Η ίδια πορεία και πιο έντονα συνεχίστηκε και την δεκαετία του 1960.
Αυτό οφείλεται για τους μετανάστες στην αδιάπτωτη νοσταλγία, που είναι σχεδόν αδύνατο να μετριαστεί στα αποξενωτικά geto των Gastarbeiter, συνδυασμένη με την κάμψη της οικονομίας των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, που απετέλεσε έντονο κίνητρο παλιννόστησης.
Ο κύριος λόγος επιστροφής ενός μέρους των κατοίκων που είχαν μετακινηθεί προς τα αστικά κέντρα ήταν η αξιοποίηση των φυσικών πόρων της λιγνιτοφόρας λεκάνης της Μεγαλόπολης, με την κατασκευή των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος της ΔΕΗ.
Τα χρόνια αυτά παρατηρήθηκε αύξηση του πληθυσμού κατά 5,4%.
Φθίνει πλέον το Λεοντάρι σαν κωμόπολη και εμπορικό κέντρο , ενώ αναπτύσσεται ραγδαία η βιομηχανική πλέον πόλη - Μεγαλόπολη.
Η Μεγαλόπολη γίνεται πόλος έλξης όχι μόνον για εργασία και μόνιμη εγκατάσταση αλλά και για την διάθεση του ελεύθερου χρόνου των κατοίκων των γύρω περιοχών.
Ο νεοεισαγόμενος αστικός τρόπος ζωής έχει πλέον γοητεύσει έναν λαό που ωστόσο ήταν ανέτοιμος για μια τέτοια μετάβαση.
Η μετάβαση δεν έγινε ΄΄από μέσα΄΄, ως φυσική εξέλιξη μιας εσωτερικής οικονομικής ανάπτυξης , αλλά επιβλήθηκε απ΄έξω, καθώς οι διάφορες συμμαχικές ΄΄ βοήθειες΄΄ δεν χρησιμοποιήθηκαν για την δημιουργία των προϋποθέσεων μιας παραπέρα ισόρροπης οικονομικής ανάπτυξης , αλλά για την επικράτηση ενός καταναλωτικού μοντέλου διαβίωσης και τρόπου ζωής ( αμερικάνικου ), ο οποίος μάλιστα κυριολεκτικά διαφημιζόταν από τα νεοεισαγόμενα media (εισαγωγή της τηλεόρασης στην καθημερινή ζωή ).
Με απλά λόγια ο χθεσινός αγρότης ή κτηνοτρόφος έγινε ξαφνικά ‘’δημόσιος υπάλληλος’’ όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται αντί του βιομηχανικός εργάτης.
Ο πληθυσμός αυτός τρέφει έναν βαθύτερο διχασμό, είναι αγρότης και αστός μαζί και μάλιστα με τρόπο που δεν γεφυρώνει τις διαφορές μεταξύ των δύο ταυτοτήτων , αλλά οδηγεί σε σοβαρές ανισορροπίες και μεταπτώσεις.
Παράλληλα οι εσωτερικοί μετανάστες της Αθήνας , με κίνητρο την ανάγκη διατήρησης των δεσμών τους με τα χωριά καταγωγής τους , προχωρούν από τις αρχές της δεκαετίας του ‘50 στη σύσταση πατριωτικών συλλόγων.
Οι Καμαραίοι της Αθήνας συναντώνται στην ‘’Πρεσβεία’’, όπως αποκαλούσαν το στέκι στην οδό Αγ. Κωσταντίνου 6 στην Αθήνα.
Το μαγαζί αυτό, το τσαγκάρικο του Βασίλη του Ζερίτη , στο οποίο δούλευε και ο Δημήτρης ο Τζαμουράνης , γίνεται ο τόπος συνάντησης όλων των Καμαραίων που είτε ανέβαιναν από το χωριό στην Αθήνα, είτε ήταν στην Αθήνα και ήθελαν να συναντηθούν.
Εκεί γεννήθηκε και η ιδέα της πατριωτικής συσπείρωσης από τον ‘’μπαρμπα Μήτσιο’’ τον Ζερίτη και τον δάσκαλο τον Σιαντίκο, δυο άτομα σεβαστά και αγαπητά από όλους τους Καμαραίους, που είχαν επίσης συλλάβει ως ιδέα , τα δύο μεγάλα έργα του χωριού, το πρώτο υδραγωγείο και την εκκλησία, γυρίζοντας έτσι σελίδα στα της μεταπολεμικής Καμάρας.
Έτσι δημιουργήθηκε ο ‘’Πατριωτικός Σύλλογος Καμαραίων Αθηνών Πειραιώς και Προαστίων ο Άγιος Γεώργιος’’.
Το πρώτο και το κύριο μέλημα ήταν η ανέγερση του νέου ιερού ναού του Αγ. Γεωργίου στο χωριό, η μορφή του οποίου έγινε πλέον η νοητή εικόνα των απανταχού Καμαραίων, κάθε φορά που θα συζητούσαν για την Καμάρα ή θα αναφέρονταν σ’αυτή.Και ταυτόχρονα όπως είπαμε η κατασκευή υδραγωγείου.
Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Η συνεχιζόμενη αστικοποίηση του τρόπου ζωής με αποκορύφωμα την δεκαετία του ’80, τότε που η επιχειρούμενη αλλοτρίωση εξαπλώθηκε, τότε που η χώρα έκανε τη μεγάλη στροφή στον άκρατο καταναλωτισμό και στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, τότε που πολιτισμικές αξίες της χώρας δονούνταν στη βάση τους (επιβάλλεται η δημοτική γλώσσα, ο εθνισμός εξορκίζεται ως κακός εθνικισμός, ξεφυτρώνουν και στην επαρχία τα ναρκωτικά, κ.λ.π.) , τότε γεννούνται ως φυσική αντίδραση οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι , οι οποίοι καλούνται να συγκρατήσουν τη νεολαία κυρίως , σε μία υγιή και ελληνότροπη μορφή έκφρασης και ψυχαγωγίας, και να περισώσουν πολιτισμικές αξίες.
Το 1980, επί προεδρίας Ι. Δημόπουλου και με την υποστήριξη του προέδρου της Ένωσης Φαλαισιωτών Γρ. Συκαρά, ανεγείρεται στην Καμάρα το πρότυπο Νομαρχιακό Αγροτικό Κέντρο Καμάρας, το οποίο στον πρώτο όροφο στεγάζει τα γραφεία της Κοινότητας, του Πολιτιστικού Συλλόγου Καμάρας, του Αθλητικού Ομίλου , Τ/Φ κέντρο ΟΤΕ, καθώς και το Αγροτικό Ιατρείο.
Στο ισόγειο του ίδιου κτιρίου γίνεται αίθουσα πολλαπλής χρήσης, με μπαρ και θεατρική σκηνή , που παραχωρείται στον ιδρυθέντα το 1982 Πολιτιστικό Σύλλογο Καμάρας για την λειτουργία Εντευκτηρίου.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καμάρας ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του δάσκαλου Γ. Γκάνιου και των Ν. Μπούρα, Ν. Κερκεμέζου, Π. Παναγάκη, Ν. Κανέλλου, Ι. Δημόπουλου, Γ. Χλιού, Α. Μπαλίκου και άλλων.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καμάρας πρωτοποριακός για την επαρχία Μεγαλόπολης από ιδρύσεώς του , παρουσιάζει πληθώρα πολιτιστικού έργου.
Οργανώνει το Εντευκτήριο σαν αίθουσα αναψυχής ( club ), με βιβλιοθήκη, θεατρική σκηνή, μπαρ, πνευματικά παιχνίδια, ανεβάζει δύο θεατρικές παραστάσεις το χρόνο - με ηθοποιούς από τα μέλη του - και μάλιστα τις ανεβάζει και σε γύρω χωριά, διοργανώνει επιμορφωτικά σεμινάρια, διαλέξεις, στήνει θερινό σινεμά, κάνει δενδροφυτεύσεις, διοργανώνει εκδρομές, λαϊκά και παραδοσιακά πανηγύρια ( το μεγάλο πανηγύρι του 15αύγουστου ) και αναβιώνει άλλα όπως του Αγ. Γεωργίου, κάνει χοροεσπερίδες, καρναβάλι και πολλά άλλα.
Μυστικό της επιτυχίας , η αξιοποίηση του δυναμικού και του ελεύθερου χρόνου της νεολαίας του χωριού η οποία έβρισκε ένα δημιουργικό διέξοδο - βασισμένο μάλιστα έντονα στην αρχή της άμιλλας - σε αντίθεση με τον νεοαστικό τρόπο ζωής στη Μεγαλόπολη.
Η ασυγκράτητη αστυφιλία όμως, ως φυσικό επόμενο της εξαρτημένης οικονομικής πολιτικής ,που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της λεγόμενης μεταπολίτευσης, οδηγούσε αργά και σταθερά σε ερήμωση της υπαίθρου.
Σήμερα - το 1999 - εποχή παρακμής για τα πολιτιστικά της Καμάρας, η Μεγαλόπολη κερδίζει και τον ελεύθερο χρόνο της λίγης νεολαίας που απέμεινε, αλλά και τα νέα ζευγάρια που εγκαθίστανται εκεί μόνιμα.
Άραγε επαναλαμβάνεται η Ιστορία ; Η Μεγάλη Πόλις εξανδραποδίζει την Αίγυν ;
Η αλήθεια είναι ότι το μοντέλο των πολιτιστικών συλλόγων δεν εκφράζει πλέον την σημερινή εποχή και χρειάζεται αναπροσαρμογή στα νέα οικονομικο- κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα.
Το αναπόφευκτο οξύμωρο σχήμα της εκπροσώπησης ενός φορέα πολιτισμού από άτομα που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο, το διαρκές οικονομικό πρόβλημα λόγω του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις της μικρής και κλειστής κοινωνίας στην οποία δρουν, είναι προβλήματα που είτε υποβαθμίζουν, είτε εκτρέπουν επικίνδυνα την πορεία αυτών των φορέων.
Σήμερα η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικά οι Δήμοι βάσει του Ν. 2539/97, οφείλουν να επιμελούνται των πολιτιστικών της περιοχής τους, ως πιο υπεύθυνοι φορείς.
Και θα μπορούσαν να το πράξουν επάξια αν ενεθάρρυναν στην επικράτειά τους, την σύσταση Αστικών μη Κερδοσκοπικών Εταιρειών Πολιτισμού, που θα αναλάμβαναν την επιμέλεια αυτού του τομέα, στα νέα πλέον πεδία του εναλλακτικού τουρισμού, προβολής και διαφήμισης του τόπου, συνεπιμέλειας των σχολείων και της αγροτικής ιατρικής φροντίδας, προβολής των εκάστοτε ευρωπαϊκών προγραμμάτων, κ.λ.π.
Τέτοια άριστα παραδείγματα είναι πολλά στην σημερινή Ελλάδα και μια τέτοια πρωτοβουλία συγκρότησε πειραματικά η ''Παρέμβαση Νέων Φαλαισίας''.
Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΑΜΑΡΑΣ
H θρησκευτική ζωή εκφράζεται μέσα από την λειτουργία του ιερού ναού του Αγ. Γεωργίου, του επίσημου προστάτη της σημερινής Καμάρας, ο οποίος καθιερώθηκε ως πολιούχος το 1860.
Τότε κτίστηκε ο Αι - Γιώργης ,καθολικού ρυθμού, η πρώτη εκκλησία μέσα στο χωριό, σε οικόπεδο που παραχωρήθηκε από την οικογένεια Χλιού στην εκκλησία.
Για το όνομα της εκκλησίας ρίξανε κλήρο γιατί υπήρχε και πρόταση να ονομαστεί Αγ. Νικόλαος.
Πρώτος της ιερέας ο Παπαστάθης από την οικογένεια Παπαγγελή.
Λέγεται ότι ο πατέρας του ήταν ο παπα -Αγγελής από τον οποίο και προέκυψε το επίθετο Παπαγγελής.
Το 1889 εφημέρευε στην ενορία κάποιος ιερέας από την Αλαγονία της Μεσσηνίας.
Στη συνέχεια κάποιος ηγούμενος από την Ι. Μονή Μπούρα μέχρι το 1908.
Από το 1908 μέχρι το 1920 ιερέας ήταν ο Παπαπέτρος Σιμόπουλος ο οποίος είχε εξαιρετική για την εποχή του μόρφωση.
Κατόπιν ο Παπαληάς Σιαντίκος, ο γιος του ο Παπαχρήστος ο οποίος χάθηκε άδοξα στη διάρκεια του εμφυλίου, μετά ο Παπαστέλιος Σιαντίκος και σήμερα ο Παπαχρήστος Παπαδόπουλος.
Κατά τους δύο τελευταίους κτίστηκε ο νέος σημερινός ναός του Αγ . Γεωργίου, πετρόκτιστος βυζαντινού ρυθμού, με ενέργειες του Πατριωτικού Συλλόγου Καμαραίων Αθήνας, πρωτοστατούντων των ‘’Μπαρμπα- Μήτσου’’ - όπως ήταν γνωστός - Ζερίτη και του δάσκαλου Σιαντίκου, όπως είδαμε και παραπάνω.
Το 1994 επεκτάθηκε στη σημερινή του μορφή, διατηρώντας τον βυζαντινό του ρυθμό, με δωρεά του συμπατριώτη μας βιομηχάνου Πάνου Ζερίτη, ο οποίος ακολουθώντας το δημιουργικό παράδειγμα του πατέρα του, προέτρεψε στην ανακατασκευή του συνολικού χώρου της πλατείας βάσει σχεδίου.
Το έργο ξεκίνησε επί προεδρίας Νίκου Μπούρα, στο κοινοτικό συμβούλιο του οποίου συμμετείχα συμβάλλοντας στον αρχικό σχεδιασμό και αποπερατώθηκε πρόσφατα με την ανάπλαση της πλατείας βάσει ενιαίου σχεδίου για τον χώρο, απο τον καποδιστριακό Δήμο Φαλαισίας.
Το 1996 με δωρεά των επίσης εξαίρετων συμπατριωτών μας αδελφών Μπούρα προστέθηκε το επενδυμένο με πέτρα καμπαναριό της εκκλησίας, με γραφείο ιερέως στη βάση του.
Στη συνέχεια από διάφορους δωρητές έγινε η αγιογράφηση του Αγ. Γεωργίου.
Αυτό που κατά τη γνώμη μου υπολείπεται , είναι η μεταφορά ( και μάλιστα με ειδική τελετή ), της αρχικής εικόνας του Αγ. Αθανασίου στην νέα εκκλησία , γιατί αποτελεί όπως είδαμε το λίκνο των πρώτων Καμαραίων και ιερό ιστορικο-θρησκευτικό σύμβολο για την Καμάρα.
Εξωκλήσια που διατηρούνται σήμερα είναι ο ναός της Παναγίας στο Παλιομανάστηρο, ο ναός της Αναλήψεως στην Πάνω Καμάρα, ο Αγ. Νικόλαος και ο Άγιος Ραφαήλ στα Μπουρέικα και η Ζωοδόχου Πηγής στην ‘’Παναγιά στο βράχο’’.
Το νεκροταφείο του χωριού μέχρι το 1908 ήταν στην Πάνω Καμάρα και στου Αγ. Σωτήρος. Από το 1908 μέχρι σήμερα είναι στον Αγιο Γεώργιο στην πλατεία του χωριού και μάλιστα απο το 1992 μεταφέρθηκε δυτικά και χαμηλότερα της πλατείας σε νέο διασκευασμένο χώρο. Ταυτόχρονα λειτουργεί και του Αγ. Σωτήρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου