Η θρησκεία λοιπόν ως φαινόμενο και η θρησκευτική εξουσία ως αστάθμητος ιστορικός παράγοντας, οφείλουν να επανεξεταστούν ριζικά και ανεπηρέαστα από τη φιλελεύθερη ανθρωπότητα.
Επιγραμματικά και αναφορικά με την εθνική μας ιδιαιτερότητα θα μπορούσαμε να σημειώσουμε πως επιστημονικά και φιλοσοφικά αν εξεταστεί το φαινόμενο της δικής μας θρησκείας, στην ουσία του αντικειμένου και όχι στις ιστορικές του αντιπαλότητες, θα μπορούσε να αρχίσει με τα ερωτήματα:
Είναι έμφυτη η θρησκευτικότητα στον άνθρωπο?
Ο Νους τελικά ή ο Θεός είναι στα γονίδιά μας?
Η φιλοσοφία ή η θρησκεία ανταποκρίνεται φυσιολογικά στο οντολογικό ερώτημα?
Επιστημονικά (βιοχημικά) σημειώνεται πως η κυτοσίνη στο νουκλεϊκό οξύ του γονιδίου vmat2 (κατά Hamer) αντί της αδενίνης πυροδοτεί την πνευματικότητα του ατόμου. Αυτό όμως σημαίνει ότι το στρέφει στο ''θείον'' ή ότι του προάγει τη διαδικασία του συνειδέναι?
Αν η πνευματικότητα είναι μια προσωπική κατάσταση του Νού μας, σύμφωνα με αισθήσεις και συναισθήματα, τότε γιατί η θρησκεία είναι συλλογική επιταγή?
Αν η εκάστοτε θρησκεία έπεται της κοινωνικής συμβίωσης ως διαμόρφωση και καλλιέργεια του πρωτόγονου Φόβου στο άγνωστο, τότε είναι απλά ένα θεσμικό εύρημα. Αν ο φόβος είναι η συνισταμένη της θρησκείας, τότε οι έλληνες είχαν μια άλλη διάσταση του θρησκεύειν που δεν συνιστά θρησκεία.
Θρησκεία με την έννοια της θεσμικής κατοχύρωσης, καταγεγραμμένη, συντεταγμένη, θεόπνευστη και τελετουργική και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ανάγκη των πρώιμων κοινωνιών και πολιτισμών για ενίσχυση του Νόμου μέσω της θρησκευτικής ηθικής και άρα στο ησιόδειο θρησκεύειν.
Αναφέρομαι στη θρησκευτική αντίληψη του στοχασμού των ελλήνων φιλοσόφων και στην καταγεγραμμένη ελευθεριότητά τους να αμφισβητήσουν τη θρησκεία ως φαινόμενο, ανιχνεύοντας προσωπικά τα όρια της θρησκευτικής τους συνείδησης. Τόσο ώστε να καταδείξουν πως το θρησκεύειν είναι προσωπική υπόθεση του ατόμου, απελευθερώνοντας τους θεούς απ' το άγνωστο της μη υπαρκτής τεκμηρίωσης και ταυτίζοντάς τους με την προσωπική ικανότητα του ατόμου να τους πλάσει, να τους δώσει μορφή κατά το δοκούν ή ακόμη και να ταυτιστεί μαζί τους στη διαδικασία του Γνώθισαυτόν.
Παράλληλα - κι επειδή η θρησκεία στους πρώϊμους πολιτισμούς δεν ήταν επίκτητη ως προϊόν κατάκτησης, αλλά απόρροια του περιβάλλοντος - διαμόρφωσαν τη λαϊκή θρησκεία, έτσι ώστε να συνάδει με τις αρχές του κοινωνικοπολιτικού σώματος της Πόλης, ως αντικατοπρισμός της Ηθικής της. Θεοί και ήρωες και πρόγονοι, αντικατόπριζαν το κάλλος του φυσικού περιβάλλοντος στην ειρήνη και τις αρετές και τις αξίες της επιβίωσης και της ενδυνάμωσης της πόλης σε καιρούς πολέμου και φυσικής αντιξοότητας.
Η Ηθική επιταγή προσανατολίστηκε στο Κάλλος και την Αρετή σε αναζήτηση του Αγαθού της Ελευθερίας και στο μέτρο που τα τελευταία ταυτίζονται με τη Ζωή και μάλιστα στη διάσταση του ''ευ ζείν''. Μιας ζωής ενταγμένης στο φυσικό περιβάλλον. "Διδαχή και φύσις παραπλήσιον εστί. Και γαρ η διδαχή μεταρυσμοί την φύσιν, μεταρυσμούσα δε φυσιοποιεί" σημειώνει ο Δημόκριτος.
Η παρέμβαση με την έννοια της διευθέτησης του ανθρώπινου περιβάλλοντος σε αρμονική συνύπαρξη με το φυσικό, δημιούργησε τον πολιτισμό της οργανωμένης ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η διαδικασία παραγωγής τάξης απέναντι σε ένα περιβάλλον που είτε συνηγορεί, είτε εναντιώνεται στον άνθρωπο, ήταν και όφειλε να είναι εξελικτική διαδικασία παράλληλη της παραγωγής πολιτισμού και της ηθικής του.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της ιεροποιημένης οικολογικής συνείδησης και στο βαθμό που το περιβάλλον καθορίζει τη μορφή του ανθρώπινου πολιτισμού της περιοχής του, ο έλληνας πέρασε από τα αρχέτυπα στάδια της ηλιολατρείας, στον ανθρωπομορφισμό της θρησκείας του, ώστε να καταλήξει στην εξιδανίκευση των ιδεών που προέκυπταν από αυτή την σταθερά ανελισσόμενη σχέση ανθρώπου - περιβάλλοντος μέσα από την πρόοδο του πολιτισμού του.
Αυτή η διαδικασία μέθεξης ανθρώπου - φύσης, γέννησε τη φιλοσοφία ως ώριμο εργαλείο παρατήρησης και αποκωδικοποίησης του αγνώστου υλικού και άυλου κόσμου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου