2015 χρόνια Αγάπης

Μέρες Χριστουγέννων, μέρες παραμυθιών. Παραμυθιών που γεννήθηκαν από την ανάγκη παραμυθίας της Ψυχής που κλείστηκε ανάμεσα στ’ ανθρώπινα τείχη. Στη γκρίζα, στη φαιά γη των Λαιστρυγόνων, οι μαργαρίτες της ζωής ανηφορίζουν για της Αγάπης το Άβατο…

2015 χρόνια μετά, τα κόκκινα μπαλόνια του ''δέντρου της ζωής'', σημαίνουν ακόμη σε κάποιους πως ο κακός του παραμυθιού ήταν η κοκκινοσκουφίτσα και όχι ο λύκος. Που όταν την κατάπιε του έτρωγε τα σωθικά κάνοντάς τον να ουρλιάζει τη νύχτα στο φεγγαρόφωτο.

Όλα τα παραμύθια κρύβουν αληθινούς λύκους μέσα τους...

 

2015 χρόνια πριν. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ο βασιλιάς των Ιουδαίων Ηρώδης δίνει διαταγή να σφαγιαστούν όλα τα νεογέννητα έως και δύο ετών βρέφη, στην επικράτειά του. Ένας μεγάλος κύκλος αίματος ήταν στην αρχή του.
Από το 30 μ.Χ. περίπου, ο χριστιανισμός άρχισε να εξαπλώνεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κυρίως μέσω του Παύλου, βρίσκοντας αργά και σταθερά απήχηση στα καταπιεσμένα πλήθη μιλώντας για ισότητα και υποσχόμενος αβίαστα μια μετά θάνατον ζωή.

Από το 64 μ.Χ. με τον Νέρωνα και έως τον 3^ο μ.Χ. αιώνα οι χριστιανοί διώχτηκαν πράγματι ως περιθωριακοί και συνωμότες και έγιναν ''μάρτυρες'' για τις πεποιθήσεις τους.

Όμως μετά τον 3^ο μ.Χ. αι. που η χριστιανική θρησκεία άρχισε να γίνεται η κυρίαρχη και επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για πολιτικούς κυρίως λόγους που αιτιολογούσαν την ''ελέω Θεού'' μονοκρατορία του αυτοκράτορα, τα πρώην θύματα πέρασαν στη θέση του θύτη και μέχρι τον 18ο αι. των μεγάλων επαναστάσεων που ακολούθησαν τον Διαφωτισμό, εξελίχθηκαν σε μια παράλληλη εξουσία που αιματοκύλησε την Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική και την εγγύς Ανατολή...

Με έδικτα, βασιλικά διατάγματα, αποφάσεις συνόδων και επισκοπών, με φαιοχίτωνα τάγματα εφόδου, ιεροεξεταστές και ιεραποστολές αποικιοκρατίας έκαψαν, γκρέμισαν, λεηλάτησαν και θανάτωσαν σε μεγέθη γενοκτονιών λαούς που τολμούσαν να αντισταθούν στο αλάθητο της επίκλησης του ενός και μοναδικού εβραϊκού Θεού, με τόση αγριότητα και τόσο ειδεχθή βασανιστήρια που και τα έθη των ''μιαρών εθνών'' ωχριούν μπροστά τους.

Οι πληροφορίες και τα τεκμήρια των παραπάνω είναι πολλά.

Αυτό το ποτάμι μίσους και αίματος των 15 αιώνων που συνεχίζεται και σήμερα από τη ''δίδυμη'' θρησκεία του Ισλάμ στο όνομα του ίδιου Εβραίου Θεού ο οποίος δοξάζεται αμφότερα με το αλλελούια (δόξα στον Γιαχβέχ - Ιεχωβά) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αιτιολογηθεί ιστορικά και λογικά στο όνομα της Αγάπης που ο Χριστός δίδαξε… 

Ο Κωνσταντίνος, ο Θεοδόσιος και ο Αρκάδιος για την Ανατολή και οι Πάπες της Ρώμης για τη Δύση ήταν οι μεγαλύτεροι σφαγείς αλλόδοξων και ανομοίων για τη μετά Χριστό εποχή. Και αυτά τολμούσαν να αιτιολογούν πως τα πράττουν στο όνομα του Χριστού, όπως και οι μουσουλμάνοι εξακολουθούν να σφάζουν στο όνομα του Μωάμεθ. Όλα στο όνομα μιας Αγάπης που είναι ασφυκτικά θανατηφόρα, ώστε να μην επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.

Ο ταλιμπανισμός  και  η μισαλλοδοξία συναντώνται σε κάθε θρησκεία, ακόμη και σ’ αυτούς τους ''δούρειους ίππους'' που αυτοπροσδιορίζονται  δωδεκαθειστές σήμερα, υποβιβάζοντας την ελληνική κοσμοαντίληψη σε θρησκεία και δόγμα.  

Σήμερα που οι θύτες νικητές της ιστορίας εξακολουθούν να αποκρύπτουν την Ύβρη ελέω εξουσίας, η Νέμεση της ελεύθερης πληροφόρησης μοιάζει σαν να είναι - κατά τη δική τους φρασεολογία - η εκδικητική ρομφαία του Χριστού που παρεμβαίνει για να αποστασιοποιηθεί από το μίασμα του αίματος…

Αδυνατεί κανείς να σκεφτεί τι θα έπραττε σήμερα ο Χριστός απέναντι σε αυτούς που αιώνες τώρα επικαλούνται βλάσφημα, εγκληματικά και θρασύτατα το Όνομά Του και την Αγάπη Του…

Αυτούς που ενώ θεωρητικά καταρρέουν αμαχητί ένεκα προόδου, εξακολουθούν να είναι γαντζωμένοι σε μια παραεξουσία φαυλότητας, χωρίς να έχουν το θάρρος και την ευσυνειδησία της μετάνοιας απέναντι στα πλήθη και την ιστορία και κυρίως απέναντι στην πεποίθηση του Θεού, τον οποίο ψευδεπίγραφα δυστυχώς πρεσβεύουν οι περισσότεροι…

Λίγες και μικρές οι εξαιρέσεις ασφαλώς σε κάθε κανόνα. Αλλά εάν η διδασκαλία της Αγάπης, της Ισότητας και της Δικαιοσύνης τύγχανε της ευκαιρίας ανάλυσης με την προσήκουσα ευρύνοια , τότε ίσως ο κόσμος θα πλησίαζε πιο κοντά στην αλήθεια και την ελευθερία της, πέρα από το παραμύθι και την ανάγκη της παραμυθίας των ψυχών. Πόσο δε των ελληνικών εκείνων που διηνεκώς αναζητούν το ουσιώδες πίσω απ’ το προφανές και το επίπλαστο.

Στο πρωτοφανές και ιδιόρρυθμο μπόλιασμα της ελληνικής κλασσικής πεποίθησης με το χριστιανικό δόγμα, που ανορθόδοξα προβάλλεται στην Ορθοδοξία, ο έλληνας μπορούσε και μπορεί ακόμη να κάνει το μεγάλο ιδεολογικό βήμα του νέου διαφωτισμού, απαλλάσσοντας και την ελληνική ψυχή από τα μισαλλόδοξα βάρη, αλλά και την ιδεομορφή του Χριστού από το μίασμα των πρακτικών των ιστορικών εκπροσώπων του…

Το αν λοιπόν θα γεννηθεί πραγματικά ο Χριστός ως Ήλιος της Δικαιοσύνης και της Αγάπης στις 21 ή στις 25 Δεκέμβρη στο σταυρό του Νότου και στις καρδιές των χριστιανών, θα το ορίσει μόνο η Νέμεση της ιστορικής αλήθειας και ο νέος Διαφωτισμός μιας νέας ιδεολογικής επανάστασης του ''έλληνα'' ανθρώπου όπου γης…

Το ίδιο θα κάνει και η έλευση του ''φωτεινού Άλι'' του αναμενόμενου απελευθερωτή της μουσουλμανικής δοξασίας, σημειολογικά…

Μέχρι τότε, ο νόμος και η τάξη της παγκόσμιας - αυτοκρατορικού τύπου - εξουσίας, η αποξένωση του ανθρώπου στα πλαίσια της μαζικοποίησης των κοινωνιών , των εθίμων, των ηθών και των θεσμών θα ξορκίζει το κακό της διολίσθησης στην ψευδεπίγραφη και θανατηφόρα Αγάπη, που δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν που ανέφερε ο Χριστός, όπως και όλες οι υπόλοιπες διδαχές του που η αλληγορία τους έτυχε της παραμυθίας αντί της ουσιώδους ανάλυσης.

Ευτυχώς βέβαια που πέρα από την ανθρώπινη ανεπάρκεια, ο ήλιος εξακολουθεί να αναγεννάται στο σταυρό του Νότου κάθε χρόνο…