ΠΑΛΑΙΟΧΟΥΝΗ - ΠΗΓΑΔΑ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Ο  Κερκεμέζος  είναι πλέον  υπό  τις  οδηγίες  των  συνταγμάτων  του  ΕΑΜ...  

Στις  14- 9-1943  στα  Χανάκια  Καλαμών  σε  μάχη  σκοτώνει  19  Γερμανούς  και  απελευθερώνει  τους φυλακισμένους  της  πόλης , που  ήταν  να  εκτελεστούν  σε  αντίποινα  για  την  εκτέλεση  του  μοίραρχου  Γιαλουράκου, ο  οποίος  εκτελέστηκε  από  το  ΕΑΜ  γιατί  οργάνωνε  εθνική  ομάδα.

Στις  12  έως  16- 10-1943,  με  42  άντρες εξουδετερώνει  τη  γερμανική  φρουρά  και τις  ομάδες ''αντίδρασης''  των  Παπαδόγγονα, Θεοφάνου, Περρωτή ,Σμιρλή, Ζερβόπουλου  και  Νταλαγάνη και  τους  αφοπλίζει 80 άντρες, αφού  σκοτώνονται  οι  Σμιρλής  και  Ζερβόπουλος, στις  τσέπες  των  οποίων  λέγεται  ότι  βρέθηκε  η  διαταγή  του  Ράλλη  για  την  ίδρυση  των  ταγμάτων  ασφαλείας.

Ήταν  η  εποχή  που η εξουδετέρωση του φιλοβασιλικού ΕΣ απ' τη μια και οι  αυθαιρεσίες  και κυρίως ο βίαιος προσηλυτισμός του  ΕΑΜ απ' την άλλη, προκάλεσαν  την  ίδρυση  των  ''ταγμάτων  ασφαλείας''  στις  πόλεις  όπου  κατέφευγε  ο  πληθυσμός  της  υπαίθρου.

Η  ομάδα  του  υπό  μορφή  παρελάσεως, αφού  η  γερμανική  φρουρά  είχε  αποσυρθεί  για  κάλυψη  δυτικά  της  πόλης, διασχίζει  επευφημούμενη  την  πόλη  και  αναχωρεί  για  το  Νιχώρι. Εκεί  συγκεντρώνει  120  άντρες.

Οι  Γερμανοί  όμως συνέλαβαν  για  αντίποινα  1700  πολίτες  της  Καλαμάτας.

Ζήτησε  να επέμβει  και  να  ανατινάξει  τη  γερμανική  διοίκηση, αλλά  η  ΝΕΜ  αρνήθηκε, '' γιατί οι  Γερμανοί  θα  συνελάμβαναν  όλο  τον  πληθυσμό  και  ο  Περρωτής  δεν  θα  είχε  δήθεν  να  καταδώσει  πολίτες , οπότε  δεν  θα  συντηρούσε  την  λαϊκή  αντίδραση εναντίον  του, αλλά  θα  μεταφερόταν  η  ευθύνη  στην  ομάδα  Κερκεμέζου''

Ο  Κερκεμέζος  όμως  άργησε  να  καταλάβει  την  προπαγάνδα  και  αυτό  του  στοίχισε  την  ζωή  του  και  την  υστεροφημία  του.

Στις  13-12-1943  με  διαταγή  της  ΙΙ  Ταξιαρχίας  συστήνει  εαμικό  τμήμα  ασφαλείας  Σπάρτης  με  60  άντρες.

Στις  18-12-1943  επιτίθεται  στη  γερμανική  δύναμη  που  έδρευε  στο  σχολείο  Σπάρτης  και  σκοτώνει  45  Γερμανούς.

Στις  20-12-1943  επιτίθεται  με  χειροβομβίδες  στην  πλατεία  της  Σπάρτης  για  εκφοβισμό  των  Γερμανών.

Στις  26-12-1943  επιτίθεται  στο  φυλάκιο  της  Κελαρίνης  και  στην  Πελλάνα  με  6  νεκρούς  Γερμανούς.

Στις  28-12-1943  στη  γέφυρα  του  Ευρώτα  με  5  νεκρούς.

Στις  15-1-1944  αρχίζουν  οι  εκκαθαριστικές  επιχειρήσεις  στον  Ταΰγετο  και  στις  20-2-1944  φτάνει  στο  Μαυρομάτι  Μεσσηνίας  και  παίρνει  διαταγή  από  την  ΙΙ Ταξιαρχία  να  ελέγχει  την  Μεγαλόπολη.

Εν  τω  μεταξύ  έχουν  συσταθεί  στις  πόλεις  όπου  έχει  καταφύγει  σχεδόν  όλος  ο  πληθυσμός  της  υπαίθρου  τα  Τάγματα  Ασφαλείας  με  πρωτοβουλία  του  Παπαδόγγονα, τα  οποία  συνεχώς  πληθαίνουν.

Στις  23-2-1944  με  37  άντρες  χτυπά  γερμανική  φάλαγγα  στην  Παλιόχουνη  με  αποτέλεσμα  40  νεκρούς  Γερμανούς  εκ των οποίων  οι  15  ήταν  αξιωματικοί.

Μετά  την  επιχείρηση  αναχωρεί  για  Ζιγοβίστι.

Τρεις  μέρες  μετά  οι  Γερμανοί  εκτελούν  212  Μεγαλοπολίτες  στην  Παλιόχουνη.

Ο  Κερκεμέζος  καταλογίζει  ευθύνες  στον  σύνδεσμο  της  Μεγαλόπολης που  δεν  τον  ειδοποίησε  για  να  επέμβει  και  μέχρι  τον  θάνατό  του  αισθάνεται  τύψεις  για  την  εκτέλεση  των  συμπατριωτών  του...

Πάντα  παραμένει  το  ερώτημα  ποιος  από  το  ΕΑΜ  ήθελε  νεκρό  τον  καπετάν - Βωβώνη, τη  στιγμή  μάλιστα  που  ο  τελευταίος  έψαχνε  τον  ηθικό  αυτουργό  της  εκτέλεσης  των  212. 

Η  ΙΙ  Ταξιαρχία  φοβούμενη  αψυχολόγητη  αντίδρασή  του , τον  ξαναστέλνει  στην  Σπάρτη  από  όπου  όμως  προσπαθεί  να  προσεγγίσει  επιχειρησιακά  την  Μεγαλόπολη , όπως  με  την  αποτυχημένη  ενέργεια  κατά  της  γέφυρας  Λεονταρίου  στις  25-4-1944.

Η  τελευταία  μάχη  του  ήταν  στο  Ελαιοχώρι  εναντίον  ισχυρής  δύναμης  επιτιθέμενων  Γερμανών , που  κράτησε  τρεις  μέρες  και  κατέληξε  σε  νίκη  με  9  νεκρούς.

Με  αυτή  τη  μάχη  έσωσε  νοσοκομείο  πολέμου  με  40  τραυματίες , δύο  φυλάκια  με  20  περίπου  άντρες  το  καθένα,  αλλά  και  την  γύρω  περιοχή.

Η  μοίρα  του  όμως  ήθελε  να σκοτωθεί  εκεί  από  όπου  είχε  ξεκινήσει  τον  αγώνα, στη  Μεσσηνία.

Είναι  Αύγουστος  του  ’44  και  στην  Πελοπόννησο  έχει  κατέβει  ο  ''καπετάν  Κλάρας''  Άρης  Βελουχιώτης  για  να  ηγηθεί  του  αγώνα  κατά  των  αντιδραστικών  και  των ταγμάτων  ασφαλείας.

Ο  Βελουχιώτης  επικεφαλής  300  έφιππων  μαυροσκούφηδων  περνά  από την  Καμάρα  και  ο  Βωβώνης  με  τους  άντρες  του, στα  Μπουρέϊκα  του  κάνουν  άγημα.

Συνεννοούνται  και  ενώ  αυτοί  συνεχίζουν  για  Καλαμάτα, ο  Βωβώνης  με  τους  δικούς  του  παραμένουν  στην  Καμάρα, έχοντας  στην  ευθύνη  τους  την  εποπτεία  του  Ταϋγέτου.

Στις  8  Σεπτεμβρίου  ’44  οι  ΕΛΑΣίτες  μπαίνουν  στην  Καλαμάτα  και  σκοτώνουν  με  συνοπτικές  διαδικασίες  500  περίπου  άτομα.

Όσοι γλίτωσαν  καθώς  και  όλος  ο  πληθυσμός  της  Μεσσηνίας  καταφεύγουν  στο  Μελιγαλά , που  από  τις  9  Σεπτεμβρίου  πολιορκείται...

Μετά  από  αντίσταση  5 ημερών στις  14  Σεπτεμβρίου ’44, ο  Μελιγαλάς  πέφτει  και  αυτό  που  ακολούθησε  αποτελεί όνειδος για την ελληνική  ιστορία και την ακροαριστερά.

Ξεκινά  μια  άνευ  προηγουμένου  σφαγή  και  λεηλασία  από  το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ που  δεν  κάνει  διάκριση  σε  αιχμαλώτους , σε γυναίκες και παιδιά.

Όσους  δεν  ξεδιάλεξαν  από  το  πλήθος  των  χιλιάδων  αιχμαλώτων  για  άμεση εκτέλεση  οι  πολιτικές οργανώσεις  του  ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, τους  συγκέντρωσαν  την  πέμπτη  μέρα  έξω  από  το  Μελιγαλά  στην  ''Πηγάδα''  και  έναν - έναν , αφού  ''τους  έσφαζαν  σαν  αρνιά'' τους  πέταγαν  μέσα.

Άντρες  - γυναίκες  και  μικρά  παιδιά  (οκτώ  ετών  το  μικρότερο )...

Για  άλλες  τόσες  μέρες  έσφαζαν  όσους  έπιαναν  στη  γύρω  περιοχή. Τα περί λαϊκών δικαστηρίων και μη συμμετοχής του ΕΛΑΣ και του Βελουχιώτη που γράφονται σήμερα από διάφορους είναι εξόφθαλμες προφάσεις. Έντιμη στάση θα ήταν μια ιστορική συγνώμη κι ένα προσκύνημα στο χώρο από το σημερινό ΚΚΕ γιατί η απάρνηση της ιστορικής αλήθειας αφήνει το εθνικό μίσος να ζει ακόμη και να μεγαλώνει...  

Ακολούθησαν  οι  Γαργαλιάνοι  ( στην  μάχη  κατάληψης  του  οποίου  σκοτώθηκε  ο  Κερκεμέζος ) και  άλλο  κύμα  σφαγής  και  μετά  η  Πύλος. 

Ας  δούμε  όμως  πως.  

    

Είδαμε  ότι  ο  Κερκεμέζος  μετά  τη  διέλευση  του  Βελουχιώτη  παρέμενε  στην  Καμάρα. Ο  καθημερινός  θόρυβος  της μάχης  στην  Μεσσηνία  και  οι  φωτοβολίδες της  πολιορκίας  του  Μελιγαλά  ήταν  αντιληπτά  από  την  Καμάρα και κατά μαρτυρίες ήταν ανάσταστος...

Ξαφνικά  και  ενώ  δεν  υπήρχε  ανάγκη  ενισχύσεων  καλείται  να  σπεύσει  στους Γαργαλιάνους.  Τι είχε  συμβεί;

Ζήτησε  ο  ίδιος  να  επέμβει  μαθαίνοντας  τη  σφαγή  του Μελιγαλά  ή  μαθαίνοντας  τις  αντιδράσεις  του  τον  κάλεσαν  για  να  τον  εκτελέσουν  όπως  και  έγινε;

Το  σίγουρο  είναι  ότι  είχε  διαισθανθεί  τον  κίνδυνο  που  διέτρεχε  από  ΕΑΜίτες  της  ΟΠΛΑ  που  είχαν  εισχωρήσει  στην  ομάδα  του  και  στο  σπίτι  που  τον  φιλοξένησε  το  βράδυ  πριν  την  αναχώρηση  - στου Γεράσιμου Παπαδάκη - άφησε το πρωί στη γυναίκα του ένα μικρό κομπόδεμα , λέγοντάς  τους  να  το  φυλάξουν  γιατί ίσως να μην τον ξαναδούν... 

Το  ''β' Γραφείο''  και  η  ΟΠΛΑ  ήταν  όργανα  ελέγχου  συνείδησης  του  ΕΑΜ, που  δεν  δίσταζαν  να  εκτελέσουν  και  δικούς  τους , αν  είχαν  την  υποψία  ότι  παρέκκλιναν  από  τις  οδηγίες  τους...

Κατά  τη  διάρκεια  της  πολιορκίας  λοιπόν  και  ενώ  είναι  καλυμένος  πίσω  από τη  δεξαμενή  τον  πλησιάζει  ο  εκτελεστής  του  προσφέροντάς  του  κολατσιό,  έτσι  ώστε  να  αφήσει  τα  όπλα  από τα  χέρια.

Σύμφωνα με  αυτόπτη  μάρτυρα  ο Κερκεμέζος  γύρισε  τον κοίταξε  στα  μάτια  και  του  είπε : ''κοίτα  σύντροφε, γώ  θα  το  πάρω  και εσύ  κάνε  ότι  είναι  να  κάνεις''  και  γυρίζοντάς  του  την  πλάτη εκτελέστηκε...

Το  ΕΑΜ  πίστευε  ότι  με αυτές  τις   εκκαθαρίσεις  θα  είχε  τον  ΕΛΑΣ  απερίσπαστα  δικό  του ,ταγμένο  στην  ένοπλη  επικράτηση  του  Κομμουνισμού  στην  Ελλάδα.        

Η  εμμονή  του  στον  αγνό  πατριωτικό  αγώνα  κατά  των  Γερμανών , ήταν  που  οδήγησε  και  στη  δολοφονία του, γιατί  η  δυνατή  παρουσία  του  εν  μέσω  ΕΑΜ  και  Ταγμάτων  Ασφαλείας,  έστεκε  εμπόδιο  στα  σχέδια  που  οδήγησαν  στον  παρατεταμένο  εμφύλιο  σπαραγμό...

Το  όνομά  του  όμως σπιλώθηκε  από  την  προπαγάνδα  που  οι  μεν  τον  έλεγαν  κομμουνιστή , οι  δε  δεν  τον  ανέφεραν  καθόλου  γιατί  τον  σκότωσαν  οι  ίδιοι.

Επίσης  κατηγορήθηκε,  γιατί  η  επέμβασή  του  σε  γερμανική  εφοδιοπομπή  προκάλεσε  την  εκτέλεση  212  Μεγαλοπολιτών  από  τους  Γερμανούς...

Κανείς  δεν  του  καταλόγισε  το  ελαφρυντικό  του  ότι  ήταν  ''εν  δράσει'' Έλληνας  αξιωματικός, που  λειτουργούσε  κατόπιν  εντολών  του  Αρχηγείου  Επιχειρήσεων  της  Μέσης  Ανατολής  και  όχι  αυτόβουλα.

Όπως  επίσης  και  το  ότι  ο  σύνδεσμος  της  Μεγαλόπολης  δεν  τον  ενημέρωσε  (σκόπιμα?) για  τις  προθέσεις  των  Γερμανών  για  ομαδική  εκτέλεση, για  να  μπορέσει να  επέμβει  με  την  ομάδα  του, γεγονός  που  βάραινε  την  συνείδησή  του  μέχρι  τέλους  όπως  εκμυστηρεύονται  οι  ίδιοι  οι  σύντροφοί  του  σε  απομνημονεύματα.

Ο  λοχαγός  Γ. Κερκεμέζος  ή  καπετάν - Βωβώνης, ο  οποίος  παρότι  επηρεάστηκε κατά τι από  την  προπαγάνδα  και  πολέμησε  συμπατριώτες  του  θεωρώντας  τους  προδότες,  υπήρξε  μια γνήσια  αντιστασιακή  μορφή  της  Καμάρας,  που  αν  ζούσε  θα  προλάβαινε  ίσως  πολλά  από  τα  δεινά  που  σώρευσε  ο  εμφύλιος  στην  περιοχή  μας.

Παρότι  συμμετείχε  στην  εκκαθάριση  ταγματασφαλιτών  υπό  τις  οδηγίες  του  ΕΑΜ  πρέπει  όπως  δείχνουν  τα  γεγονότα  να  κατάλαβε  τη σκόπιμη διαίρεση να  αντέδρασε  και  γι  αυτό  τον  εκτέλεσε  η  ΟΠΛΑ / ΕΑΜ.

Κυρίως  όμως  δεν  σπιλώνεται  με  καμιά  βιαιοπραγία  κατά  αμάχων  ή  αιχμαλώτων  όπως  οι  συναγωνιστές  του, παρά  τον  τυφλό  φανατισμό  της  εποχής...

Η  αναφορά  των  απομνημονευμάτων  του - όπως  τα  αφηγούνται  οι  Αντώνης  Χριστόπουλος  και  Δημήτρης  Γουλόπουλος -  στο  παρόν, αλλά  και  ο  αξιωματικός  του  ΕΑΜ Ηλίας  Καραμούζης,  αποτελεί  ελάχιστο  φόρο  τιμής  στην  τόσο  αμφιλεγόμενη  μορφή  του...

Ο  β'  εμφύλιος  πόλεμος  που  ακολούθησε  ( 1945 - 1949 ) επιδείνωσε  την  κατάσταση  και  δεν  αξίζει  να  αναφερθεί  κανείς  σ’αυτή  την  πιο  μελανή  περίοδο  της  ελληνικής  ιστορίας.

Η  φιλοαγγλική  (δεξιά ) πλέον  παράταξη  περνώντας  από  τη  θέση  του  θύματος  στη  θέση  του  θύτη  ανταπέδωσε  με  αρκετή  αγριότητα  τις  βιαιοπραγίες  στο  ΕΑΜ.

Το  αδερφικό  ελληνικό  αίμα  που  έχυσε  το  ΕΑΜ  πληρώθηκε  πάλι  με  αίμα…

Μισγάγκεια  Ελλάς…, δημιουργεί  Ήρωες  και  μετά  τους  φυλακίζει…, νικά  αυτοκρατορίες  και  μετά  σκοτώνεται  μεταξύ  της…, προσπαθεί  αιώνες  αμέτρητους  να  βάλει  τάξη  στο  Χάος  δημιουργώντας  κατά  έναν  μοναδικό  και  απαράμιλλο  τρόπο  Χάος…, θεϊκή  φυλή  δικασμένη  στην  αέναη  έκφραση  της  αντιπαλότητας  και  της  αντίθεσης  που  απεικονίζει  την  ίδια  την  ανθρώπινη  Ζωή… Νους  που  μορφώνει  θεούς  αντίθετους,  αιώνια  πολέμιους  μα  Αθάνατους…, Ψυχή  του  κόσμου σ΄ αυτό  το  μικρό  άστρο  της  απέραντης  Ανδρομέδας… 

Το  μόνο  που  μένει να  συμπληρώσουμε κατά  την  διάρκεια  του  β΄εμφυλίου  πολέμου  είναι  ότι  κάποιοι  Καμαραίοι  όπως  ο  γερο Καρατσέλας και ο 'Λοχίας' ( Κων/νος  Μπούρας ), έπαιξαν  σημαντικό  ρόλο  στην  προστασία  των  κατοίκων  φερόμενοι  διπλωματικά  και  στις  δύο  πλευρές, αποσοβώντας  έτσι  μάχες  και  εκτελέσεις. 

Η  τραγική  αλήθεια  για  τον  εμφύλιο  πόλεμο ,είναι  ότι  η  Ελλάδα  η  οποία  από  την  απελευθέρωσή  της  θεωρείτο  ''αγγλικό  προτεκτοράτο'',  είχε  ήδη  αποδοθεί  στην  σφαίρα  επιρροής  της  Αγγλίας , από  την  συνάντηση  Στάλιν - Τσώρτσιλ  στη  Μόσχα  από  το  1941, έτσι  όλο  το  αδερφικό  ελληνικό  αίμα,  χύθηκε  άδικα...