Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος?

Ζει και βασιλεύει! απαντάνε με δυνατή φωνή ιερής κατάφασης αιώνες τώρα οι έλληνες ναυτικοί στη γοργόνα, την Αταργάτιδα.  Στη Σειρήνα, την αδερφή του Μεγαλέξανδρου, στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη τη συμπρωτεύουσά τους, που όντας από τη μεγαλύτερη ελληνική βασιλική γενιά, θαρρείς πως δεν αξίωσε να βρει ακόμη λιμάνι όταν τη βλέπεις να  ξημερώνει αντίπερα στο βορρά της Κοπεγχάγης αγναντεύοντας τα πέλαγα της γης.

Ζει και βασιλεύει! Είναι μια αλήθεια που κράτησε ζωντανό τον ελληνικό πολιτισμό, τον πολιτισμό του ''πολίτη-οπλίτη'' και της ''πόλης'', που διαφοροποιημένος πια - πλην Λακεδαιμονίων -, σε οικουμενικό και αυτοκρατορικό, ρίζωσε με την ελληνική γλώσα στις ελληνιστικές επαρχίες της Ανατολής, μέχρι τις Ινδίες.

Μεταλαμπαδεύτηκε αργότερα από τη δωρική, την ελληνογενή Ρώμη, τη Ρώμη των απογόνων της μυθικής Τροίας στη Δύση και έφτασε μέχρι σήμερα μπολιάζοντας κι αυτή την ίδια την αγγλική γλώσσα, να απλώνεται μέχρι τον νέο κόσμο της Αμερικής.

Άρα ζει και βασιλεύει ο στρατηλάτης του πολιτισμού, ο Ισκάντερ της ανατολής κι ο άγνωστος φωτεινός Άλι, ο ''αναμενόμενος απελευθερωτής''. 
Ζει και βασιλεύει ο στρατηγός μύστης των ορφικών και των καβειρίων που κατάφερε αιώνες μετά τη μυθική εκστρατεία του Διονύσου να πει στους Πέρσες και τους Φοίνικες και τους Αιγυπτίους, πως ήταν Πελασγοί θαλασσοπόροι και γόνοι βασιλιάδων ενός μυθικού Άργους και μιας πολυταξιδεμένης Αργούς στο χώρο και το χρόνο.

Ζει και βασιλεύει ο δίκερως ημίθεος, που όρισε για τους λαούς της γης τα νέα πολιτισμικά σύνορα ενός ξεχασμένου πελασγικού κόσμου, που άφηνε απέξω μόνον τα ''μιαρά έθνη'' των Γωγ και Μαγώγ, κλείνοντας οριστικά τις Πύλες της Κασπίας και την Άορνο Πέτρα στα Ιμαλάϊα.

Ζει και βασιλεύει ο γιος του Αμ-Ων-Ρα του ανώνυμου Θεού όλων των θρησκειών μέχρι σήμερα, ενώνοντας την ανατολή με τη δύση.
Ζει και βασιλεύει ο Ήρωας των εποχών, που έπαψε την Μήνιν του Αχιλλέα στέκοντας υποσχετικά στο Σήμα του, οδηγώντας τους νέους Μιρμιδόνες κατά φάλαγγα σε αήττητες μάχες μέχρι τα άκρα της ανατολής, έχοντας κατά νου να προλάβει τη μοίρα των γενναίων που απάγονται νέοι στους ουρανούς, ώστε ν’ αποκαλύψει με τα βήματά του το Νότο της Λιβύης του Φαέθοντα και του Ίκαρου και τη Δύση των Εσπερίδων του Ηρακλή και του Άτλαντα.

Ο πρώτος και ύπατος Μέγας της ανθρώπινης ιστορίας δεν πέθανε στη Βαβυλώνα.

Ζει και βασιλεύει ο Άριστος, στον έκδηλο και συνάμα απροσδιόριστο ορίζοντα της αθανασίας αυτών που ανεβαίνοντας ως φλόγα θυσίας στο θέειν του σύμπαντος κόσμου, μεταφέρουν ευθαρσώς τη διαδοχή των ανθρωπίνων: ''τω αρίστω''.

Ζει και βασιλεύει ο Λέων της Χαιρώνειας του ενωμένου ελληνισμού και των ζωδιακών και των αστρικών συστημάτων, παρότι διάβηκαν οι Ιχθείς και ήρθε ο Υδροχόος, αυτός που κατέδειξε και την παλιότερη εποχή του Ταύρου και του Μίνωα και του Μην της υπτίως της Αιγηίδος ''αιγ-ύπτου'' χώρας.

Ζει και βασιλεύει ο Ευγενής, που γενναιόδωρα στάθηκε στην άκρη αφήνοντας αυτός ο κρύπτων τον ήλιο, να λάμψει και στο στοχασμό του Διογένη.

Ζει και βασιλεύει ο αιώνιος Νέος του ελληνισμού, που γητεύει έφιππος την ορμή και την ανησυχία και τους φόβους του Βουκεφάλα.

Ζει και βασιλεύει ο Βοριάς των μακεδνών, που διάβηκε σοφός και ώριμος μπροστά στη Σφίγγα κι ορμητικός καταλύτης στο Γόρδιο δεσμό, φωνάζοντάς στους καιρούς πως ότι δε λύνεται, κόβεται.

Ζει και βασιλεύει ο ημίθεος, που σήμανε τις ορνούς – διόδους της ύπαρξης στο φωτεινό και δίκερο έμβλημά του.

Ζει και βασιλεύει ο Δωριεύς, ο Μακεδνός, ο Λακεδαιμόνιος που τονίζοντας το πλην των ύστερων Λακεδαιμονίων, απήγαγε τη μεγαλοπρέπεια της δωρικής του νέας παρακαταθήκης στα πέρατα της ανθρωπότητας και του χρόνου, ως ύστερος κυβερνήτης της Αργούς.

Ζει και βασιλεύει ο Αργεάδας, ο πελασγός κι ο πελ-Αργός της γενιάς του Περδίκκα, του Τήμενου και του Ηρακλή μέχρις εκεί όπου η Ήρα και ο Δίας της άρρητης και νέας ελληνικής γενιάς αφανίζουν τον Κρόνο και τον Χρόνο, αφήνοντάς τον στα τάρταρα του μύθου.

Ζει και βασιλεύει ο οραματιστής της Ιλιάδας που δεν χρειάστηκε έπος της αχίλλειας διαδρομής του, όπως οι πρόγονοί του δεν χρειάστηκαν τείχη, γιατί γήτεψε την Μήνιν της ιστορίας απελευθερώνοντας οριστικά την αιτία της ωραίας Ελένης της γενιάς, μπολιάζοντας τον πόλεμο, τον έρωτα και τη μούσα στους αιώνες να ξεχωρίζουν κι οι τρεις μαζί τον έλληνα των καιρών, χωρίς την ανάγκη βαρβάρων.

Ζει και βασιλεύει ο Αλέξ-Ανδρος  χαιρετίζοντας την ανάδειξη του αληθινού ανδρισμού ως του ενάρετου και του γενναίου, στις στρατιές του κόσμου.

Ζει και βασιλεύει. Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς?

Αλλιώς η αδερφή του η τελική Νίκη, η Αταργάτις, η Σειρήνα, θα γίνει Όστρια ορμητική του Νότου που θα ζητά να ξεσηκώσει τις φάλαγγες των Μιρμιδόνων Μακεδνών και τις Μόρες των Λακεδαιμονίων των ''σπαρτών'' κατά μιας ανθρωπότητας που θα έχει θεωρηθεί ως βάρβαρη, με το βασιλιά της μέγα Νεκρό… 
Αλλοίμονο σ' όποιον αδαή τολμήσει να το αρνηθεί...