Νύχτα

Δεν είναι η Ελλάδα, δεν είναι η Ευρώπη, αλλά ο καιρός για να μιλάμε για τη Γη και την κοινότητα του Ανθρώπου.
 

Σε εποχές που η τυπική ελευθερία αισθάνεται την παρουσία των λύκων, πρέπει να αναλογιστούμε για το κάλλος και για την αρμονία και για τη θλίψη των πυγολαμπίδων.

Κι αν αρκετά πλήκτρα σιωπούν συμμετέχοντας στη σιγή των αγαλμάτων και της πορφύρας σ’ ένα ηλιοβασίλεμα ελληνικό, δεν είναι γιατί η λεξιμαρτυρία των  φθόγγων μας δεν ιχνηλατεί πλέον γιατί τάχα δεν έχει κάτι να πει, αλλά γιατί αφουγκραζόμενη τη Σιγή προσμένει την επερχόμενη καταιγίδα.

Φυσιολογικά  το άρρητο ορίζει το μοναδικό κι αρνιέται την ύπαρξη της μονάδας. 
Δεν είμαι εγώ, εσύ, ο άλλος, το κάτι εκεί έξω, αλλά όλα, τα πάντα ενυπάρχουν στη συμπαντική αθάνατη ολότητα διατηρώντας μόνον την απειροστή μοναδικότητά τους, χωρίς τα ίδια να είναι αυτόνομες μονάδες.

Σ’ αυτή τη διττή ψευδαίσθηση στα όρια του κάθε τι μοναδικού κλείνεται η ομορφιά ολόκληρου του κόσμου.

Κι εκεί στα δικά του όρια συνάμα ο κόσμος κλείνει και χάνεται γύρω του.

Κάποτε όταν ο στοχασμός ξεπερνά τις συμπληγάδες των ερωτηματικών του συναντώντας τ’ απροσδόκητο, τότε η ανάγκη πρέπει να γίνεται ιστορία.

Ποτέ δεν παύει όμως να ‘ναι Ανάγκη παραμένοντας στερνό κάλεσμα πυγολαμπίδων στη νύχτα, Φως που αρνιέται να χαθεί…

Σ΄ αυτό τον μικρό ελλαδικό Βράχο που δώδεκα μυριάδες χρόνια πριν τον είπανε Λας, η Νύχτα κάθε παλιού μας καλοκαιριού σαλπάρισε με τόσα φεγγάρια μα παραμένει πάντα εδώ.

Απλωμένη πέρα και πάνω από τον κυματισμό των πέντε θαλασσών της ακούγεται βαθιά και  μακριά η μουσική ανάσα της η πλάνη, κάλεσμα σε νέες γενιές για να ματώσουν στο όνομα μιας ανώνυμης μυθικής αιτίας, ξορκίζοντας το θάνατο της ζωής με πόλεμο και έρωτα και μουσική θεού λυράρη.

Αυτή τη νύχτα την ελληνική τόσα μίλια θάλασσας δεν ήταν ποτέ αρκετά για να την ορίσουν, γιατί μια άγνωστη προσμονή την απλώνει σε τόσους ορίζοντες λες κι οι θεοί της έταξαν πως θα φανούν στα πελάγη.

Και μένει να καρτερά την επιστροφή που θα την γητέψει  γνωρίζοντας πως κείνη η χαραυγή που θα φέρει την Ημέρα θα την αφανίσει.

Γιατί ξέρει πως ο κόσμος θα ‘ναι και πάλι μοναδικός ανταμώνοντας ολάκερο τον κόσμο...