήπως πράγματι κάτι συμβαίνει?

Μήπως πράγματι φοβούνται το πέρασμα του ηλιακού μας συστήματος από τον ισημερινό του γαλαξία?
Μήπως ήδη συμβαίνει πληθυσμιακή απομείωση με πραγματικούς, αλλά και οικονομικούς πολέμους, όπως ο δικός μας, που ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί τις συνέπειές του?
Μήπως η πυροδότηση της λαθρομετανάστευσης στοχεύει στην πληθυσμιακή αλλοίωση και στην επικράτηση ενός μιγά ανθρωπότυπου?
Μήπως γνωρίζουμε πολύ λιγότερα από όσα γνωρίζει μια παγκόσμια ελίτ?
Μήπως αυταπατόμαστε ή μήπως ζούμε ήδη μια εικονική πραγματικότητα?
Μήπως η έτσι κι αλλιώς σχετική πραγματικότητα μας οδηγεί σε μια νέα βελτιωμένη συνειδητότητα, υποβοηθούμενη ίσως από την χρήση της τεχνητής μνήμης και την ηλεκτρονική διάδοση της πληροφορίας?
Μήπως γινόμαστε κοινωνοί μιας νέας νοημοσύνης, αντιλαμβανόμενοι περισσότερα?
Μήπως πέραν της γήινης αρχίζουμε να έχουμε και εξωγήινη αντίληψη συμμετέχοντας σ’ αυτό που λένε συμπαντικό Νου?
Μήπως αυτή η διάσταση ύπαρξής μας είναι καιρός να ξεπεραστεί και να δούμε κι άλλες διαστάσεις ύπαρξης όχι απαραίτητα υλικές, δίπλα μας? 

Έχουμε μάθει να λέμε πως η τάδε εποχή ήταν σημαντική. Λάθος. Καμιά εποχή δεν ήταν σημαντικότερη από την εκάστοτε τωρινή. Σήμερα συμβαίνει το γίγνεσθαι και κατά ένα μεγάλο βαθμό το αύριο εξαρτάται από αυτό. Όπως και να ‘χει έχουμε την τύχη να ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Καιρούς που σημαίνουν το μεγάλο βήμα προς έναν πλανητικό ή και διαπλανητικό πολιτισμό ενός φύσει βελτιωμένου μετανθρώπου που οφείλει να προστατευθεί από τους ομοίους του, συνωμότες ή εκμεταλλευτές της άγνοιάς του, σεβόμενος παράλληλα τη μάνα Φύση. Πριν καν συνυπολογίσει τον παράγοντα μιας εξωγήινης απειλής ή μιας επαφής τρίτου τύπου.

Σήμερα λοιπόν, δεν είναι η παγκοσμιοποίηση καθαυτή το πρόβλημα, καθώς αποτελεί μια αναπόφευκτη και ώριμη φυσική συνθήκη στο αύριο. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που αυτή θα επιτευχθεί. Θα αφήσουμε να είναι μια παγκόσμια νεοταξική μιλιταριστική δικτατορία βασισμένη στο νόμο και την τάξη και την θρησκευτική προσήλωση στο σκοπό της με μια νέα πανθρησκεία ή θα καταστούμε πολιτισμικά ικανοί να ξεπεράσουμε αναχρονιστικές αντιλήψεις, θεοκρατικές προσηλώσεις και ανταγωνισμούς συμφερόντων, ώστε να δημιουργήσουμε μια δημοκρατική παγκόσμια κοινότητα των εθνών στα πλαίσια ενός νέου πλανητικού πολιτισμού?

Ενός πολιτισμού όπου η γνώση και η τεχνολογία θα αντικαταστήσουν το παραδοσιακό κεφάλαιο και θα εξυπηρετούν καλύτερα τον άνθρωπο και τη φύση, ατενίζοντας επιτέλους όχι στα σωθικά της Γης, μα έξω απ’ αυτή στην απέραντη γειτονιά της, σαν μία και ενωμένη ανθρωπότητα?