Ενωμένη Ευρώπη

Κι ήταν κάποτε μια όμορφη Ευρώπη του μύθου που την ερωτεύτηκε και την απήγαγε ο Δίας ταύρος (κατά την εποχή του ταύρου δηλαδή 4^η-2^η πΧ χιλιετία) από τη Μινωϊκή ανατολική Μεσόγειο κατευθυνόμενος ΒΔ για αποικισμό. Κι Ευρώπη - παρά τα όσα λένε για Φοίνικες και ανανάδες -  είναι ένα ελληνικό όνομα που όπως όλα έχει μια συγκεκριμένη σημασία. Ευρώπη στα ελληνικά σημαίνει αυτή που βλέπει σε ανοικτούς ορίζοντες. Σήμερα 6 χιλιάδες χρόνια μετά που μπαίνουμε στην εποχή του Υδροχόου, η γηραιά μα πάντα όμορφη Ευρώπη δικαιώνοντας το όνομά της θα έπρεπε να έχει ευρύνοια και  διορατικότητα περισσότερη από ποτέ άλλοτε, ώστε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής μας και την αυτοκαταστροφική της ροπή που οφείλεται στη μέτρια πολιτική της εκπροσώπηση. Κι επειδή τα σπουδαία πράγματα είναι ή όλα ή τίποτα και μέτριο ούτε τον καφέ, η αναδρομή στο μύθο είναι πάντα απαραίτητη για να θυμάται κάθε ευρωπαίος πολίτης πως πατρίδα δεν είναι μόνον η χώρα του, αλλά και η ήπειρός του η Ευρώπη  και κατ΄ επέκταση η μάνα Γη…

Στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση με την αποχώρηση της Βρετανίας που αρέσκεται να έχει τα δικά της μέτρα και σταθμά, ανέκυψε η μεγαλύτερη κρίση που αφορά στη συνοχή της ως ενιαία πολιτική οντότητα. Όχι τόσο με καθαυτό το γεγονός του Brexit που κάποια στιγμή μελλοντικά θα ανατραπεί, όσο με το ότι αυτό ως γεγονός έφερε στην επιφάνεια το κυρίαρχο πρόβλημα της Ένωσης, που είναι η χαλαρή και στην ουσία ανύπαρκτη ένωσή της με αποτέλεσμα την πολυφωνία, την πολυδιάσπαση, την αναβλητικότητα και εν τέλει τη δυσχέρεια κυβερνησιμότητας. Με κίνδυνο άλλες χώρες - μέλη να ακολουθήσουν το δρόμο της εξόδου εάν εκεί επικρατήσουν ευρωσκεπτικιστές, το ευρωπαϊκό πολιτικό όραμα της εποχής μας κινδυνεύει να καταρρεύσει. Άρα πρέπει άμεσα να αντιδράσει αντιμετωπίζοντας όλα εκείνα τα αίτια που οδηγούν τους πολίτες της να στρέφονται στον ευρωσκεπτικισμό ή σε δημαγωγίες ακραίων τοποθετήσεων αν θέλει να προλάβει κάθε κίνδυνο απόσχισης.

Αυτά τα αίτια συνοψίζονται :

α) στην ηγεμονική στάση και εμμονή της Γερμανίας που κατά κύριο λόγο ευθύνεται για την αναπτυξιακή στασιμότητα,

β) στη διόγκωση της  ανεργίας,

γ) στην υπερφορολόγηση και

δ) στην αίσθηση μιας γενικότερης ανασφάλειας,

συμπτώματα που προκάλεσε το οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού το οποίο εφαρμόζεται και από τα δύο κυρίαρχα ευρωπαϊκά κόμματα το λαϊκό και το σοσιαλιστικό με ελάχιστες διαφορές. Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει κυριαρχία και ασυδοσία της αγοράς ακόμη και έναντι χωρών και κυβερνήσεων, κατάσταση που αποτελεί εκτροπή της υγιούς ελεύθερης οικονομίας και της κατεστημένης πολιτικής κουλτούρας του ευρωπαϊκού κόσμου, που είναι ο υγιής φιλελευθερισμός και δη ο ριζοσπαστικά κοινωνικός. Έτσι η αίσθηση του ευρωπαίου πολίτη πως ο ίδιος και κυρίως τα παιδιά του έρχονται αντιμέτωποι με ένα αβέβαιο και ανασφαλές αύριο, τον οδηγούν στο να πιστέψει ακραίους δογματισμούς και παραμυθίες που καταγγέλλουν με έναν υπεραπλουστευμένο λόγο τις παραπάνω πολυσχιδείς παθογένειες, υποσχόμενοι εντελώς λαθεμένα πως η υπαναχώρηση σε εθνικά σύνορα είναι η μοναδική λύση. Θα ήταν είτε λύση απελπισίας αν κυρίαρχη τάση  ήταν η επαναδιαίρεση του πολιτισμένου κόσμου σε προπολεμικά οχυρά αντιπαλότητας, είτε λύση αξιοπρέπειας εάν η ηγεσία της ΕΕ εξακολουθεί να φέρεται τιμωρητικά και προσβλητικά σε μέλη της όπως η Ελλάδα. Που σημαίνει πως θα ήταν μια ακραία και όχι λογική λύση. Άρα εν τέλει δε θα ήταν λύση αλλά απονενοημένη έξοδος… 

Τα παραπάνω ενισχύονται από την έλλειψη κοινής και άμεσης πολιτικής αντίδρασης της Ένωσης σε θέματα ασφάλειας εντός και εκτός της επικράτειά της και επιδεινώνονται με την υποκριτική και ασύδοτη αντιμετώπιση του μεταναστευτικού που συνδυάζεται με την  αστάθεια σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, θέματα που μέχρι σήμερα αφήνονται κυρίως στην επιμέλεια του ΝΑΤΟ. Υποκριτική γιατί αφορά μόνο στην αναζήτηση φτηνών εργατικών χεριών στη βιομηχανία του βορρά και ασύδοτη γιατί γίνεται κατά το δοκούν κάθε χώρας μέλους.

Όλα όμως αυτά αποτελούν μείζονα προβλήματα όταν κανείς τα δει αποκλειστικά και μόνον υπό το πρίσμα του κράτους μέλους. Απεναντίας αν τα δει ως συνολική Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων πληθυσμού, τότε η αναγωγή τα σμικρύνει σε τάξη μεγέθους και τα αφανίζει ως θέματα προβληματισμού. Θα τα εξαλείψει και στην πραγματικότητα, εάν και εφόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίσει να επισπεύσει όλες εκείνες τις δημοκρατικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν το ταχύτερο στην πλήρη πολιτική της Ένωση ως μια χώρα, ένα Κράτος, μια κοινότητα πολιτισμού που οφείλει ιστορικά να επιβιώσει κάθε πρόκλησης. Αυτό, σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση του παράδοξου και αυτοκαταστροφικού ανταγωνισμού των 27 κρατών μελών της, θα σήμαινε μια ενιαία επιτέλους πολιτικοοικονομική και κοινωνική οντότητα και πρακτική, υπό ένα κοινό και ισχυρό νόμισμα που ήδη υπάρχει και μια κοινή δημοκρατική και προοδευτική κουλτούρα. Συνθήκη που θα απογείωνε την αναπτυξιακή της προοπτική, αλλά και την κοινωνικοπολιτική συνοχή, το κύρος και την παρουσία της στην παγκόσμια  κοινότητα.

Η Ευρώπη των κρατών μελών της θα έπρεπε το συντομότερο να γίνει η μια και ενιαία Ευρώπη των λαών και των πολιτισμών της. Θα έπρεπε ως πρωτοπόρος της ιδέας του δημοκρατικού κοινοτισμού που εξέφρασε με την ιδρυτική της πράξη, να προχωρήσει άμεσα στη δική της λειτουργική και ευέλικτη κεντρική Κυβέρνηση, αναβαθμίζοντας τα θεσμικά όργανα που ήδη υπάρχουν, πέρα και πάνω από σύνορα που τείνουν να επανασχηματισθούν, όταν η ίδια η νομισματική ένωση τα έχει στην πράξη καταργήσει.

Μια Ευρώπη πολιτικά ενωμένη σε μια κρατική οντότητα, θα σήμαινε το τέλος σε κάθε ακραία διάθεση υπαναχώρησης του ευρωπαϊκού οράματος. Θα ενέπνεε τους πολίτες της και θα προσέδιδε σε όλους το απόλυτο αίσθημα ασφάλειας για τη ζωή και το μέλλον τους. Μια τέτοια προοπτική άμεσης πολιτικής Ένωσης με ή χωρίς τη Βρετανία, θα μπορούσε να μοχλεύσει την πολιτική της υπόσταση για δεκαετίες, με αυτόνομη και ηγετική πορεία στον κόσμο και με μια νέα δυναμική ταυτότητα που θα την ενίσχυε ακόμη και η υιοθέτηση μια κοινής και επίσημης γλώσσας της επιλογής της, πέραν των εθνικών της γλωσσών και πέραν της αγγλικής, εάν οι Βρετανοί επιμένουν να συνεχίσουν μόνοι τους. Για πολλούς λόγους θα μπορούσαν να είναι τα ελληνικά ως η μητρίδα των γλωσσών του δυτικού κόσμου, αλλά το θέμα είναι δεύτερης σημασίας και εντέλει είναι ζήτημα επιλογής των λαών. Αυτό που έχει βαρύνουσα σημασία είναι η ίδια η πλήρης  Ένωση τώρα πριν να είναι πλέον αργά.

Πρόσφατα η ΕΕ αποφάσισε τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού άμεσης επέμβασης, που θα δρα αυτόνομα από το ΝΑΤΟ, με τη φιλόδοξη προοπτική ισχύος που θα δημιουργήσει το 2% του προϋπολογισμού των κρατών μελών της. Είναι η πρώτη ευρωπαϊκή κίνηση απεξάρτησής της από τη συμμαχία και η καταστατική δήλωση πως το υπόψη σχήμα θα υπερασπίζεται μεταξύ άλλων και κυρίως τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, είναι από μόνη της ικανή να σβήσει τα όνειρα του νεοοθωμανικού επεκτατισμού σε Ελλάδα, Κύπρο και Βουλγαρία. 

Τώρα που οι πολιτικές διεργασίες ανά τον κόσμο είναι ραγδαίες και το παγκόσμιο περιβάλλον ευμετάβλητο εξαιτίας του imperiun της νέας τάξης πραγμάτων το οποίο ήδη προκαλεί αντισυστημικές αντιδράσεις, η πλήρης πολιτική ένωση της Ευρώπης με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των λαών της είναι μονόδρομος. Θα είναι η απόλυτη Λύση για κάθε ευρωπαϊκό πρόβλημα και παράλληλα θα λειτουργήσει σταθεροποιητικά και ευεργετικά, ως παράδειγμα προς μίμηση σε ολόκληρο τον πλανήτη που είναι πλέον αντιμέτωπος με πλείστα και μείζονα προβλήματα τα οποία  απαιτούν συλλογικές και όχι επιμέρους λύσεις.

Εν τέλει η ίδια η έννοια της προόδου σημαίνει πως οι λύσεις είναι πάντα μπροστά και όχι στην υπαναχώρηση και στο παρελθόν. Αυτό από μόνο του σημαίνει πως ιδεολογίες που υποστηρίζουν την περιχαράκωση στα στενά εθνικά όρια όσο και να είναι θελκτικές στην απογοήτευση, θα είναι πάντα άτοπες και αναχρονιστικές για κάθε Ευρωπαίο πολίτη. Αρκεί  λοιπόν η ΕΕ να δει ευρύτερα και να αποβάλλει το απόστημα του νεοφιλελευθερισμού που την διαλύει, αντιμετωπίζοντάς το καίρια με την προοπτική της πλήρους πολιτικής της Ένωσης, υπό την κυρίαρχη κουλτούρα εκείνη που εγγυάται τις έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της προόδου, έξω και πέρα από νεοεποχίτικες  διαθέσεις και καπιταλιστικές παθογένειες που την οδηγούν αυτοκαταστροφικά τη μια να βομβαρδίζει την καρδιά της τη Σερβία και την άλλη να ισοπεδώνει οικονομικά την ψυχή της την Ελλάδα.

Η αλλαγή αυτής της αυτοκαταστροφικής πορείας της Ευρώπης είναι υπόθεση και ευθύνη του κάθε ευρωπαίου πολίτη τόσο σοβαρή, που θα μπορούσε να εκφραστεί ακόμη και με κινηματικές διαδικασίες που θα εστιάζουν στον  δημοκρατικό κοινοτισμό και την ιδεολογική επανάσταση του αυτονόητου. Παρότι οι έννοιες του κοινοτισμού και της σύγχρονης επανάστασης του αυτονόητου έχουν γίνει δημαγωγικές ατάκες των ευρωπαϊκών κομμάτων, η αρχική θεωρητική δυναμική τους είναι τέτοια που θα εξακολουθεί να παραμένει η πιο επίκαιρη ιδεολογική επανάσταση του πολιτισμένου κόσμου.

Η αρχή της ήδη φαίνεται από την αντίδραση της αστικής τάξης στα συστημικά κόμματα τα οποία υποτίθεται πως την εκφράζουν, σε όλες τις χώρες. Αν όμως αυτή η αντίδραση δεν ελεγχθεί έγκαιρα ώστε να καθοδηγηθεί στον επαναπροσδιορισμό αρχών, αξιών και πολιτικών, τότε σύντομα οι λαοί θα οδηγηθούν στα πρόθυρα του πιο παράλογου και καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου που υπαγορεύει η σημερινή αστάθεια στον πλανήτη…