Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Νικηταράς ο Τουρκοφάγος


Χρόνια πριν την Επανάσταση του 1821, οι πρωτεργάτες της εκπαιδεύονται ως κλεφταρματολοί στα λημέρια της Συνομοσπονδίας Αρματολών του Ζαχαριά του Μπαρμπιτσιώτη (1785 - 1805 ) στον Ταύγετο.
Ανάμεσα στα πρωτοπαλίκαρα ήταν και ο Νικήτας Σταματελόπουλος από τον οικισμό Καμίνια του Τουρκολέκα Αρκαδίας, ο οποίος διακρινότανε για την ταχύτητά του στο τρέξιμο, αλλά και για την ταχύτητα και δεξιότητα στο σπαθί.
Ανταγωνιστής του ήταν ο Γομάτος απο το Λογκανίκο Λακωνίας, ο οποίος έφιππος συχνά προλάβαινε τον Νικήτα και έπαιρνε πρώτος με το σπαθί του το κεφάλι του καταδιωκόμενου τούρκου.
Σημειώνεται πως η ''πρακτική άσκηση'' των εκπαιδευόμενων,  ήταν πραγματικές μάχες...
Ο Νικηταράς λοιπόν, γνωστός πέραν αυτών και για την ευστροφία του, για να κερδίσει τον Γομάτο σκέφτηκε να βελτιώσει την τεχνική του. Έτσι σε μια ''εκπαιδευτική'' τους καταδίωξη τούρκων και ενώ ο Γομάτος έχει πλησιάσει αρκετά και ανεμίζει το σπαθί του βλέπει το κεφάλι του Τούρκου να σηκώνεται στον αέρα μπροστά του.
Τί είχε γίνει?
Ο Νικηταράς είχε προσθέσει μια αλυσίδα μήκους ενός μέτρου στη λαβή του σπαθιού του και είχε εξασκηθεί να το χειρίζεται, έτσι ώστε και για ένα μέτρο διαφορά να κερδίζει τον ταχύτατο Γομάτο!
Ο τελευταίος ενθουσιασμένος απο αυτό που είδε σταμάτησε τον ανταγωνισμό και παραδέχθηκε πως ο Νικήτας θα γινόταν ''τουρκοφάγος'', προσωνυμία που καθιερώθηκε αργότερα για τον Νικηταρά με την μάχη στα Δερβενάκια και την στρατηγική της που οδήγησε μια στρατιά Τούρκων σε όλεθρο.
Εδώ να σημειώσουμε πως η στρατηγική των μαχών της επανάστασης ήταν κυρίως σχεδιασμοί και εφαρμογές από τον Νικηταρά και όχι από τον γηραιότερο Κολοκοτρώνη ο οποίος βέβαια συμφωνούσε σε όλα με τον ''ανηψιό'' του και κράταγε την εποπτεία της μάχης. Για παράδειγμα η ήττα της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια, οφείλεται στην πρόνοια του Νικήτα να χτυπήσει την εμπροσθοφυλακή με τις καμήλες και τα εφόδια, οι οποίες οπισθοδρομώντας έφεραν χάος και πανικό στη στρατιά...   

Επίσης να σημειώσουμε πως ήταν ο μόνος από το Μωρηά που μπορούσε να κληθεί να πολεμήσει στη Ρούμελη ως έμπιστος και ανηψιός του Κολοκοτρώνη, αλλά κυρίως ως ο ικανότερος μαχητής και καπετάνιος που έχαιρε της αποδοχής όλων σε αυτές του τις ικανότητες.

Στα πρώτα χρόνια του Αγώνα κατανόησε και συμπάθησε τον ποιητή Τυρταίο της εποχής, τον επονομαζόμενο Τσοπανάκο, ο οποίος περιόδευε χωριά και λημέρια στιχουργώντας και τραγουδώντας αυθόρμητα, ώστε να εμψυχώνει λαό και αγωνιστές όπως :
[ Έλληνες τώρα άγουμε, τα όπλα μας ας λάβουμε
η πατρίδα μας φωνάζει και ο Ρήγας διατάζει
καθώς ο Φοίνιξ καινουργεί και γίνεται ξανά πουλί
έτσι καινουργεί το έθνος, το ελληνικό το γένος ]
ήταν όμως φτωχός και δυσκίνητος κι έτσι ο Νικηταράς όταν έλαβε ως δώρο ένα μαύρο πολεμικό άλογο με κοντή ουρά, το έστειλε δώρο στον Τσοπανάκο για να διευκολύνει το έργο του, αντιλαμβανόμενος την αξία της ηθικής εμψύχωσης των Ελλήνων. Κι ο απίθανος Τσοπανάκος του απαντάει : 
[ Το δώρο σου Νικηταρά άλογο χωρίς ουρά
μεγάλη μου ‘δωκε χαρά μα είναι μπελάς για φουκαρά
οπού δεν έχει τον παρά για να ταΐζει τον Καρά
μόλις λάβεις το χαμπάρι να μου στείλεις και κριθάρι
πριν ο διάβολος το πάρει  και σου στείλω το τομάρι ]

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην απελευθερωμένη Τρίπολη πήγαν κάποια παιδιά να του πουν τα κάλαντα, αλλά εκείνος που δεν είχε ούτε πεντάρα να τους δώσει κατέφυγε στο θείο του Κολοκοτρώνη που τυχαία παρευρισκόταν, κι αυτός του είπε περιπαικτικά :

-   Δε ντρέπεσαι να διακονεύεις κοτζάμ καπετάνιος με τόσες δόξες? Τι σόι στρατηγός είσαι σύ?  Κι ο Νικήτας του απαντά αυθόρμητα :
-   Καπετάνιος είμαι. Πραματευτής δεν είμαι. Εγώ δεν κάνω πραμάτεια το καπετανιλίκι μου για να πλουτίσω.

Στρατολογούσε μαχητές από τα Σαμπάζικα (Φαλαισία έως Πολιανή) χωριά, οι οποίοι ποτέ δε δέχτηκαν να πολεμήσουν υπό άλλο στρατηγό, με αποτέλεσμα κατά τον εμφύλιο να ξεσπάσουν πάνω τους οι Παπαφλέσσας και Μακρυγιάννης με μισθοφόρους από τη Βόρεια Ελλάδα http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/1821_06.html

Στρατολογώντας έτσι στο Σκορτσινού, συναντάει ένα νέο και ωραίο παληκάρι που το έλεγαν Τσότσολα να είναι τσοπάνης και του λέει πως είναι κρίμα τέτοιο παλικάρι να μην παίρνει τα άρματα για την πατρίδα. Ο νέος του απαντάει πως ευχαρίστως θα τα 'παιρνε αν έπειθε τον πατέρα του να τον αποδεσμεύσει από το κοπάδι. Ο Νικηταράς βρίσκει τον πατέρα του Τσότσολα και του λέει πως θέλει τον γιο του μαζί του. Κι όταν ο γέρος τον ρωτάει, αυτός του λέει πως τον θέλει να σκοτωθεί για την πατρίδα. Αγριεύει ο γέρος και του λέει ποιος είσαι συ που τολμάς να μου ζητάς να σκοτωθεί ο γιός μου κι ο Νικήτας του απαντάει ο Νικηταράς γέροντα. Στέκει τότε ο γέροντας με δέος και θαυμασμό και του λέει αν είσαι ο Νικηταράς γιε μου τότε να ρθει μαζί σου το παιδί μου και με την ευχή μου να τονε κάνεις καπετάνιο. Έκτοτε ο νεαρός Τσότσολας αναδείχθηκε στις μάχες και όταν ο Νικηταράς τον παρουσίασε με καμάρι στον Κολοκοτρώνη, τότε ο γέρος του Μοριά που χάρηκε του έδωσε στο εξής το όνομα Μανιάτης για να ταιριάζει καλύτερα στον νέο, επίθετο που μέχρι και σήμερα υπάρχει στο Τουρκολέκα...
    
Όντας συμπολεμιστής των Μεσολογγιτών εγγυήθηκε την πληρωμή των ναύλων των Υδραίων για ανεφοδιασμό του πολιορκούμενου Μεσολογγίου, στέλνοντας για εκποίηση το τιμημένο σπαθί του! Οι Υδραίοι πείστηκαν στο λόγο τιμής του Νικηταρά και του απάντησαν πως ναι μεν ενεχυρίασαν το σπαθί του - αλλά του το επιστρέφουν, παρακαλώντας τον τιμητικά να το έχει πάντα εις την δεξιά του ( χείρα - χέρι ) ή έστω ανά την θήκη του, ώστε να αισθάνονται αυτοί και η Πατρίς ασφαλείς… 

Κατά τη διάρκεια παράδοσης του Μωρηά στους ΑγγλοΓάλλους από τον Ιμπραήμ που δεν είχε ο Νικηταράς καταδεχτεί να παραβρίσκεται στην τελετή, τελικά πήγε αλλά με άλλο σκοπό και μόλις την τελευταία στιγμή ένας φίλος του Γάλλος λοχαγός που τον είδε να πλησιάζει αγριεμένος στις γραμμές των επισήμων, με το χέρι στη λαβή του σπαθιού και κατάλαβε τον τράβηξε πιο πέρα για να μην σκοτώσει τον Ιμπραήμ και θα το κανε...
Ο Ιμπραήμ που για πρώτη φορά τρόμαξε από θωριά ανθρώπου, μόλις ρώτησε και του είπαν ποιος ήταν αυτός που κινήθηκε εναντίον του, δόξασε τον Αλλάχ που γλίτωσε και βιάστηκε να φύγει νωρίτερα...

Τέλος σε όλη την ελληνική ιστορία, δυο μόνο στρατηγοί έχουν καταφέρει να προσελκύσουν το μεγαλύτερο λαϊκό προσκύνημα από φίλους κι εχθρούς κατά την κηδεία τους. Ο στρατηγός Φιλοποίμενας από τη Μεγαλόπολη και ο στρατηγός Νικήτας από τη Φαλαισία. Κι οι δυο από την ίδια ξεχασμένη γωνιά αυτής της χώρας. Ο δε επικήδειος, πηγαίο λογοτεχνικό έπος αντάξιο σε Αχιλλείς ...
  
Είναι τόσα πολλά που συνθέτουν τη μορφή του σημαντικότερου και σεμνότερου ήρωα της Επανάστασης που τι να πρωτοπεί κανείς, αφού το τραγικό τέλος του αποτελεί ακόμη όνειδος για την ελληνική Πολιτεία που δε δείχνει να έχει συνετιστεί από την Ιστορία. Την ελληνική Πολιτεία που κατά ορισμένους εξακολουθεί να διαιρεί και να βασανίζει τους Έλληνες, διαχειριζόμενη και σήμερα ''δάνεια της Αγγλίας'' και αγνοώντας το διηνεκές αίτημα των αγωνιστών για συντακτική Εθνοσυνέλευση, όπως και τότε...
Ούτε καν αναζητώντας σήμερα με τα πλέον σύγχρονα μέσα τα οστά του καπετάνιου που εξακολουθούν να αγνοούνται, για την ελάχιστη απόδοση ενός εθνικού χρέους Τιμής. 
Άποψή μου είναι πως οι βιογραφίες του Νικηταρά και του Καραϊσκάκη είναι οι σημαντικότερες που πρέπει να διαβάσει κανείς για το 1821, για να αντιληφθεί το μέγεθος του ηρωϊσμού, αλλά και την αντιξοότητα του περιβάλλοντος της εποχής, ακόμη κι απ' τους άλλους Έλληνες...   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου