Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Συστημική Εντροπία και Επανάσταση του Αυτονόητου


Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι κατώτερος του πολιτισμού του και παρά την ολοφάνερη χρεοκοπία των αξιών αρνείται να εντοπίσει την πολιτισμική του παθογένεια.
Ο πολιτισμός μας αυτοπροστατεύεται έναντι του νεωτερισμού και της πολιτισμικής αποδέσμευσης, επικαλούμενος μια ορθολογική θεώρηση των πραγμάτων, η οποία εκτείνεται έως τα στεγανά ενός ανώτερου και βέλτιστου οικονομικού στόχου-προτύπου και συρρικνώνεται αναδιπλούμενος σε αυτό.
Τα πάντα αποτιμώνται και καθορίζονται από την οικονομική τους διάσταση.
Έτσι η ανθρώπινη ζωή έχει ένα αριθμητικό ισοδύναμο, το οποίο διέπεται από αρχές και συμβιβασμούς που υπαγορεύονται από μια αντίστοιχη πολιτική ιδεολογία.

Η παρατηρούμενη κοινωνική αστάθεια παγκοσμίως αδυνατεί να αιτιολογηθεί και να προβληθεί όπως έχει, γιατί οι εκφραστές του συστήματος απέχουν παρασάγγας από τον σωστό τρόπο θεώρησή της, εφόσον τα εργαλεία διαχείρισής της είναι πλέον πολιτισμικά παρωχημένα.

Η παγκόσμια πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ιδανική και δεν είναι , εφόσον αφανείς κανόνες και ρόλοι πολιτικής και οικονομικής αλληλεπίδρασης και συμφερόντων την διαμορφώνουν. Η πολλαπλή παράνοιά της στα παρατηρούμενα ανάλγητα κοινωνικά της αποτελέσματα, δικαιολογείται με το πρόσχημα του αναπόφευκτου και την κυνική παραδοχή πως καμιά πολιτική δεν μπορεί να εκτραπεί από το αδηφάγο οικονομικό πρότυπο, το υβριστικά εξορθολογισμένο.

Η παράμετρος της λυτρωτικής ιδεολογικής θεώρησης των πραγμάτων που θα οδηγούσε τις πολιτικές και άρα τις κοινωνίες σε αποδέσμευση με πολιτισμική υπέρβαση, δείχνει να απουσιάζει τραγικά.

Έτσι η αφύσικη πραγματικότητά μας αυτοεγκλωβισμένη  στο οικονομικό της αδιέξοδο οδεύει προς την καταστροφή, υπο την αυξητική τάση της συστημικής εντροπίας που παράγει και η οποία κάποτε θα εκδηλωθεί είτε με πλημμυρίδα, είτε με έκρηξη ακολουθώντας τον φυσικό της κανόνα.
Η μόνη παρεμβολή θα μπορούσε πλέον να είναι το αστάθμητο, το οποίο δε θα ήταν παρά η επίκληση του αυτονόητου, της κοινής λογικής.

Αυτό βέβαια δεν παραπέμπει κατ’ ανάγκην σε κλασσική επανάσταση και αιματολάγνες θεωρήσεις αριστερών και δεξιών ακραίων πεποιθήσεων.
Ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός με τις εφαρμοσμένες παθογένειές τους καταδεικνύουν ιστορικά την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος, όπου μια άρχουσα τάξη μεγαλύτερη ή μικρότερη σχηματοποιημένη σε εξουσία επανεγκλείει τις κοινωνίες και το άτομο σε αδιέξοδα ενός πολιτικού ή οικονομικού ολοκληρωτισμού αντίστοιχα.

Η πραγματική ελευθερία του ατόμου και των κοινωνιών παραμένουν πολιτισμικά ζητούμενα, όσο η ανθρώπινη ανάγκη της σιγουριάς του απάνεμου, εξουσιοδοτεί τέτοιες αφύσικες φιλοσοφίες να τον καθηλώνουν σε ελάχιστα υπαρξιακά πρότυπα.

Οι κληρονομημένες πολιτικές μας θεωρήσεις αποτελούν συστήματα, που όταν σχηματιστούν συνθλίβουν την κοινωνική έκφραση στο σχηματισμό των καθετοποιημένων ελεγκτικών δομών τους σε αποπνικτικό σχήμα, με μόνη διέξοδο την αναδίπλωση εντός του ιδίου συστήματος.
Η εντροπία τους λόγω  κοινωνικής ζέσης είναι αναπόφευκτη και αναδεικνύει την Ύβρη του πολιτισμού μας.
Αναμφίβολα και σύμφωνα με τα παραπάνω αυτή παράγεται, εφόσον η πολιτισμική φιλοσοφία μας καθοδηγείται μέχρι σήμερα από μια ελλειπή αντίληψη της πραγματικότητας. Μέχρι σήμερα η πραγματικότητά μας είναι αποτέλεσμα παρατηρούμενου και παρατηρητή και άρα καθορισμένη σε σταθερά πρότυπα.

Αλλά φευ!
Η αρχή της απροσδιοριστίας ως έσχατη επιστημονική διαπίστωση, μας διαβεβαιώνει πως η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρη και παγιωμένη, αλλά ρευστή και σχετική έως απροσδιόριστη λόγω του κυματοσωματιδιακού δυισμού των πραγμάτων.
Αναντίστοιχα λοιπόν με τις επιστημονικές μας διαπιστώσεις, στην πολιτική μας πραγματικότητα και στην πολιτιστική μας φιλοσοφία, απουσιάζει το απροσδιόριστο της ανθρώπινης φαντασίας ή του πολιτικού οράματος, που διαρρηγνύει τα καθιερωμένα πρότυπα του προδιαγεγραμμένου ολοκληρωτισμού και αποδεσμεύει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες από όρια και στεγανά μιας προκαθορισμένης πολιτικής πραγματικότητας.

Σήμερα το σκέπτεσθαι και το συνειδέναι του ανθρώπου οφείλει να αποδεσμευτεί, εφόσον το ίδιο το ''είναι'' της πραγματικότητας είναι διαρκώς μεταβαλλόμενο και εξελισσόμενο μέχρις απροσδιοριστίας.
Οι συνολοθεωρίες των πολιτικών ιδεολογιών και τα αυτιστικά τους πρότυπα πρέπει να εγκαταλειφθούν ως παρωχημένα και να αντικατασταθούν από μια αείγνητη πολιτική φιλοσοφία η οποία θα αναπροσδιορίζεται διαρκώς και ανελλισόμενη στη βάση της μεταβλητής αναζήτησης της βέλτιστης ελευθερίας και ευημερίας των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.
Αυτό ορίζει και εμπεριέχει το διαρκές ιδεολογικοπολιτικό όραμα αναζήτησης του ελευθεροπρεπούς αυτονόητου της εκάστοτε εποχής.

Όσο η αλήθεια, η πραγματικότητα, η ιστορία, η πολιτική δεν είναι ένα  προκαθορισμένο δογματικό αξίωμα, αλλά το σύνολο των ατομικών και κοινωνικών αλληλεπιδράσεών τους και θεωρήσεων, οφείλουμε να απαιτούμε τη συνδιαμόρφωση της εκάστοτε βέλτιστης πολιτικής μας πραγματικότητας, ώστε εντέλει να συνηγορούμε έμπρακτα στην άρση του παγκόσμιου αδιεξόδου και στην καταπολέμηση της Ύβρεως, επαναθεσπίζοντας τη δημοκρατία μας και το οικονομικό μοντέλο μας στη φιλοσοφική βάση της άρνησης των αυθεντιών κάθε καθιερωμένου οικονομικοπολιτικού προτύπου.

Ελευθερία.
Στο όνομά της το άτομο οφείλει να προτάξει την αυτονομία του έναντι κάθε υβριστικής πολιτικής. Η κοινωνία να καταλύσει την κατ’ επίφαση δημοκρατία και να την επανιδρύσει άμεσα στην πραγματική της διάσταση την αμφιμονοσήμαντη μεταξύ πολίτη – κυβέρνησης και ατόμου- εξουσίας, ως μια πανηγυρική κατάκτηση ενός αυτονόητου εντέλει πολιτικού οράματος.
Η Νέμεση των καιρών θα είναι η κατανόηση του Αυτονόητου και η επανάσταση της κοινής λογικής στη βάση της αεί μεταβαλλόμενης πραγματικότητας της ζωής μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου