Εμείς είμες Πόντιοι

''Εμείς είμες Πόντιοι Αργοναύτες Κομνηνοί Α σην Μαύρην θάλασσαν Έλληνες χριστιανοί '' ... εξακολουθεί να τραγουδάει η γενιά των ξεριζωμένων Ποντίων όπου γης, με τη συνοδεία της περίφημης ποντιακής λύρας. 
Μια ακόμη ηρωική ελληνική γενιά η ποντιακή, που κάθε 19 Μαΐου θυμάται τη Γενοκτονία που υπέστη με σφαγές 360.000 του πληθυσμού της και εκτοπισμούς πολύ περισσότερων (1,5 εκατ.) σε Ελλάδα και Ρωσία, από το κίνημα των Νεότουρκων από το 1914 έως και το 1923 της μικρασιατικής καταστροφής.

Μια ακόμη γενοκτονία που προκάλεσαν οι Τούρκοι. Η πλέον σύγχρονη, σχεδιασμένη και συστηματική στα πλαίσια της κεμαλικής εθνοκάθαρσης, η οποία αναγνωρίζεται επίσημα από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών. Την ίδια μέρα 19 Μάη, που οι Τούρκοι γιορτάζουν την αποβίβαση του Κεμάλ στη Σαμψούντα. Του Κεμάλ που από τραγελαφικές ιστορικές συγκυρίες έγινε νικητής του Μικρασιατικού Αγώνα και ιδρυτής της σημερινής Τουρκίας.

Της Τουρκίας. Ενός ψευδεπίγραφου ''έθνους μωσαϊκού'' από πολλές εθνότητες με κοινή συνισταμένη το Ισλάμ και τη μιλιταριστική διοίκηση, που πρόσφατα αναζητά το οθωμανικό παρελθόν του για να αποφύγει τις αποσχιστικές τάσεις ενός πληθυσμού, που στη σύγχρονη εποχή συνειδητοποιεί πως είναι γέννημα γενίτσαρων... Γενίτσαρων που προέκυψαν από μόλις 10.000 στρατού Τουρκμάνων οσμανλήδων (Τουρανομογγόλων) μετά τη μάχη του Ματζικέρτ (1071 μ.Χ. ) και που δηώνοντας και εκτουρκίζοντας τον ελληνογενή, τον κουρδικό και τον αρμένικο πληθυσμό της Μικράς Ασίας και της Ανατολίας πλησιάζουν σήμερα τα 100 εκατομμύρια.

Σ’ αυτή την ιστορική αλήθεια, θα προσθέσουμε ότι ο Πόντος στις Β.Α. ακτές της σημερινής Τουρκίας αποικήθηκε αρχικά από Ίωνες (Μίλητος – Σαμψούντα) και Αρκάδες (Τραπεζούντα ). Αρκάδες από την Τραπεζούντα της Παρρασίας ( δυτικά της Μεγαλόπολης Αρκαδίας ). Γένος Λυκαίων (Τραπεζεύς) οίκησαν τη χώρα των Αργοναυτών και των Αμαζόνων μετά τον εκτοπισμό τους από τους Θηβαίους του Πελοπίδα και του Επαμεινώνδα, ιδρυτών της Μεγαλόπολης από τους γύρωθεν οικισμούς το 371 πΧ.( Παυσανίας, Απολλόδωρος ).

Τραγική ειρωνεία σήμερα είναι το - κατασκευασμένο από Τούρκους - τεράστιο άγαλμα της Αμαζόνας (αρκαδικής θεάς Άρτεμης) που κοσμεί το λιμάνι της Σαμψούντας.

Τραγική ειρωνεία επίσης, είναι το ότι ο αετός – σύμβολο της Μιλήτου που κοίταζε δυτικά, έγινε αιώνες αργότερα (1204 μΧ) το σύμβολο – σημαία των Κομνηνών που ίδρυσαν την Αυτοκρατορία του Πόντου, ως έκπτωτοι από Λατίνους Σταυροφόρους και Βυζαντινούς, διατηρώντας για 250 χρόνια την σαφή ελπίδα ανάκτησης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Κωσταντινούπολης, εν μέσω Σελτζούκων, Μογγόλων και Λατίνων που επέδραμαν στη Μικρά Ασία...

Έμελλε όμως το κύκνειο άσμα της θυσίας προ του τέλους σε έναν ακόμη αρκαδοτραφή στη δωρική γη, τον Κων/νο Παλαιολόγο στις 29 Μάη του 1453 μ.Χ. να σφραγίσει τη μειδιάζουσα ελληνοπρέπεια της Πόλης και του Βυζαντίου, αναφωνώντας '' Έλληνες εσμέν το γένος...'' λίγες μέρες πριν πέσει ηρωικά μαχόμενος στις επάλξεις της.

Έκτοτε, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου έμεινε στη συνείδηση των Νεοελλήνων ως ο ''Μαρμαρωμένος Βασιλιάς'', μύθος που πλέον ξεθωριάζει αφού το 1922 ο εμπειροπόλεμος στρατός 10.000 Ελλήνων που στάθμευε έξω από την Κωνσταντινούπολη, εμποδίστηκε από τους πρώην συμμάχους της Αντάντ να την καταλάβει και να εγκλωβίσει τον επελαύνοντα δυτικά της Μικράς Ασίας Κεμάλ, λόγω της αλλαγής εξουσίας στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η πρόφαση. Στην πραγματικότητα όμως, γιατί φοβήθηκαν πως η νέα Ελλάδα θα γινόταν μια δύναμη πέντε θαλασσών και δύο ηπείρων…

Ας μη χαίρονται λοιπόν οι σημερινοί Τούρκοι στις ακραίες τους εκφράσεις. Δεν χάσαμε κανέναν πόλεμο μαζί τους. Αλλά από τέτοιες - και άλλες - ατυχείς συγκυρίες ο βασιλιάς παραμένει ''μαρμαρωμένος''...  Κι οι Πόντιοι, οι Αρκαδοπόντιοι, εξακολουθούν να χορεύουν τον δωρικό πυρρίχιο με τα χέρια και τα μαχαίρια ψηλά, προς τον ήλιο και την ελπίδα της επιστροφής...

Οι Κομνηνοί, οι Παλαιολόγοι, οι Αργοναύτες του Ιάσονα, οι Λύκαιοι, οι Αμαζόνες της δωρικής θεάς Άρτεμης, ο δέσμιος Προμηθέας στον Καύκασο, ο περιπλανώμενος Ορέστης στη Θοανία, ο Οδυσσέας στους Κιμμέριους, ο Ηρακλής, οι Μύριοι με την κάθοδό τους στην ''θάλαττα - θάλαττα'' που αναγνώρισαν ως στοιχείο ελληνισμού, στοιχειώνουν ανεξίτηλα για χιλιετίες τον ελληνικό Πόντο της Σαμψούντας και της Τραπεζούντας, μπολιάζοντας μέχρι σήμερα τον ακόμη ελληνόφωνο πληθυσμό της περιοχής του Πόντου με την ελπίδα πως κάποτε οι ξεριζωμένοι και οι γηγενείς θα χορεύουν μαζί πυρίχιο και θα κοιτάζουν δυτικά όπως ο αετός της σημαίας τους την σύγχρονη Ισταμπούλ, την Κωνσταντινούπολη, την αρχαία Βυζαντίδα.
Όταν ο πολιτισμός ζωντανέψει τη μαρμαρωμένη Ιστορία...