Όλοι μας έχουμε ακούσει για τη χαμένη νησιωτική ήπειρο της Ατλαντίδας κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό ( εξ΄ου και η επωνυμία) στην οποία βασίλευε ο Άτλας γιος του Ποσειδώνα και μιας ιθαγενούς.
Μύθος ή πραγματικότητα η ύπαρξή της είναι το ερώτημα που ταλανίζει χιλιάδες ερευνητών.
Αυτοί που πιστεύουν πως αποτελεί μύθο, προσπερνούν το θέμα εύκολα προδικάζοντας πως ο Πλάτωνας στους ''Τίμαιο και Κριτία'' έκανε μια σκόπιμη μυθώδη αναφορά για να τονίσει καλύτερα τα της ''Πολιτείας''. Παραλείπουν όμως πως ο κορυφαίος φιλόσοφος τονίζει πως αναφέρεται σε κάτι πραγματικό, περιγράφει λεπτομέρειες που για την αναφορά του θα ήταν μάλλον ανώφελες και κυρίως πέρα απ’ τον Πλάτωνα υπάρχουν δεκάδες πηγές και στοιχεία που συνηγορούν στην ύπαρξη της Ατλαντίδας...
Βέβαια είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως μια ήπειρος καταποντίζεται σε μια νύχτα, αλλά μεταξύ των ερευνητών επικρατεί η άποψη πως αυτό έγινε σταδιακά και βαθμιαία με μια σειρά καταστροφών, που διήρκεσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν την οριστική καταβύθισή της το 9.500 π.Χ., δηλαδή της νήσου Ποσειδωνίας στην οποία και ο Πλάτωνας αναφέρεται.
α) η χαρτογράφηση του πυθμένα του Ατλαντικού δείχνει μια υφαλοράχη στο μέσο του ωκεανού με βάθος από λίγες δεκάδες μέτρα έως και δύο χιλιόμετρα και η οποία είναι καλυμμένη από ηφαιστειογενές υλικό.
β) στοιχεία χλωρίδας και πανίδας μεταξύ της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής ηπείρου τα οποία αναπτύχθηκαν μετά τον διαμελισμό της Παγγαίας είναι κοινά και δείχνουν πως οι ήπειροι αυτές κάποτε επικοινωνούσαν. Για να είναι αυτό κατορθωτό θα ‘πρεπε να παρεμβάλλεται μια ενδιάμεση ήπειρος.
γ) εθνολογικοί και γλωσσολογικοί τύποι όπως αυτοί των Βάσκων που η γλώσσα τους μοιάζει με αυτή των ιθαγενών της Αμερικής ή η ομοιότητα της γλώσσας των Μάγιας με τα ελληνικά όπως αναφέρει ο μελετητής των Μάγιας Ωγκύστ λε Πλονζόν. Εθνολογικά οι δολιχοκέφαλοι τύποι της Αμερικής μοιάζουν με της Δ.Αφρικής και των Καναρίων νήσων όπως αναφέρει ο εθνολόγος Ρόμπερτ Γκόρντον Λάθαμ.
δ) η ομοιότητα στις λατρείες και στα θρησκευτικά σύμβολα όπως ο ήλιος, ο όφις, η τετρακτύς, τα μυστήρια και οι τελετές που εξέπληξαν τους Ισπανούς κονκουϊσταδόρους. Ακόμη η ταρίχευση των νεκρών και οι πυραμίδες με τα κοινά αρχιτεκτονικά δεδομένα βάσης, ύψους, ακίδας και η χρήση τους ήταν μάλλον αδύνατο να συμβαίνουν παράλληλα και τυχαία σε δυο απομακρυσμένες ηπείρους.
ε) οι γραπτές πηγές πέραν του Πλάτωνα που είναι αρκετές όπως :
ο λατίνος συγγραφέας Κλαύδιος Αιλιανός γράφει στην ποικίλη ιστορία του πως ο Έλληνας ιστορικός Θεόπομπος κατέγραψε μια συνομιλία ανάμεσα στο βασιλιά της Φρυγίας και στον Σειληνό, κατά την οποία ο τελευταίος αναφέρθηκε σε μια μεγάλη ήπειρο, πέρα από τις στήλες του Ηρακλή, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την Ευρώπη, την Ασία και τη Λιβύη μαζί.
Ο φιλόσοφος Πρόκλος παρουσίασε αποσπάσματα από ένα κείμενο αρχαίου συγγραφέα ο οποίος έγραφε ότι οι κάτοικοι των νησιών που βρίσκονται στον Ατλαντικό ωκεανό αναφερόντουσαν στις παραδόσεις τους σε ένα μεγάλο νησί με το όνομα Ατλαντίς, το οποίο σε παλαιότερους χρόνους είχε κυριαρχήσει σε όλα τα γύρω νησιά.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Κλαύδιος Μαρκέλλος αναφέρει επτά νησιά στον Ατλαντικό, των οποίων οι κάτοικοι διατηρούσαν αναμνήσεις ενός μεγαλύτερου νησιού που ονομαζόταν Ατλαντίδα.
Ο Έλληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελός, έγραψε ότι οι Φοίνικες ανακάλυψαν ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό Ωκεανό, πέρα από τις στήλες του Ηρακλή, σε απόσταση μερικών ημερών ταξιδιού από τις ακτές της Αφρικής.
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τιμαγένης, στο βιβλίο του ''Προαδαμίτες'', γράφει πως στην Γαλατία ζούσαν τρεις ξεχωριστοί λαοί: οι αυτόχθονες, οι Άρειοι Γαλάτες και οι εισβολείς από το νησί της Ατλαντίδας.
Ο φιλόσοφος Πρόκλος παρουσίασε αποσπάσματα από ένα κείμενο αρχαίου συγγραφέα ο οποίος έγραφε ότι οι κάτοικοι των νησιών που βρίσκονται στον Ατλαντικό ωκεανό αναφερόντουσαν στις παραδόσεις τους σε ένα μεγάλο νησί με το όνομα Ατλαντίς, το οποίο σε παλαιότερους χρόνους είχε κυριαρχήσει σε όλα τα γύρω νησιά.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Κλαύδιος Μαρκέλλος αναφέρει επτά νησιά στον Ατλαντικό, των οποίων οι κάτοικοι διατηρούσαν αναμνήσεις ενός μεγαλύτερου νησιού που ονομαζόταν Ατλαντίδα.
Ο Έλληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελός, έγραψε ότι οι Φοίνικες ανακάλυψαν ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό Ωκεανό, πέρα από τις στήλες του Ηρακλή, σε απόσταση μερικών ημερών ταξιδιού από τις ακτές της Αφρικής.
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τιμαγένης, στο βιβλίο του ''Προαδαμίτες'', γράφει πως στην Γαλατία ζούσαν τρεις ξεχωριστοί λαοί: οι αυτόχθονες, οι Άρειοι Γαλάτες και οι εισβολείς από το νησί της Ατλαντίδας.
Αλλά και από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού ωκεανού έχουμε αρκετές αρχαίες παραδόσεις που μας δίνουν σημαντικά στοιχεία.
Οι Τολτέκοι αλλά και οι Αζτέκοι, αναφέρουν σαν τόπο προέλευσης τους μια χώρα που ονομαζόταν Αζτλάν ή Ατλάν (όπως ακριβώς είπαν στον Κορτέζ και Αζτέκος σημαίνει ο άνθρωπος του Αζτλάν).
Οι Τολτέκοι αλλά και οι Αζτέκοι, αναφέρουν σαν τόπο προέλευσης τους μια χώρα που ονομαζόταν Αζτλάν ή Ατλάν (όπως ακριβώς είπαν στον Κορτέζ και Αζτέκος σημαίνει ο άνθρωπος του Αζτλάν).
Στο ιερό βιβλίο Πόπολ Βουχ διαβάζουμε για την επίσκεψη που έκαναν οι τρεις γιοι του βασιλιά Κουίντσε σε μια χώρα ''στην Ανατολή, στις ακτές της θάλασσας, απ’ όπου ήρθαν οι πατέρες μας'' και από τα πολλά πράγματα που έφεραν από εκεί ήταν και ''ένα σύστημα γραφής''.
Ένας κοινός θρύλος όλων των ινδιάνικων φυλών λέει ότι κάποτε, όλες οι φυλές ήταν μία και ζούσαν μαζί σε ένα νησί προς την Ανατολή του Ήλιου.
Και ο Κουετζαλκοάτλ, αυτή η σημαντική Μεξικάνικη θεότητα, αναφέρεται πως είχε έρθει από τη μακρινή Ανατολή.
Αναφερόμενοι τέλος στο θρύλο του μεγάλου κατακλυσμού, θα πρέπει να πούμε ότι αποτελεί μια κοινή ανάμνηση για όλους, σχεδόν, τους λαούς της γης και σχετικές αναφορές βρίσκουμε στις περισσότερες μυθολογίες...
Και ο Κουετζαλκοάτλ, αυτή η σημαντική Μεξικάνικη θεότητα, αναφέρεται πως είχε έρθει από τη μακρινή Ανατολή.
Αναφερόμενοι τέλος στο θρύλο του μεγάλου κατακλυσμού, θα πρέπει να πούμε ότι αποτελεί μια κοινή ανάμνηση για όλους, σχεδόν, τους λαούς της γης και σχετικές αναφορές βρίσκουμε στις περισσότερες μυθολογίες...
Η μετάφραση από το χειρόγραφο Τροϊάνο το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο, ενός κειμένου που γράφτηκε από τους Μάγια, πριν από 3.500 χρόνια περίπου αναφέρει τη φυσική καταστροφή που προκάλεσε την καταβύθιση του νησιού της Ποσειδωνίδας: ''Στο έτος 6 Καν, την 11 Μουλούκ του μηνός Ζακ έγιναν τρομεροί σεισμοί, που συνέχισαν χωρίς διαλείμματα μέχρι της 13 Τσουέν. Η χώρα των χωμάτινων λόφων, η χώρα Μου θυσιάστηκε· δυο φορές ανασηκώθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της νύκτας, και η περιοχή συνεχώς ταραζόταν από ηφαιστειακές δυνάμεις. Αυτές ανάγκασαν την ξηρά να ανυψωθεί και να βυθιστεί πολλές φορές. Τελικά, η επιφάνεια εξαφανίστηκε και δέκα χώρες κατακομματιάστηκαν και διαχωρίστηκαν. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τη δύναμη αυτών των γήινων αναστατώσεων, αυτές βυθίστηκαν μαζί με τα 64.000.000 κατοίκους τους, 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου''...
Η πρωτεύουσα Τενοχτιτλάν είχε κτιστεί στο κέντρο μιας λίμνης (σε ανάμνηση της Ατλαντίδας) και γύρω απ τον κεντρικό οικισμό άλλοι οικισμοί τον περιέβαλλαν με ομόκεντρους κύκλους, όπως ακριβώς περιγράφει την αρχιτεκτονική της Ατλαντίδας και ο Πλάτωνας.
Οι Μάγιας επίσης μιλούσαν για το θεό που ανέμεναν από την ανατολική θάλασσα και γι αυτό άλλωστε προσκύνησαν άμεσα τους Ισπανούς κατακτητές νομίζοντάς τους ως θεούς που επιστρέφουν από τη μητρική τους γη...
Στην ελληνική μυθολογία και σε ανάμνηση του πολέμου που έγινε μεταξύ εισβολέων Ατλάντων σε Ευρώπη και Αφρική και της συμμαχίας των Αθαναίων (δωρική των Αθηναίων) λέγεται πως ήταν αφιερωμένο το πέπλο της θεάς Αθηνάς με το οποίο την ενέδυαν κόρες στο τέλος της πομπής των μικρών Παναθηναίων… Είναι άλλωστε γνωστό πως η Αθήνα είναι αποτέλεσμα μιας μυθικής πολεμικής αναμέτρησης ανάμεσα σε Ποσειδώνα και Αθηνά…
Αυτή η αναμέτρηση δεν είναι άλλη από τον ελληνοατλαντικό πόλεμο του 9500 π.Χ. που έληξε με ξαφνικό καταποντισμό της νήσου Ποσειδωνίας της Ατλαντίδας από ηφαιστιακές εκρήξεις και ήττα τους σε ευρωπαϊκό έδαφος…
Η νησιωτική ήπειρος Ατλαντίδα όπως φαίνεται δεν είναι ένας ακόμη μύθος μα μια άγνωστη προϊστορία που μας αφορά. Άλλωστε οι Αζόρες και οι Κανάριοι νήσοι με όλα τους τα χαρακτηριστικά και την πλούσια ηφαιστειακή δράση και ιστορία παραμένουν εκεί στο μέσον σχεδόν του Ατλαντικού για να το τεκμηριώνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου