Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Οκτάβα Ελευθερίας

Από τα ξάρτια του ήλιου στον ουρανό, έως τον τοίχο που συνωμότησε στο βιαστικό σύνθημα, μία ξεχώριζε επιγραφή - Ελευθερία.
Σε έκρυθμες περιγραφές εκρηξιγενούς υπερρεαλισμού είναι η ανεμόεσσα θεά, ιστίο άναυλων πελασγών, κατάρτια φλόγα κι ανέμη προσδοκιών και υποσχέσεων, είναι η πάνορμος και πάνσεπτος , είναι το ώκιμον της ιδέας…

Και δεν είναι το δυσπρόσιτο της έννοιας τόσο που προκαλεί το λυρισμό, όσο το άγνωστο της προσδόκιμης σημασίας της. Γιατί σημασία έχει το τι θα μπορούσε να απαντηθεί στο συναπάντημά της…

Σε κάθε γλώσσα, χιλιάδες οι απαντήσεις εικασιών που χάνονται σαν κύματα που σπάνε στην περιφέρεια του χρόνου. Του Κρόνου που πάνω του περιφλεγείς και περίφαντες  περιφέρονται οι ψυχές των γενεών. Περίφοβες άραγε ή περιχαρείς ? Κανένας δε γνωρίζει.

Κι ο άσημος  Άρχων, ο βασιλιάς, ο Κανένας, λυσίκομος δέσμιος στο κατάρτι της. Ο άσημος βασιλιάς, ο λαός των ανθρώπων στα έθνη της γης, ανήμπορος, λυσιμελής, ανάμεσα σε γόητες και σειρήνες. Η ομορφιά η απόλυτη, η περήφανη, δέσμια σε ανένδοτο αγώνα με τους ανέμους. Ανένταχτη ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, παρεμβάλλεται κι ισορροπεί στο πιο ψεύτικο ''τίποτα'' της απροσδιοριστίας. Απ΄ το απρόσιτο Άνω αποστασιοποιείται ακόμη ατενίζοντας τη λεηλασία της Γης. Κι οι μαχητές του ακατόρθωτου, σαν ξένοι διαβάτες αναζητούν τα όρια αυτής της οδύσσειας, μειδιώντας άφοβα στην ουτοπία… 

Σαν παραλήρημα σχιζοφασίας επιμένουν τα ερωτήματα : - Άραγε τι και πώς? - Άραγε που και πότε θα σ’ αντικρίσουνε Ιθάκη? Στα πιο μικρά, στα πιο μεγάλα ''θέλω'' του ανθρώπου. 
Δροσοσταλίδες προσμονής χιλιόχρονων γενεών γι αυτή την εκρηκτική  μελωδία που θα ορίζει την οκτάβα του παρακάτω της ζωής. Αυτής ή άλλης δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μπορεί να σκαλώσει ο άνθρωπος σ’ εκείνη την τροχιά που ‘ ναι λίγο πιο πάνω. Πιο πάνω απ’ τον ερπυσμό του πυριτίου και του άνθρακα. Πιο πάνω από το χώμα και τη στάχτη. Εκεί που εικάζονται τα είδωλα.

Κι άμποτε Φάνητα φανούν, ειδότες ακραιφνείς στις παρυφές του Έδους που Ναίει, σημασία δεν έχει το τι θα τους πούμε στην υποδοχή. Σημασία έχει το εάν και τι θα μας απαντήσουν…
Άλλωστε ο λόγος και η διαίρεσή του ανήκουν εδώ, στην έκπτωση αυτού του κόσμου. Πιο πάνω εικάζεται το άρρητο του εικονικού, που όμως ενδημεί πιο σιμά στην αλήθεια εκείνη που ο χώρος και ο χρόνος είναι κακόγουστα αστεία. Κι ίσως ο Νους το κοινωνεί σα νάμα ακατασίγαστο, από τα έμπυρα μετέωρα των θεών, που φως κι ωδή το συνοδεύουν.

Και στο ανάμεσα οι κόσμοι του απείρου. Και πιο μακριά και δίπλα μας κι ακόμη διαφορετικοί καταμεσίς του εαυτού μας. Μα η ελευθερία δε βρίσκεται χαμένη στα άστρα. Είναι παντού για όσους την αναζητήσουν. Κι απ' τη μικρή μας γειτονιά, την κοινωνία και το έθνος κι οι γειτονιές των πολιτισμών μέσα και πέρα απ’ το γαλαξία, τραβούν τον ίδιο δρόμο της αναζήτησης. Κάποιοι από κείνους θα ''φανούν''.
Σε κάποιο σήμερα θα έρχονται, σε κάποιο αύριο θα έρθουν. Κι ίσως να είναι ήδη εδώ…

Κι εμείς απ' τα μικρά έως τα μεγαλύτερα πράγματα της Λευτεριάς, σαν άλλοι ιθαγενείς της Καραϊβικής στήσαμε μάτια κι αυτιά να υποδεχτούμε τις αρμάδες του νέου Κολόμβου. Πόσο ανόητοι, πόσο ρηχοί κι απαίδευτοι, πόσο ιθαγενείς είμαστε ακόμη!
Είτε έρθουν, είτε είναι ήδη εδώ, σημασία δεν έχει τι θα τους πούμε στην υποδοχή. Σημασία έχει το εάν και τι θα μας απαντήσουν... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου