Επανάσταση?

Ο όρος επανάσταση σημαίνει τη διαδικασία κατά την οποία ο επαναστάτης αφού σηκωθεί στο ανθρώπινο ανάστημά του (ανά- στάση), διαχειρίζεται το περιβάλλον του (επί ) έτσι ώστε να καταστεί ο απόλυτος ρυθμιστής του.

Για να μπει κανείς στην παραπάνω διαδικασία σημαίνει πως το περιβάλλον του είναι τόσο πιεστικό, που του έχει επιβάλλει την υποταγή και τη δυσχέρεια διαχείρισης της ζωής με την ευρύτερη έννοια.

Υπό αυτή την έννοια το άτομο ή το σύνολο σε κάποια όρια ανοχής ξεσπά και αναζητά το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης που επιβάλλει η έλλογη ανθρώπινη φύση.

Ιστορικά το αποτέλεσμα επαναστάσεων εκφράζεται σε εφαρμοσμένες δημοκρατίες και συνομολογημένα ανθρώπινα δικαιώματα μεταξύ πολιτών και εξουσίας.

Σήμερα δυστυχώς ο εκφυλισμός των δημοκρατιών σε κομματοκρατίες, αστικές ολιγαρχίες, εταιρειοκρατίες και τραπεζοκρατίες, απουσία της σύγχρονης διανόησης που δείχνει να έχει αδρανοποιηθεί από τη φαυλότητα της εκούσιας ή ακούσιας ένταξής της στα παραπάνω, έχει δημιουργήσει συνθήκες τέτοιες και τόσο πιεστικές που ακολουθώντας τους ανυπέρβλητους φυσικούς νόμους θα προκαλέσουν συν τω χρόνω τη σύγχρονη επανάσταση.

Ο χρόνος και κυρίως ο τρόπος εκδήλωσης μιας επανάστασης όμως είναι ύψιστο ζητούμενο, εφόσον αναφέρεται σε μια εκρηκτική διαδικασία που εκ φύσεως  μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτη και να παρασύρει μαζί της πρόσωπα και καταστάσεις σε μια παράπλευρη απώλεια, που θα αποτελεί θυσία στην επίτευξη του σκοπού.

Ιδανική κατάσταση θα ‘ναι η αποφυγή αυτής της απώλειας και η ομαλή ανατροπή.

Μπορεί όμως μια επανάσταση να είναι ομαλή και αποτελεσματική?

Και τι είναι τελικά η επανάσταση?

Στην Ελλάδα του σήμερα είναι η ιστορικά παρωχημένη μαρξιστική του ΚΚΕ? Μήπως είναι η σοσιαλιστική υπέρβαση του μαρξισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ? Είναι η κινηματική εξαγγελία των ΑΝ.ΕΛ. που πηγάζει από το κίνημα των αγανακτισμένων? Είναι η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ?

Εξετάζοντας κανείς τα ''μανιφέστα'' όλων των αντιμνημονιακών παρατάξεων εντοπίζει ενδιαφέρουσες ομοιότητες και απαράβατες διαφορές.

Στο βαθμό που αυτές οι διαφορές παραμένουν απαράβατες, σημαίνει πως το ζητούμενo της πανεθνικής συστράτευσης αναιρείται και αυτόματα αναιρείται η επίκληση της επαναστατικής διαδικασίας εφόσον δεν συμπεριλαμβάνει την ευρεία πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Στην παρούσα φάση κοινή συνιστώσα παραμένει μόνον η αντιμνημονιακή στάση και και το social (κοινωνικό) υπόβαθρο, έτσι ώστε τα παραπάνω κινήματα να δείχνουν πως δεν μπορούν να συμπράξουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη και αν οι δυό παραπάνω παράμετροι αναφοράς είναι βασικές και κοινές.

Διαπίστωση της παραπάνω πολιτικής διαίρεσης είναι σαφώς η συντήρηση της κομματοκρατίας την οποία οξύμωρα όλοι τους αναθεματίζουν.

Διαπίστωση επίσης είναι η κραυγαλέα απουσία ενός σύγχρονου ιδεολογικού μανιφέστου το οποίο θα υπερβαίνει ιστορικά παρωχημένες ιδεολογίες και κομματικές περιχαρακώσεις και θα συνεγείρει το λαό στην επίκληση ενός ιδανικού στόχου και σκοπού.

Και γίνεται ακόμη τραγικότερη αυτή η διαπίστωση όταν αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα τη χώρα που ιστορικά γέννησε τις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας και που σήμερα δείχνει να αδυνατεί να δώσει το δικό της ελληνοκεντρικό, ανθρωποκεντρικό και φυσιοκεντρικό στίγμα μιας νέας ιδεολογικής πρότασης – επανάστασης, που θα συνεγείρει το παγκόσμιο ελληνικό πνεύμα, αφού η αναφορά στο ''ελληνότροπον'' δεν έχει όρια και αναφέρεται σε όλη την ανθρωπότητα.

Ακόμη και η αραβική άνοιξη η προδικασμένη από το παγκόσμιο οικονομικό status, παρότι θύμισε συνθήκες όψιμης Αναγέννησης δεν κατέστη ικανή συνθήκη και αφορμή για μια  γενικότερη ιδεολογική ανάφλεξη στην Ευρώπη, που προφανώς την θεωρούσε αφ’ υψηλού ως μια εδραιωμένη σημερινή Ιερή Συμμαχία του νεοφιλελευθερισμού.

Τι γίνεται λοιπόν με την Επανάσταση που όλοι επικαλούνται?

Πέραν των διαπιστώσεων που προηγήθηκαν και κυρίως του ιδεολογικού ελλείμματος, θα πρέπει να καταλάβουμε πως η επανάσταση είναι μια φυσική συνθήκη η οποία συμβαίνει όταν τα δεδομένα κορυφώνονται και οδηγούν μαθηματικά στην ανάδυσή της.

Κάθε άλλη προσπάθεια καπηλείας ή εντυπωσιασμού είναι καταδικασμένη σε αποτυχία με καταστροφικές συνέπειες.

Η καταγραφή και διαπίστωση των δεδομένων που μαθηματικά οδηγούν σε επαναστατική έκρηξη – ανατροπή, δημιουργεί πρωτίστως την ευθύνη και το χρέος για την μελέτη και προετοιμασία της, έτσι ώστε με ώριμο ιδεολογικό υπόβαθρο να οδηγεί σε ευεργετικές  ανατροπές κατεστημένων και όχι σε καταστροφικούς συμβιβασμούς με νέα ελάχιστα υπαρξιακά πρότυπα κάποιου κομματικού προτύπου.

Γι αυτό πρωτίστως η επανάσταση αποτελεί υπέρβαση και όχι υπεκφυγή σε μια νέα απλή διέξοδο.

Υπέρβαση η οποία θα στοχοθετεί το ανώτερο κοινό σημείο ως αναφορά σε μια νέα πραγματικότητα και όχι καθετί γνωστό και ιστορικά δοκιμασμένο.

Η επιστροφή σε ένα γνωστό ιστορικά πρότυπο είναι απλά επιστροφή και καπηλεία και όχι επανάσταση, γιατί η πραγματική επανάσταση δεν αφορά μια στατική κατάσταση με πάγιο πλαίσιο κανόνων, αλλά μια διαρκή διαδικασία αναζήτησης του βέλτιστου μέσα από μια διαρκή ''γέννεση πολιτισμού'' και πολιτικής.

Έτσι λοιπόν οφείλει ο καθένας που θα μιλάει ή θα σκέπτεται επαναστατικά να γνωρίζει πως δεν αναφέρεται σε μια προσέγγιση απλής επικράτησης ή εκδικητικής σκοπιμότητας, αλλά σε μια καθ’ όλα ιερή διαδικασία υπέρβασης της ιστορίας, που γίνεται ιστορία μόνον εάν και εφόσον δικαιώνεται από την λαϊκή ελπίδα και τον ανθρώπινο πόθο του ιδεατού.

Ειδικά στην Ελλάδα η ιστορία μας λέει πως δεν περισσεύει αδερφική ρανίδα αίματος.

Ειδικά στην Ελλάδα το απαιτούμενο ιδεολογικό υπόβαθρο υπάρχει και μπορεί απλά να αναγεννηθεί στη σύγχρονη μορφή του, σα μια ιδεατή επανάκαμψη στην πατρίδα και μητρίδα Γη των ελλήνων θεών και των ηρώων της σε όλους τους ανεξάντλητους συμβολισμούς τους, παράγοντας μια οργιώδη πολιτισμική άνθηση με σύγχρονες προβολές.

Έτσι μια σύγχρονη επανάσταση μπορεί και πρέπει να είναι εξόχως ''ελληνοκεντρική'' που σημαίνει πως δε θα χωράει σε στεγανά και όρια ιδεολογιών και πρακτικών, αλλά θα καθοδηγείται από την κλασσική και διαρκή επίκληση της ελευθεριότητας στο διηνεκές, ως μια αείγνητη διαδικασία προσέγγισης του αγαθού τόπου της Ελευθερίας σε κάθε της διάσταση, όπως η ίδια η έννοια του ελληνισμού υπαγορεύει… 

Βέβαια στη σημερινή Ελλάδα μπορεί αυτά να αποτελούν ταμπού ως αναγωγές στην αναρχία και τον αναρχισμό ή τον εθνικοσοσιαλισμό, ιδεολογίες που παρότι διαφωνώ τους αναγνωρίζω πως παραμένουν δύσκολες και άξιες διαλόγου, παρά τον εξοβελισμό τους από την κατεστημένη ιεροεξεταστική άποψη που δεν μπαίνει καν στον κόπο να τις μελετήσει και κυρίως να κάνει διάλογο μαζί τους.
Η άρνηση διαλόγου αποτελεί ύβρη της πολιτικής απο μόνη της.

Γνωρίζοντας πως πέρα και πάνω από όλα αυτά, η επανάσταση των ελλήνων δεν είναι μόνον ελληνική υπόθεση, αλλά μια πρωτίστως πολιτισμική διαδικασία η οποία αφορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα που βαδίζει με μαθηματική σιγουριά σε έναν νέο πλανητικό πολιτισμό με μεγαλύτερες και πιο σύνθετες προσδοκίες.

Με ή χωρίς τους έλληνες…
Παραφράζοντας μια φράση φιλικού blog για το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης : 

Η Ελευθερία είναι δέσμια, Ελευθερώστε την !