Χιονίζει βόρεια

Χιονίζει βόρεια. Στον ημιτροπικό Νότο της Ευρώπης - ένεκα κλιματικών αλλαγών - όπως και στο Santiago de Cuba του εκλιπόντος Fidel δεν υπάρχουν τέτοιες ταλαιπωρίες. Λιτότητα, μύγα κι ηλιοβασίλεμα, όπερ και σημαίνει ότι οι νότιοι έχουν κι αυτοί τα δίκια τους μέχρι τον επόμενο παγετώνα. Στην ελλαδίτικη περίπτωσή μας αυτά τα δίκια εκτονώνονται με πέντε πορείες στο άγνωστο και δέκα μολότωφ σε παρκαρισμένα και κάδους απορριμμάτων, μάλλον από συνήθεια. Ρήματα χωρίς απορρίμματα και άπειρες απορίες είναι συνηθισμένα για την όμορφη τρελοχώρα μας. Είναι συστατικό στοιχείο της ομορφιάς της από την εποχή του ωραίου του αρχαίου, ο οποίος ήταν καλός στα γράμματα και δίδαξε όλο τον κόσμο, αλλά ήταν σκράπας στα θρησκευτικά του. Έτσι μας είπαν. Κι εμείς εξακολουθούμε να το πιστεύουμε και να ψάχνουμε στο διηνεκές τη χαμένη μας ταυτότητα... 

Το χιόνι ήρθε comrade. Το ραντεβού με την ιστορία δεν ήρθε. Κι έτσι μεταξύ σφύρας και άκμονος η συγκυβέρνησή μας η ευρωαριστερή και φιλελεύθερη υπό τον συμβιβασμό του πραγματισμού και των επιμνημόσυνων μνημονίων, προσπαθεί να αφήσει ένα κάποιο θετικό αποτύπωμα. Ένα αποτύπωμα εκσυγχρονισμού του κράτους, επούλωσης λέει των πληγών των μνημονίων και απόδρασης προς ένα πιο ευρωπαϊκό αύριο, κάνοντας όμως και λάθη πέραν του ότι δεν έσκισε τα μνημόνια και δεν έφερε τη σεισάχθεια στο λαό. Λάθη κυρίως στο μεταναστευτικό και στη σχέση φορολογικού – ανάπτυξης, με τα τελευταία να κινούνται στα παράλογα πλαίσια που ορίζει η οικονομική επιτροπεία στη χώρα. Κι έτσι η ιστορία θα περιμένει τη ρεβάνς των ελλήνων όπου γης μάλλον απ’ την επόμενη γενιά. Τη γενιά που θα ξεσηκωθεί παρότι θα τείνει να χαθεί λόγω δημογραφικού, λόγω γλωσσικής, αλλά και πολιτισμικής αλλοίωσης. Γιατί εμείς δε μάθαμε ακόμη να κουβεντιάζουμε πολιτικά, ήτοι χωρίς κομματικές παρωπίδες και να εστιάζουμε στα σπουδαία αντικειμενικά και από κοινού. Κι οι κουβέντες μας οι πολιτικές κυρίως στη Βουλή, παραμένουν παράλληλοι μονόλογοι σε διαφορετικούς τροπικούς, με μποφόρια και καταιγίδες μιας ηλίθιας οργής ανεπιτήδευτων στα σπουδαία και τα ελληνικά, που οφείλουν να αφορούν όχι μόνον την κάθε επόμενη χρονιά, αλλά το μέλλον του τόπου. Για μια ακόμη φορά θα αρκεστούμε σε ευχές...

Αλλά από τις ρωγμές – έλεγε ο Κοέν – αφήνεται να περάσει το φως. Από το κενό φυσικά περισσότερο. Το μεγάλο κενό αντίληψης, που αφήνει η μετριότητα και ο υλισμός της χαμέρπειας, έτσι ώστε το διαφορετικό ''ανωνύμου του Έλληνος'' διαχρονικά να λάμπει έστω και με μια οκτάβα θλίψης της βασίλισσας πυγολαμπίδας στο βαθύ σκοτάδι του ακατανόητου, της άγνοιας και της αμνησίας των ελλήνων για κείνα τα φωτεινά μονοπάτια της ιστορίας μας. Το χιόνι ήρθε, αλλά ο χιονιάς δεν ήταν ιστορικός comrade. Ιστορική μένει μόνον η λήθη και η τρέλα του λαού μας... 

Χιονίζει βόρεια λοιπόν και θα μπορούσαμε να πούμε για τη σχέση του ψύχους με την ψυχή, δεδομένου ότι σήμερα ο πολιτισμός μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν δεν βασιζόταν σε θεμελιώδη, πάγια και παγωμένα ψέματα. Χιονίζει βόρεια και είδηση δεν είναι τα στολισμένα δέντρα στις πόλεις της Ευρώπης, ούτε η αυξανόμενη τρομοκρατία. Είδηση είναι πως μέρες του χιονιά ανοίξαμε τους σταθμούς του μετρό για τους άστεγους της Αθήνας, όταν για εκατό χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες έχουμε έτοιμες δομές φιλοξενίας. Έτσι αντισυστημική είδηση αύριο θα είναι πως σε ευρωπαϊκή χώρα εκλάπη μελομακάρονο ενόπλως comrade, ακυρώνοντας την ιδέα της Ευρώπης και τη δηθενιά μας… 

Στα ημέτερα λευκά ως χιόνη και περιστερά, προϋπολογισμός 2017 για παράδειγμα στη Βουλή των Ελλήνων. Και ακούς οτιδήποτε, ώστε να προϋπολογίζεις με ακρίβεια 2017 δεδομένων πως η επόμενη χρονιά θα είναι λογικά σωτήρια ως χρονιά απεξάρτησης από τους δανειστές, αλλά και αστάθμητα επικίνδυνη λόγω βλακείας και διεθνούς ρευστότητας. Παραμένοντας όμως σπουδαία. Για τον κόσμο που αλλάζει γρήγορα, για την Ευρώπη που αλλάζει πιο αργά, για την Ελλάδα που αλλάζει σιγά – σιγά και σιωπηλά. Χωρίς θριαμβολογίες πλέον, χωρίς θόρυβο λόγω εξάντλησης, χωρίς σπαταλημένη φαιά ουσία αυτοκριτικής ή άμυνας στην ομαδική αντεπίθεση του παλιού και ένοχου κατεστημένου. Εκείνου του κατεστημένου της δήθεν πολιτικής ορθότητας που βαυκαλίζεται με δημοσκοπήσεις εικονικής εξουσίας από το mediaκό του οπλοστάσιο και δεν έχει ακόμη κατανοήσει ότι η ουσία που τροφοδοτεί την εξουσία του -δηλαδή η αστική μεσαία τάξη- το έχει θέσει στο στόχαστρο εγείροντας ανηλεώς το αίτημα της προσαρμογής στο αυτονόητο. Αυτό που ορίζει διεθνώς το σύγχρονο πολιτικό -ως άλλο οντολογικό- ερώτημα γι αυτήν εδώ τη ζωή και την ποιότητά της και όχι όπως παλιά για μια δήθεν ζωή στο επέκεινα. Εν αρχή λοιπόν όχι το φως και η ώρα η πρώτη που έλεγε ο Ελύτης, αλλά η νέα αντισυστημική πάλη που είναι ήδη στο προσκήνιο και η οποία μπορεί να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα για την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου. Κι αυτή η πάλη δεν έχει κόμματα και χρώματα comrade. Κύκλος η ζωή, κύκλος τα πάντα. 

Έπειτα ως τεκμήριο του νέου μεσαίωνα που επελαύνει, είναι η επανάκαμψη της θρησκευτικής αντιπαλότητας. Ως χώρα γειτονεύουμε και χάριν προσφυγομεταναστευτικού συνυπάρχουμε - σε ελεγχόμενο ακόμη βαθμό - με την εισαγόμενη ισλαμική αντίληψη. Με εκείνο δηλαδή το τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού της ισλαμικής Ούμα /αδελφότητας, που εξακολουθεί να έχει υπέρτατο νόμο τη Σαρία αντί για κάποιο σύνταγμα και να αναπολεί πιλάφια και παρθένες στον ουρανό και ένα ενιαίο ισλαμικό θεοκράτος /χαλιφάτο στη γη, θαρρώντας πως οι δυτικοί τους διαιρούν για να το εμποδίσουν. Μιας νοοτροπίας δηλαδή που ξέχωρα από καθετί άλλο είναι στον αντίποδα του δυτικού πολιτισμού και είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει, εάν δεν υποστεί διαφωτισμό και αναγέννηση εκ των έσω. Ο δυτικός τρόπος ζωής και η  καθημερινή χρήση προηγμένης τεχνολογίας δεν αρκούν για να υπερκεράσουν το ψυχονοητικό αποτύπωμα της θρησκοληψίας. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός δείχνει πως οι θρησκείες επανακάμπτουν στο προσκήνιο ως συστήματα εξουσίας με μαζική απήχηση και άρα ως οριζόντιες γραμμές αντιπαλότητας. Δείχνοντας την παρακμή των μοναρχιών στην ανατολή, αλλά και των δημοκρατιών στη δύση, υπό τη σκιά μιας αόρατης αυτοκρατορίας των αγορών στην οποία ο πολίτης είναι μια απροσδιόριστη στο πλήθος ανεστιότητα που αναζητά καταφύγιο στην παραμυθία. Και η ωμή αλήθεια, η αφόρητη για τον ανθρωπάκο και την εξουσία είναι πως ακόμη και σήμερα για τους πολλούς η Γη δεν είναι στρογγυλή και δεν γυρίζει…. Ακόμη και σήμερα που οι εξωγήϊνοι πολιτισμοί είναι επιστημονικά παραδεκτοί, λες κι είναι ορατοί ή ημι-θέουν. Και πώς χωρίς το ευ στις χοές, να ευχηθείς την πολιτισμική απόδραση της ανθρωπότητας απ’ την ψυχονοητική φενάκη...

Και τέλος, ως ιερό κέρας των παραπάνω είναι το κέρδος. Αυτή η αμφίσημη έννοια της επίπλαστης, υλικής και εν τέλει προσωρινής απόλαυσης, που δεν εγγυάται την ευτυχία και την υγεία, που δεν μπορεί να χορτάσει εκείνο το απροσδιόριστο χάος που στα ελληνικά το λέμε ψυχή, με την ελευθεριότητα του καθενός να την προσδιορίσει και να την τέρψει με ότι θέλει και ποθεί.

Το κέρδος λοιπόν. Ο αυτοσκοπός του κυρίαρχου θεού Χρήμα. Αυτό, μετά τις δήθεν δημοκρατίες που εκτρέφουν το ολιγαρχικό Σύστημα  και τις θρησκείες ως κοσμικές εξουσίες αντιπαλότητας, είναι το τρίτο και μεγαλύτερο ψέμα του σύγχρονου πολιτισμού μας. Πού καταναλώνει ανίερα, χωρίς σύνεση και σεβασμό το αίμα των πόρων του πλανήτη, όχι για την επιβίωση και την πρόοδο της ανθρωπότητας, αλλά για την εφήμερη ικανοποίηση κάποιων που δεν έχουν τίποτα περισσότερο από την οργανική ύλη που ανακυκλώνουν έρποντας ως είδος.

Η θεά Κάλι, η βασίλισσα των καλικάντζαρων είναι εδώ comrade. Με αυτή την έννοια τα ερπετά του τόκου και της βόμβας είναι οι επικυρίαρχοι του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Και μας ελέγχουν ελέγχοντας το νου και τα πιστεύω μας με απόλυτα ψέματα και διαστρέβλωση των εννοιών, μέχρις ν’ απονεκρώσουν τον πλανήτη μαζί τους. Γιατί αυτό είναι, όντα ζωντανά – νεκρά ως άψυχα ή ζόμπι όπως τα λέει ο δυτικός πολιτισμός που τελευταία τα προβάλει όλο και περισσότερο. Κι η ειρωνεία είναι πως στη μεταμοντέρνα εποχή της άτεχνης  Τέχνης που ζούμε, όπου το κάλλος και την αρμονία αντικατέστησε η ασκήμια και η αφηρημένη φρίκη, η προβολή αυτή δεν μπορεί να ειπωθεί με τίποτα και διαφήμιση.

Χιονίζει βόρεια comrade. Γι αυτό μη ρωτήσεις τι είναι οι καλικάντζαροι γιατί θα μάθεις πως όχι μόνον δε φεύγουν με τις ευχές, αλλά πληθαίνουν περισσότερο. Όσο στην πράξη η Ελλάδα διώχνει μαζικά ακόμη τους νέους της στο εξωτερικό και τους αντικαθιστά με τα παιδιά της θεάς Κάλι από τη μακρινή ανατολή, που χιλιάδες χρόνια μετά εξαπλώνονται και πάλι στη Δύση. Αυτή είναι η ωμή και η αφόρητη αλήθεια για τη δηθενιά μας. Πως η Ελλάδα εξακολουθεί να τρώει τα παιδιά της αιώνες τώρα. Και 2017 ευχές δεν αρκούν για την ελληνική ψυχή που φθίνει comrade. Και μη ρωτήσεις τι είναι ψυχή γιατί στα ξεχασμένα ελληνικά θα βρεις μια σχέση με το ψύχος. Τίποτα παραπάνω. Τα παραπάνω απαιτούν τροπικούς, λιτότητα, μύγα κι ηλιοβασίλεμα. Ή όπως λέμε αλλιώς έρωτα, πόλεμο και μουσική, ώσπου να λιώσει. Κι αν κανείς σου απαντήσει με σιγουριά τι είναι ψυχή, θα είναι είτε ανόητος, είτε ένας ακόμη ψεύτης...
Χωρίς το ευ στις χοές καμιά ευχή comrade. Γιατί η ελπίδα των λαών πάλι ξέμεινε κάπου στα μισά του δρόμου για την επανάσταση...