Η Επανάσταση του 1821 βρίσκει την πάνω Καμάρα με καπετάνιο τον Παναγιώτη Μπούρα (Φωτάκου - Απομνημονεύματα, τομ.β', σελ.71) και σώμα 100 ανδρών που εκπαίδευαν και διοικούσαν επτά οπλαρχηγοί οι : Κ.Μούρτζινος, Ι. Σταματόπουλος, Γ.Σιεντίκος ( Σιαντίκος ), Η.Κερκεμέζης ( Κερκεμέζος ), Γ.Ζερίτης, Ι. Κανέλλος και Δ.Τσώκρης.Τον Φλεβάρη του 1821 ο Κολοκοτρώνης με τον Νικηταρά αποβιβάζονται στην Μάνη (στο Σκουτάρι) με εντολή της Αόρατης Αρχής της Φιλικής ( Καποδίστρια και Υψηλάντη) , ξεσηκώνουν τους κλέφτες της Μάνης και στις 23 Μαρτίου μπαίνουν νικητές στην Καλαμάτα.
Παρενθετικά - σημειώνουμε πως η καθιέρωση της 25ης Μαρτίου ως ημέρα έναρξης της επανάστασης είναι ένα ακόμη εύρημα της 'φαναριώτικης' νομενκλατούρας. Η επανάσταση ξεκίνησε με εχθροπραξίες στις 21 Μαρτίου στα Καλάβρυτα. Το λάβαρο της επανάστασης υψώθηκε στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αρεόπολη της Μάνης από τον Κολοκοτρώνη και απεικόνιζε τον αναγεννώμενο από τη στάχτη Φοίνικα. Οπότε τα περί 'Αγίας Λαύρας' αποτελούν μυθεύματα ωραιοποίησης της επιζητούμενης έκτοτε 'ελληνοχριστιανικής' μας κουλτούρας. Η αλήθεια ακόμη αποκρύπτεται παρότι κανείς δεν αμφιβάλλει για τη συνεργασία μέρους του κατώτερου κλήρου με την επανάσταση ή για το χριστιανικό ήθος Ελλήνων, Αρβανιτών, Σέρβων και Βουλγάρων επαναστατημένων κατά της Μεγάλης Πύλης. Λαοί άλλωστε που από την εποχή του Βυζαντίου ακόμη ήταν υπήκοοι του Πατριάρχη που δεν ξεχώριζε εθνότητα έχοντας αντικαταστήσει αυτήν με τον θρησκευτικό προσδιορισμό ' χριστιανοί ', έτσι ώστε να ελέγχονται ως υποτελείς (φαινόμενο θρησκευτικού εθνισμού).
Η παρένθεση αυτή είναι απαραίτητη για να κατανοήσει κανείς την τροπή που πήρε ο Αγώνας και τους κλυδωνισμούς που γνώρισε με την παρέμβαση του Φαναρίου (Ελλήνων της Πόλης), το οποίο υποστήριζε την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, είτε αναγκαστικά, είτε λόγω συμφερόντων, παρότι πλήρωσε τη θέση του με τον απαγχονισμό του Πατριάρχη στην Πόλη.
Μετά την πτώση της Καλαμάτας ο τοπικός αγάς της Καμάρας προσπαθεί να διαφύγει στην Τρίπολη με οδηγό κάποιον Μπούρα που του υπόσχεται αμοιβή. Στο ξεκίνημα όμως και λίγο πιο πάνω από τα Μπουρέικα, κάποιος από τα Σπανέικα που ο αγάς είχε σκοτώσει τον αδερφό του του έχει στήσει καρτέρι και τον σκοτώνει. Λίγες μέρες νωρίτερα λένε η γυναίκα του αγά είχε προβλέψει το 'κακό', γιατί ρίχνοντας το ψωμί στο φούρνο αυτό δεν ψηνότανε...
Η επανάσταση έχει φουντώσει και οι Γιαννοκαμαραίοι με καπετάνιο τους τον Π. Μπούρα, παίρνουν μέρος σ'αυτή πάντοτε υπό τις οδηγίες του Νικηταρά, μαζί με τον Μεταξά από τον Άκοβο, ενίοτε τον Κεφάλα από το Δυρράχι (ανήκε στη δύναμη Παπαφλέσσα) και τον Κουλόχερα από το Τουρκολέκα με τους άντρες τους. Ο Μοριάς ελευθερώνεται αλλά ρισκάρει την ελευθερία του από μέσα , οδηγούμενος σε αισχρό εμφύλιο πόλεμο (1823 ) από τους Φαναριώτες του Μαυροκορδάτου.
Τι συνέβαινε ;
Ο επαναστατημένος λαός με στρατιωτικό ηγέτη τον Κολοκοτρώνη και πολιτικό ηγέτη τον Υψηλάντη που τελούσαν υπό τις οδηγίες της Ανώτατης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας , δέχθηκαν σαν 'από μηχανής θεούς' τους εκπροσώπους του Φαναρίου ( Πόλης ) που χωρίς να βοηθήσουν - απεναντίας μάλιστα - τον Αγώνα , με δολοπλοκίες και την επίκληση μιας δήθεν ''πολιτικής καταλληλότητας'' κατάφεραν να ηγηθούν, αδιαφορώντας γι αυτόν τον ίδιο τον Ιερό Σκοπό της Ελευθερίας των Ελλήνων και επιδιώκοντας στην ουσία τα κέρδη που θα αποκόμιζαν πατώντας στο φιλότιμο και στο αίμα του επαναστατημένου Ραγιά, ταυτόχρονα με την εξασφάλιση της ακεραιότητας της περιουσίας των κοτζαμπάσηδων και του ανώτερου κλήρου. Περιουσίες που η Οθωμανική Αυτοκρατορία τους είχε διαθέσει, για να δυναστεύουν τον απλό λαό πιο βάναυσα και από τους Τούρκους κατακτητές...
Στην Ελληνική Νομαρχία Ανωνύμου του Έλληνος διαβάζει ακόμη κανείς το πως οι κοτζαμπάσηδες και ο ανώτερος Κλήρος δυνάστευαν τους Έλληνες και τώρα εις βάρος των επαναστατημένων το Φανάρι και οι εκπρόσωποί του, παίρνουν δόλια και βίαια την Εξουσία , μη διστάζοντας να κηρύξουν εμφύλιο πόλεμο, φέρνοντας Μακεδόνες μισθοφόρους κατά των επαναστατημένων Πελοποννησίων και σκοτώνοντας άνανδρα κι αυτόν ακόμη τον γιο του Κολοκοτρώνη, τον ήρωα Πάνο!
Ο Κολοκοτρώνης θα μπορούσε ρεαλιστικά να τους συντρίψει. Θέλοντας όμως να διαφυλάξει τον χαρακτήρα του Αγώνα ως Εθνικοαπελευθερωτικό και όχι ταξικό - στην άποψη των δυνατών της Γης, υποχωρεί και φυλακίζεται αναμένοντας την επέμβαση της Θείας Δίκης...
Στην αντίδραση του διαφωτισμένου Ηγέτη της Επανάστασης αναγεννάται πλήρως ο Έλληνας Ήρωας της Αρχαιότητας που είναι ταυτόχρονα γενναίος αλλά και σοφός φύλακας Θερμοπυλών. Ήξερε ότι ''..οι νεκροί τον παρατηρούν και οι αγέννητοι θα τον κρίνουν.. ''
Το 1825 η περιοχή έγινε θέρετρο πολέμου με τη μάχη της Τραμπάλας (ή Δραμπάλας).
Τα Τουρκοαιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ έχουν κατακλύσει τη Μεσσηνία και μετά τη μάχη στο Μανιάκι και την ''επιχείρηση αυτοκτονίας'' του προφανώς μετανιωμένου Παπαφλέσσα , απειλούν να πνίξουν την Επανάσταση.
Ο άμεσα αποφυλακισμένος Κολοκοτρώνης αρχίζοντας από το Ναύπλιο, συγκεντρώνει όλους ''τους δυνάμει φέρει οπλισμόν'' Έλληνες, που στο πρόσωπό του αναγνώριζαν τον Αρχιστράτηγο του αγώνα και περιμένει τον Ιμπραήμ στο Δερβένι, (στο στενό Μακρυπλαγίου που επί Φραγκοκρατίας έγινε η μεγαλύτερη μάχη στην Πελοπόννησο ). Ο Ιμπραήμ όμως με οδηγούς δύο Τούρκους από το Λεοντάρι, στρέφεται προς την Πολιανή για να χτυπήσει τους κλέφτες των Σαμπάζικων (Δυτικής Φαλαισίας) και ο Κολοκοτρώνης σπεύδει να του κλείσει το δρόμο μεταφέροντας τα ελληνικά στρατεύματα στην Τραμπάλα, στο ύψωμα πάνω από τον Άκοβο και ο ίδιος εποπτεύει τον αγώνα από τα Γιαννοκάμαρα ( από τον ΑηΘανάση και το ''αλώνι του Κολοκοτρώνη '' στα πάνω Γιαννέικα).
Το απόγευμα της πρώτης μέρας ο Γενναίος ( Γιάννης Κολοκοτρώνης) χτυπά την εμπροσθοφυλακή του Ιμπραήμ στην Πολιανή, τραβώντας την προσοχή των Τουρκοαιγυπτίων, για να γλιτώσουν χιλιάδες γυναικόπαιδα που έχουν καταφύγει στον Άγιο Νικήτα του Δυρραχίου. Για δυο μερόνυχτα καθηλώνεται ο στρατός του Ιμπραήμ.
Οι αγωνιστές του υψώματος της Τραμπάλας συναγωνίζονται μεταξύ τους στο ποιος θα αρπάξει τις περισσότερες ''μπόμπες'' που έριχνε το πυροβολικό των Τούρκων και πριν εκραγούν να τις πετάξει έξω από τις ελληνικές θέσεις, κάνοντας έτσι τον Γάλλο επικεφαλής των πυροβόλων του Ιμπραήμ να παραμιλάει ότι : ''πολεμάμε με τρελλούς''...
Το πρωί της τρίτης μέρας πυκνή ομίχλη σκεπάζει τον τόπο από την δυνατή βροχή που προηγήθηκε τη νύχτα. Το ιππικό του Ιμπραήμ έχει παραταχτεί προς το Δυρράχι και οι τυμπανιστές αρχίζουν να σημαίνουν την προέλαση. Η πυκνή ομίχλη κάνει τον ήχο των τυμπάνων να ακούγεται απόμακρος και έτσι ξεγελιέται η ελληνική φρουρά του Δυρραχίου και του Κουβαρά, που βλέπουν ξαφνικά και διαδοχικά η μια με την άλλη θέση, το τουρκικό ιππικό να πέφτει πάνω τους. Η φρουρά του Κουβαρά σπάει αιφνιδιασμένη, αρχίζει να υποχωρεί και να πέφτει στον γκρεμό. Ο αρχηγός της Κανέλλος, πέφτοντας στον γκρεμό κρεμιέται από ένα ξερό κλαδί που του τρύπησε τον μηρό και επιζεί ( Φωτάκος - Απομνημονεύματα ). Το τουρκικό ιππικό ξεχύνεται στον κάμπο της Καμάρας και αρχίζει να καίει και να γκρεμίζει τα πάντα. Ο Κολοκοτρώνης βλέποντας τον κίνδυνο του αποκλεισμού, ειδοποιεί τα στρατεύματα της Τραμπάλας να υποχωρήσουν το βράδυ, αφού ανάψουν μεγάλες φωτιές για σύνθημα, αλλά και για να ξεγελάσουν τον εχθρό και έτσι έγινε.
Την ίδια νύχτα, στο σκοτάδι τα μισά ελληνικά στρατεύματα ξεγλιστρούν προς το Τουρκολέκα και τα άλλα μισά προς την Άνω Καμάρα. Ο άμαχος πληθυσμός των Γιαννοκαμαραίων είχε αποτραβηχτεί στην ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου (στη Λίμνα ) και οι Τουρκοαιγύπτιοι διαβαίνουν τα Γιαννοκάμαρα καταστρέφοντας και καίοντας τα πάντα, και συνεχίζουν προς το Ανεμοδούρι και την Τρίπολη, όπου υποχωρούσαν και τα ελληνικά στρατεύματα.
Να σημειώσουμε εδώ πως παρότι είναι γεγονός ότι προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές, δεν είναι όμως αληθές το ότι ανατίναξαν το κάστρο της Καμάρας σ' αυτό το διάβα τους, αφού κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται στις πηγές. Άλλωστε τα ελληνικά και τα εχθρικά στρατεύματα κινούνταν γρήγορα προς την Τρίπολη, γιατί όποιος την καταλάμβανε πρώτος αποκτούσε και το πλεονέκτημα του πολέμου(οι Έλληνες την κατείχαν, αλλά ήθελαν να την καταστρέψουν για να μην έχει ορμητήριο ο Ιμπραήμ ). Δεν μπορούμε όμως να αμφισβητήσουμε και την ιστορική παράδοση που θέλει το κάστρο να ανατινάζεται στα Β.Α. με βαρέλια μπαρούτης , τα οποία τοποθετήθηκαν σε ''λαγούμι'' που έγινε κάτω απ' αυτό και το οποίο διακρίνεται και σήμερα. Θα πρέπει όμως να ανάγουμε αυτή την καταστροφή στην εποχή των 3 χρόνων και 8 μηνών της παραμονής του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και ειδικότερα στο 1826 που επέστρεψε στην Ν.Αρκαδία και την Μεσσηνία ( μάχη Ισαρη, μάχη Άνω Καρυών, μάχη Βέργας, μάχη Μάνης) με ένα λυσσώδες καταστροφικό έργο απέναντι στον ανταρτοπόλεμο του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά που δεν μπορούσε να νικήσει. Στο διάβα του γκρέμιζε ότι ήταν όρθιο για να μην βρίσκουν οι επαναστατημένοι σκέπη, ξερίζωνε τα δέντρα , έκαιε την γη και την έσπερνε αλάτι για να λιμοκτονήσουν οι αδούλωτοι ( Φωτάκος - Απομνημονεύματα ).
Χαρακτηριστικό είναι το μήνυμα που του έστειλε ο Κολοκοτρώνης (το 1826 ) όταν έκαιγε τον κάμπο της Μεσσηνίας και ξερίζωνε τα δέντρα : ''..Και την Γην ακόμη αν μας κάψεις και όλους αν μας σκοτώσει ο πόλεμος , αν μείνει έστω Ένας από μας αυτή η γη του ανήκει και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει δική σου ..'' Μετά μάλιστα την συγκεκριμένη καταστροφή και τις διώξεις των Τουρκοαιγυπτίων η παράδοση αναφέρει ότι οι Καμαραίοι κατέφυγαν προς την Σπάρτη. Οικισμός Καμάρα που υπάρχει μέχρι σήμερα έξω από την Σπάρτη ( προς το Μυστρά ) επιβεβαιώνει αυτή την παράδοση.
Οι τελευταίοι πρόγονοί μας χωρίς να το ξέρουν, κινούνταν για άλλη μια φορά ενστικτωδώς στον άξονα του Ταϋγέτου, μια στη Μάνη μια στο Μυστρά, επιβεβαιώνοντας το ένστικτο της φυλής που τους ήθελε να ριζώνουν, να επιβιώνουν και να ζουν ελεύθεροι στο πιο περήφανο όρος της Ελλάδος, στον Ταΰγετο...
Οι πόλεμος συνεχιζόταν και η Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας στις 19 / 3 /1827 , ζητά την παρέμβαση της Αγγλίας, την οποία πολύ νωρίτερα από το 1825 ζητούσαν οι Φαναριώτες , παρεμποδίζοντας αισχρά τον αγώνα και προσπαθώντας να δολοφονήσουν τους αρχηγούς Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη (!!! ), οι οποίοι διατηρώντας τον πόλεμο τους χάλαγαν τα σχέδια για την δημιουργία ενός ημιαυτόνομου - υποτελούς στον Σουλτάνο κράτους που θα περιελάμβανε τον Μοριά και τις Κυκλάδες και θα ήταν υπό την οικονομική επιρροή της Αγγλίας. Γι αυτό παρακαλούσαν να πέσει το Μεσολόγγι και η Ακρόπολη, αφήνοντας χωρίς εφόδια τους υπερασπιστές τους και σπέρνοντας διχόνοια στο στράτευμα, γι αυτό πήραν την αρχιστρατηγία από τους Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη δίνοντάς τη στους αποτυχημένους τυχοδιώκτες Κόχραν και Τσόρτς, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν 6.000 Έλληνες στην πανωλεθρία του Ανάλατου στο Φάληρο, αφού πρώτα είχαν δολοφονήσει τον Καραϊσκάκη όπως και τον προκάτοχό του Ανδρούτσο...
Το επονείδιστο '' Πρωτόκολλο υποτέλειας'' προσυπογράφει και ο Κολοκοτρώνης προ αδιεξόδου και τετελεσμένων γεγονότων. Τα δάνεια που ήδη είχαν πάρει οι Φαναριώτες από την Αγγλία για την επαίσχυντη συγκρότηση μισθοφορικού στρατού και ιδία εκμετάλλευση, δημιουργούν την υποχρέωση της Αγγλίας να εξασφαλίσει την επιστροφή τους.
Η Γαλλία και η Ρωσία έχουν δηλώσει ουδετερότητα.
Ο Ιμπραήμ μπορεί να ανεφοδιάζεται από την Αίγυπτο με υλικό και στρατό, ενώ ο Κολοκοτρώνης από πουθενά και η Στερεά Ελλάδα μετά τη δολοφονία του Καραϊσκάκη έπεσε στα χέρια των Τούρκων του Κιουταχή. Έτσι ο Ήρωας του Αγώνα προσυπογράφει την υποτέλεια στην Αγγλία.
Η Ευρώπη θορυβείται και ζητώντας μερίδιο συνέρχεται στο Λονδίνο και στις 6 Ιουλίου του 1827 αποφασίζει την εκδίωξη του Ιμπραήμ και την δημιουργία ημιαυτόνομου ελληνικού Κράτους στην Πελοπόννησο. Ακολουθεί η ναυμαχία του Ναυαρίνου στις 8 Οκτωβρίου του 1827. Οι καπνοί και τα συμμαχικά κανόνια που βυθίζουν τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο φαίνονται και ακούγονται από τον Ταΰγετο. ''Η το παν απώλετο, ή Θεός πάσχει '' αναφωνούν οι επαναστατημένοι Έλληνες από την κορυφή της Ελληνίτσας που δεν πίστευαν στην συμμαχική βοήθεια. Δεν ήξεραν οι φουκαράδες ότι οι Φαναριώτες ήθελαν την υποτέλεια στο Σουλτάνο και στην Αγγλία, αρκεί αυτοί να διοικούσαν και να νέμονταν τα κέρδη...
Και έτσι δυστυχώς θα γινόταν, αν πάλι δεν τους χάλαγε τα σχέδια την ύστατη στιγμή η Ρωσία, που κηρύττει τον πόλεμο στην Τουρκία το 1828, την νικά και με την συνθήκη της Ανδριανούπολης στο 10ο άρθρο, απαιτεί την Ανεξαρτησία της Ελλάδος που θα περιλάμβανε όχι μόνο τον Μοριά ( Πελοπόννησο ), αλλά και τη Ρούμελη (Στερεά ) και τα νησιά (Κυκλάδες).
Το επίτευγμα ήταν έργο του Καποδίστρια, που ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης είχαν φροντίσει με μυστική συνεννόηση από το 1826 να τον ενημερώσουν αναλυτικά και να τον καλέσουν, για να αποφύγουν τα σχέδια των Φαναριωτών και έτσι δικαιώθηκαν.
Τον Μάρτη του 1829 ο Ιμπραήμ εγκαταλείπει την Πελοπόννησο.
Στις 11 Ιουνίου του ίδιου έτους η Δ' Εθνοσυνέλευση του Αργους ( αναγκαστικά πλέον) καλεί τον Κυβερνήτη Καποδίστρια στο ελεύθερο Ελληνικό Κράτος.
Συμπέρασμα :
α)δεν συνέβαλαν στην απελευθέρωση τόσο οι ''σύμμαχοι'' και η ναυμαχία του Ναυαρίνου, όσο η Ρωσία και ο Καποδίστριας με τη συνθήκη της Ανδριανούπολης,
β) οι Φαναριώτες, οι προδότες του έθνους, οι εκπρόσωποι των τυράννων του λαού, που δεν ήθελαν να ελευθερωθεί το έθνος, αλλά να ξεμυζούν οι ίδιοι τον κόπο του Ραγιά, αργότερα με τη δολοφονία του Καποδίστρια κατάφεραν να πάρουν ουσιαστικά την εξουσία στην Ελλάδα.
γ) έτσι η επανάσταση τρόπον τινά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, γιατί μέχρι σήμερα κυρίαρχη είναι η Φαναριώτικη ιδεολογία και πρακτική , διαστρεβλώνοντας την Ιστορία , με όργανά της ανθρώπους όπως ο Παπαρηγόπουλος ή ο Τρικούπης, κλπ. Αν κανείς διαβάσει Κασομούλη, Φωτάκο,( αυτόπτες μάρτυρες του Αγώνα), Φωτιάδη κλπ., θα δει την τραγική αλήθεια...
δ ) οι Άγγλοι ( και γενικά οι Φράγκοι όπως έλεγαν οι αγωνιστές ) πούλησαν τις ελπίδες των Ελλήνων το 1821, αλλά και αργότερα το 1922 και το 1945 και το 1974.
Ποτέ δεν θέλησαν μια Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη, γιατί ήξεραν ότι σύντομα θα γινόταν ανταγωνιστής τους και μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη..
Το βαρυσήμαντο όνομα Ελλάς εξακολουθεί να προκαλεί δέος στους ισχυρούς της γης.
Γι αυτό πάντοτε θα μας αποκαλούν Greeks και όχι Έλληνες..., γι αυτό πάντα θα προσπαθούν να μας διαιρούν, να μας αποδυναμώνουν και να μας κυβερνούν...
ε) το σημαντικότερο όλων είναι ότι η επαναφορά του ονόματος Ελλάς είναι έργο της Φιλικής Εταιρείας και του Καποδίστρια.
Αν την έκβαση του Αγώνα καθόριζε το Φανάρι , θα λεγόμασταν Γραικία, Ρωμανία, Βυζάντιο ή οτιδήποτε άλλο ανθελληνικό θα εφηύραν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου