Darma

Αεί  θεός γεωμετρεί.

Ορίζοντας για κάθε ν αριθμό τη δυνατότητα να οργανώσει τις περιόδους των ν-1 υπολοίπων του και να ορίσει το μέσο.

Ο αριθμός δημιουργεί το λόγο, ο λόγος την αναλογία, η αναλογία τον ρυθμό, ο ρυθμός την τερψίθυμη μουσική του σύμπαντος.

Το Ομ ,ορίζει τις τρεις βέδδες γέννησης, ζωής και θανάτου λένε ινδουιστές και βουδιστές, αλλά και ο  ΟμΦαλός Δελφών λένε οι έλληνες ορίζει το μέσο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Γύρω του ν-1 έθνη περιδινίζονται στις δικές τους αριθμητικές και μουσικές περιόδους. Είμαστε  ακόμη στην αβελτηρία μας αν-όμ-οιοι και ξένοι μεταξύ μας και εχθροί για αιτίες που ορίζουν το βάρβαρο, επιτελώντας τον άθλο των Αθλίων.

Παραμένουμε όμως πάντα σκόρπιες οκτάβες διανόησης και συναισθήματος ενός σύμπαντος που δονείται και χορεύει σε αέναο ρυθμό, προσπαθώντας στην αρμονία του να δει και να γνωρίσει τον Εαυτό του.

Σκοπός μας είναι να προσθέτουμε τάξη πάνω στην χαοτική εντροπία του σύμπαντος.

Σκοπός μας είναι να δημιουργούμε αρμονία και να την διαχέουμε στο περιβάλλον ώστε να συνθέτονται φράκταλς αρμονίας στον δικό μας κιρκάδιο ρυθμό, με άγρα κι αδημονία για το κάλλος και την ομορφιά του κόσμου.

Αεί ο άνθρωπος οφείλει να γεωμετρεί.

Αεί ο έλληνας μπορεί να γεωμετρεί.

Απέναντι σ’ αυτά  - τα γραφικά και άσχετα θα πει ο άσχετος, αλλά η απάντηση σ’ αυτούς είναι γραμμένη στα αρχαία αετώματα – έρχεται στο επόμενο βήμα το Ντάρμα.

Ντάρμα  δηλαδή Καθήκον είναι ο πρώτος από τους τέσσερις σκοπούς του ινδικού έπους της Μαχαμπαράτα, το οποίο δίνει τη δική του εκδοχή για τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία και τον κόσμο και τον τρόπο που αυτή η σχέση οφείλει να εξελίσσεται.

Ακόμη και σε μια τόσο προοδευτική  υποθετικά κουλτούρα όπως η ινδουϊστική  – η οποία διαφημίζεται ως δήθεν και μοντέρνα, κλπ - , η ζωή άγεται από το Κάρμα και περιορίζεται σε τέσσερις τρόπους βελτίωσής της (ντάρμα – άρθα – κάμα – μόξα).

Δεν αξίζει καν να το αναλύσω παρότι το τέως κλεινόν άστυ και το net βρίθουν από επιτήδειους απατεώνες που υπόσχονται βελτίωση της ζωής μέσω της ινδουιστικής φιλοσοφίας, του γιόγκα, κλπ.

Στην βάση του ότι φιλοσοφία είναι πρωτίστως ο τρόπος για να ζεις και να βελτιώνεις τη ζωή σου θα αναφέρω πως στα - άγνωστα δυστυχώς για τους πολλούς - ελληνικά ειωθότα όπου έναντι του πολύφερτου Κάρμα υπάρχει ο Αγαθός Τόπος του Παντός ο οποίος ταυτίζεται με την απόλυτη Ελευθερία (ουτοπική Ιθάκη), δεν υπάρχει καμιά οριοθετημένη δογματική ατραπός αναζήτησης του βέλτιστου της ζωής και δη ντετερμινιστικά, αφού και αυτές ακόμη οι ρήσεις των σοφών της αρχαιότητας πέραν των : Μέτρον Άριστον – Μηδέν Άγαν και Εγγύα παρά δ’Ατά , αριθμούν σε λίγες ακόμη δεκάδες ή και εκατοντάδες ρήσεις, πολλές φορές μάλιστα και σε αντίθεση μεταξύ τους.

Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό όταν ζητούμενο, στόχος και σκοπός είναι η ελευθεριότητα του ατόμου σε κάθε επίπεδο, η οποία εξ’ ορισμού δε χωράει σε όρια, αλλά διαρκώς αναπροσαρμόζεται σ’ αυτά  επιζητώντας πάντοτε την επόμενη διάστασή της, ερχόμενη σε διαρκή αντίθεση ακόμη και με όσα την καθορίζουν υπό την ανάγκη της να εξελίσσεται και να τεκμηριώνεται, ώστε να γίνεται πειστική και αποδεκτή.

Το παράλογο και αφύσικο της υπόθεσης, το εθνικό Άγος κι η ύβρις, είναι πως και ο σημερινός έλληνας αγνοεί ακόμη και αυτές τις λίστες των αποφθεγμάτων της κλασσικής ελληνικής διανόησης – εφόσον δεν τις διδάσκεται – και σε αντίθεση γνωρίζει αρκετά καλά όπως και όλος ο δυτικός πολιτισμός το δεκάλογο του Οσαρσήφ (Μωυσή) που πλέον είναι παρωχημένος σε όλο το ηθικό οικοδόμημα της δυτικής θρησκευτικής τριλογίας εβραϊσμός – χριστιανισμός – μουσουλμανισμός, αφήνοντας χώρο δράσης σε κάθε τι μεταμοντέρνο, αφού παράλληλα εξοβέλισε την ελληνική φιλοσοφία από την εκπαίδευση αντικαθιστώντας τη με την όποια  θρησκευτική ηθική.

Είναι αυτονόητο όμως πως όλη η σύγχρονη μεταμοντέρνα σκέψη αφού πειραματιστεί στα θολά νερά διαφόρων θρησκοληπτικών κοσμοθεωριών και αφύσικων ηθικών πειραματισμών θα επανέλθει στο πηγαίο Νάμα της ελληνικής φιλοσοφίας που δεν καθορίζει, δεν υπαγορεύει, δεν εντέλει γιατί δεν είναι δόγμα, αλλά απλά σημαίνει τον τρόπο της προσωπικής αναζήτησης του ατόμου στη δική του οδύσσεια προς το αγαθό της απροσδιόριστης Ελευθερίας, καταργώντας έτσι κάθε παρωχημένη και αφύσικη ηθική και αναδεικνύοντας τα κοινωνικά σύνολα μέσα από ατομικές ανατάξεις ανθρώπων σε προσωπικότητες και υπηκόων σε πολίτες.

Πολύ δε μάλλον όταν η ελληνική φιλοσοφική οπτική του ανθρώπινου καθήκοντος δεν εμπορευματοποιείται ποτέ και από κανέναν.

Μαζί με τους κάθε λογής  - ισμούς των ημερών μας η ίδια η συστημική εξουσία που στηρίζεται σε όλο αυτό το βικτωριανό ηθικό οικοδόμημα γνωρίζει πως θα είναι ο επόμενος έκπτωτος τύραννος και θα εξακολουθεί να πολεμάει κάθε τέτοια άποψη παραβλέποντας πως η κλασσική ρηξικέλευθη σκέψη των ελλήνων επανέκαμψε ήδη στην πατρίδα και μητρίδα γη.

Γιατί το μόνο darma του έλληνα είναι να βαδίζει διηνεκώς προς την Ελευθερία και το κάρμα του δεν προσδιορίζεται μόνο από το μοιραίο, αλλά ισοδύναμα κι απ’ το τυχαίο, ώστε να είναι συνάμα ορθολογικό όσο και απροσδιόριστο.

Υπό την παραπάνω οπτική το πανάρχαιο μυθικό και σημειωτέον παγκόσμιο σύμβολο της τετρακτύος (ή μισής σβάστιγγας σήμερα) όταν χρησιμοποιείται μονομερώς ως αριστερόστροφο ή δεξιόστροφο υποδηλώνει άγνοια, μονομέρεια και ευτελισμό του συμβολισμού του, που σε μια απ’ τις εκδοχές του ως ηλίου ρόδακας και μαίανδρος αφορά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα την κατά επιθετικό προσδιορισμό ελληνική…

Το άρρητο ορίζει την αρμονία.

Η αρμονία ορίζει το κάλλος και την τελειότητα  της ομορφιάς.

Η έλλειψή της την αντι-τέχνη και την ασκήμια.